Γρηγόρης Τζιοβάρας

Όσοι πολιτεύονται χωρίζονται, κατά βάση, σε δύο κατηγορίες. Είναι, από τη μια, εκείνοι που θέλουν να είναι χρήσιμοι και αποτελεσματικοί και που, γι΄ αυτό, ασκούν την πολιτική με λογική και την κατά το δυνατόν μεγαλύτερη ειλικρίνεια. Πασχίζουν να συνδυάσουν τα «θέλω» με τα «μπορώ», τη θεωρία με την πράξη, την ιδεολογία με την πραγματικότητα. Κάνοντας όλα αυτά, αναμένουν τις επόμενες εκλογές για να κριθούν τα έργα τους. Αν και δεν είναι λίγες οι φορές που η ετυμηγορία για τα πεπραγμένα ενός εκάστου που αναμειγνύεται στην πολιτική απαιτεί χρόνο για να βρει την πιο αμερόληπτη κρίση.     

Στην αντίπερα όχθη στέκονται οι πολιτευόμενοι που αρκούνται στην απόλαυση της εξουσίας τους, κυρίως όταν την απέκτησαν αναπάντεχα. Ενδιαφέρονται πρωτίστως και συχνά αποκλειστικά με την πρόσκαιρη πολιτική επιβίωσή τους. Χωρίς να πολυσκοτίζονται για την υστεροφημία. Τους φθάνουν οι αυταπάτες τους. Βολεύονται με τις ψευδαισθήσεις τους. Και δεν προβληματίζονται διόλου από τις απανωτές συγκρούσεις με την πραγματικότητα. Όταν, δε, έρχονται τα δύσκολα, καταφεύγουν στη δαιμονολογία, στη συνωμοσιολογία και στην καλλιέργεια της εχθροπάθειας. Ακόμη και στις… κατάρες ή στα ξόρκια τα οποία επιστρατεύονται ως στοιχεία στρατηγικού κυβερνητικού σχεδιασμού και διαχείρισης κρίσεων.
Είναι πασιφανές ότι όσοι μας κυβερνούν τα τελευταία δυόμισι χρόνια ανήκουν πλειοψηφικά στη δεύτερη κατηγορία. Και το πιο εντυπωσιακό είναι μάλλον ότι όσο και αν ψάξει κάποιος είναι αδύνατο να βρει ανάλογο ιστορικό προηγούμενο που να προσιδιάζει με το τωρινό συνονθύλευμα των τόσο ετερόκλητων προσώπων που έχουν αναλάβει πολιτικά αξιώματα. Και τα οποία ασκούν με τόσο απροσχημάτιστα προκλητικό τρόπο την εξουσία τους, αδιαφορώντας απολύτως για το παράδειγμα που δίνουν ή για τις εντυπώσεις που δημιουργούν. 

Σε ποιά άλλη χώρα, για παράδειγμα, κατέχει πόστο στο υπουργείο Παιδείας πολιτικός που βγαίνει στην τηλεόραση και δηλώσει αφοπλιστικά: «Έλεγα τρομερό φλιτζάνι αλλά όχι πια, έχω χρόνια να το κάνω»; Ο κ. Κώστας Ζουράρις, όμως, το δήλωσε ευθαρσώς. Και στη δήλωσή του δεν υπήρξε καμία αντίδραση. Όπως δεν υπήρξε και καμία αντίδραση όταν ένας άλλος υφυπουργός της ίδιας κυβέρνησης -ο ηθοποιός κ. Παύλος Χαϊκάλης, ο οποίος δεν εξελέγη στις τελευταίες εκλογές και έτσι έχασε το πόστο του υφυπουργού Κοινωνικών Ασφαλίσεων- εμφανιζόταν (και) ως… «καθηγητής Αστρολογίας».

Όπως, ακόμη χειρότερα, δεν θεωρήθηκε κώλυμα για να αναλάβει το υπουργείο Πολιτισμού η κυρία Λυδία Κονιόρδου, η οποία, εκτός από διάσημη ηθοποιός, υπήρξε… «ενεργειακή θεραπεύτρια» που εφάρμοζε την αμφιλεγόμενη μέθοδο του «pranic healing» που όσοι την ενστερνίζονται υποστηρίζουν ότι «αντιμετωπίζει παθήσεις του σώματος χρησιμοποιώντας το ενεργειακό του πεδίο». Με αυτά και με άλλα πολλά αποδεικνύεται περίτρανα ότι σε αυτή την κυβέρνηση μπορεί ο καθένας να λέει ή να κάνει ό,τι νομίζει χωρίς να υφίσταται καμία συνέπεια. Επειδή οι έννοιες της πολιτικής ευθιξίας και της ανάληψης ευθύνης είναι είδος σε απόλυτη ανεπάρκεια. 

Μιλάμε, άλλωστε, για την κυβέρνηση που ο επικεφαλής της τη μια χρονιά διακήρυσσε ότι «ο ΕΝΦΙΑ δεν διορθώνεται, καταργείται» και την επομένη από το ίδιο βήμα ανακάλυψε ότι «δεν είναι ο πιο άδικος από τους φόρους». Γι΄ αυτό και δεν εξέπληξε ότι δεν υπέστη καμία συνέπεια ο περιβόητος πρωθυπουργικός σύμβουλος Νίκος Καρανίκας, ούτε όταν παλαιότερα λάνσαρε στο διαδίκτυο απολύτως αντιεπιστημονικές θεωρίες για τη θεραπεία του καρκίνου, ούτε τώρα που επιδόθηκε σε κατάρες –«Στα τσακίδια El Dorado Gold»!- κατά των Καναδών που αποφάσισαν να παγώσουν τα επενδυτικά τους σχέδια στη Χαλκιδική επειδή, όπως ισχυρίζονται, οι κυβερνητικοί ιθύνοντες ορθώνουν προσκόμματα στα επιχειρηματικά τους σχέδια.

Με τα όσα βιώνουμε και με τη φόρα που έχουν πάρει οι κυβερνώντες, δεν νομίζω ότι μπορεί να εκπλαγούμε με κάτι που μπορεί να πουν ή να κάνουν το επόμενο διάστημα που θα βρίσκονται στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Πόσο, για παράδειγμα, μεγαλύτερη εντύπωση από τα μέχρι τώρα κυβερνητικά πεπραγμένα θα έκανε αν πληροφορούμαστε ότι ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου είναι έτοιμος να προτείνει η εισαγωγή στα Πανεπιστήμια να γίνεται με… διαλογισμό; Μήπως ηχεί λιγότερο αστείο από τον πρόσφατο ισχυρισμό του για την αντιμετώπιση από το «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα» της ανεξέλεγκτης εγκληματικότητας που ανθεί μέσα στα ΑΕΙ;

Ποιός, εξάλλου, θα «πέσει από τα σύννεφα» αν ακούσει τον υπουργό Ναυτιλίας Παναγιώτη Κουρουμπλή να ισχυρίζεται ότι προσπάθησε να αντιμετωπίσει με… τηλεπάθεια την τεράστια ρύπανση που υφίσταται ο Σαρωνικός εξαιτίας της ασυγχώρητης ολογωρίας και της εγκληματικής καθυστέρησης που ακολούθησε το ναυάγιο του πετρελαιοφόρου; Μήπως υπήρξε σοβαρότερη η πρόταση του να μπορεί να σηκώνει… σημαία Αγίου Όρους ο ελληνόκτητος στόλος για να έχει τα προνόμια των off shore και να μπούμε, έτσι, στο… μάτι των Γερμανών; 
Θα σας φανεί απίθανο να ακούσετε από την Όλγα Γεροβασίλη ότι ο πρωθυπουργός ήταν… ματιασμένος όταν έλεγε στους γάλλους επενδυτές ότι αναλαμβάνει επικεφαλής της task force για τις επενδύσεις και γι΄ αυτό δεν πρέπει να ζητούν να τον δουν τα στελέχη της «Ελληνικός Χρυσός»; Θα είναι εξίσου απίθανο με την εικόνα του υπουργού Εθνικής Άμυνας που τον κατέγραψαν οι κάμερες να… σταυρώνει με τα δάκτυλά του τα αεροπλάνα που σηκώνονταν για αερομαχίες στο Αιγαίο. 

Όπως και να έχει, τέτοια προσήλωση σε παντοειδείς δεισιδαιμονίες, τόσο εκτεταμένη άρνηση της πραγματικότητας και τόσο υψηλά επίπεδα ανορθολογισμού δεν πρέπει να έχει βιώσει άλλη ευρωπαϊκή χώρα από την εποχή που κυριάρχησαν στην ήπειρό μας οι ιδέες του Διαφωτισμού και οι αξίες της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Υπό αυτές τις συνθήκες και καθώς ζούμε «μέρες Πομπηίας», δεν αποκλείεται να ακούσουμε, ενόψει της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης, να γίνεται κυβερνητικός ύμνος το εμβληματικό τραγούδι «Η κατάρα μου να δέρνει τη σκιά σου…» που υπήρξε μεγάλο σουξέ την δεκαετίας του ΄70…. 

Βρίσκει κανείς καλύτερο τρόπο για να αντιμετωπιστεί η επελαύνουσα αντιπολίτευση που απειλεί την εξουσία τους; Όλα τα άλλα τα δοκίμασαν. Έβρισαν, δίχασαν, λοιδόρησαν, έστησαν Εξεταστικές, έκαναν τα πάντα. Τι τους έμεινε πλέον; Μόνον οι κατάρες!