Γρηγόρης Τζιοβάρας

Πριν από την παράσταση που έδωσε από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, παρουσιάζοντας τις fake εικόνες με παιδιά μεταναστών που υποτίθεται ότι πνίγηκαν εξαιτίας αποτρεπτικών ενεργειών των ελληνικών αρχών, ο «Σουλτάνος» είχε κινηματογραφηθεί από τα κρατικά μέσα της Άγκυρας να κάθεται -τάχατες αμέριμνος- σε ένα από τα παγκάκια του νεοϋορκέζικου Σέντραλ Παρκ και να τον πλησιάζει ένας περαστικός Αμερικανός που τον αποθέωνε για την εξωτερική πολιτική του και την τακτική που ακολουθεί στον πόλεμο της Ουκρανίας.

Δεν ξέρω ποια ακριβώς ήταν η στόχευση της συγκεκριμένης σκηνοθεσίας αλά Τούρκα, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ ότι έστω και ένας από εκείνους που στη χώρα μας αποκαλούμε «αμερικανάκια» είναι δυνατόν να πείστηκε ότι ο Τούρκος Πρόεδρος έκοβε βόλτες στο Πάρκο της αμερικανικής μεγαλούπολης και τον πλησίαζε όποιος έτυχε να κάνει εκεί τζόκινγκ.

Πολύ περισσότερο που τα μέτρα ασφαλείας που είχε απαιτήσει η τουρκική πλευρά ήταν από τα αυστηρότερα που ελήφθησαν για τους ξένους ηγέτες που ταξίδεψαν στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών. Ο Ερντογάν ήταν από τους λίγους αρχηγούς κρατών που για τη μετακίνησή του διακοπτόταν -για λόγους ασφαλείας- η κυκλοφορία των υπολοίπων οχημάτων.

Κατόπιν τούτου, αντιλαμβάνεται νομίζω κάθε νοήμων άνθρωπος πόσο πιθανόν ήταν ένας τυχαίος περιπατητής να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με έναν πολιτικό ηγέτη που δεν μιλάει… γρι ξένη γλώσσα. Όπως και πόσο απίθανο είναι ότι βρέθηκε εκεί μια κάμερα η οποία κατέγραψε το στιγμιότυπο με τον νεοϋορκέζο… θαυμαστή του Ερντογάν. Αν κρίνει, μάλιστα, κανείς από το συνολικό αποτέλεσμα που είχε το εν γένει θορυβώδες ταξίδι του στην αμερικανική μεγαλούπολη, φαίνεται ότι τα σκηνικά που στήθηκαν τόσο στο παγκάκι του Πάρκου όσο και στο βήμα του ΟΗΕ μάλλον δεν απέδωσαν τα όσα ανέμεναν εκείνοι που τα ενορχήστρωσαν.

Δεν νομίζω, άλλωστε, να υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τούρκος Πρόεδρος έφυγε με… άδεια χέρια από τη Νέα Υόρκη καθώς ούτε την Ελλάδα κατάφερε να εκθέσει εμφανίζοντάς την ως χώρα που επιδίδεται σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ούτε πέτυχε την προσέγγιση με τον αμερικανικό παράγοντα που διακαώς επιδιώκει μέσω της πολυπόθητης συνάντησης με τον Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν. Η εποχή κατά την οποία -μέσω της σχέσης και των γαμπρών των δύο Προέδρων που έκαναν μπίζνες- ο Ερντογάν είχε ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με τον Λευκό Οίκο της περιόδου Ντόναλντ Τραμπ φαίνεται ότι αποτελούν παρελθόν.

Προσεκτικοί, εξάλλου, παρατηρητές έχουν διαπιστώσει ότι η τακτική που ακολουθεί ο Ερντογάν άλλαξε άρδην από τον περασμένο Μάιο που ο Έλληνας πρωθυπουργός βρέθηκε στο Λευκό Οίκο και μίλησε καταχειροκροτούμενος στο Αμερικανικό Κογκρέσο. Ο άμετρος εγωισμός που χαρακτηρίζει τον αυταρχικό ηγέτη της γείτονος, ο οποίος αναγάγει τα πάντα σε προσωπικού χαρακτήρα ζητήματα, δεν μπορεί να χωνέψει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έγινε επίσημα δεκτός στις ΗΠΑ και με ξεχωριστές τιμές, σε μια περίοδο που ο ίδιος δεν μπορεί να κάνει το τετ α τετ με τον Μπάιντεν για το οποίο δεν θα είναι υπερβολή να υποστηρίξει κάποιος ότι εκλιπαρεί τα τελευταία δύο χρόνια.

Όλα δείχνουν ότι είναι βαρύ το «τίμημα» το οποίο καλείται να πληρώσει ο Τούρκος Πρόεδρος εξαιτίας του… φιλοπουτινισμού τον οποίο εκδήλωσε πολύ πριν ο παρανοϊκός ηγέτης της Ρωσίας αποφασίσει να εισβάλει στην Ουκρανίας. Οι δυο τους, άλλωστε, έχουν τόσα κοινά στοιχεία στη νοοτροπία από την οποία διακατέχονται που δεν είναι διόλου τυχαίο ούτε ότι έχουν αγαστή συνεργασία μεταξύ τους, ούτε, πολύ περισσότερο, ότι συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο κατά των γειτόνων τους.

Οι ομοιότητες ανάμεσα στις προσχηματικές απειλές που η Μόσχα εκτόξευε κατά της Ουκρανίας, προτού να καταφύγει στο απονενοημένο διάβημα της παραβίασης της ουκρανικής ακεραιότητας, με εκείνες που εκτοξεύει η Άγκυρα κατά της Ελλάδας είναι μεγάλες. Με τη διαφορά, όμως, ότι η Ελλάδα δεν είναι Ουκρανία. Και ως εκ τούτου ο Ερντογάν θα πρέπει να σκεφθεί πολύ καλά πριν ακολουθήσει την άφρονα στρατηγική του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Δεν είναι μόνον ότι ο «περίπατος προς το Κίεβο» που κάποιοι αμετροεπώς φαντασιώνονταν ότι θα εξελισσόταν η εισβολή στην Ουκρανία, κατέληξε σε «έναν άνευ προηγουμένου Γολγοθά» για τις υποτιθέμενες ανίκητες ρωσικές στρατιές. Είναι κυρίως που η δική μας χώρα είναι έτοιμη για όλα. Έχει πίστη στον εαυτό της και στο δίκιο των επιδιώξεων της αφού ούτε κατακτητική δύναμη είναι ούτε ξένα εδάφη επιβουλεύεται. Είναι αρκούντως εξοπλισμένη. Και, πάνω από όλα, έχει οικοδομήσει ισχυρές συμμαχίες που βασίζονται στο αμοιβαίο συμφέρον.

Κακά τα ψέματα, οι πάλαι ποτέ «βάσεις του… θανάτου» είναι αυτές στις οποίες σε μεγάλο βαθμό οφείλεται η αυτοπεποίθηση με την οποία μπορούμε και αντιμετωπίζουμε την καθημερινή αμετροέπεια του Ερντογάν, του Μπαχτσελί, του Ακάρ, του Τσαβούσογλου και άλλων Τούρκων αξιωματούχων οι οποίοι διαγωνίζονται στις φραστικές απειλές κατά της χώρας μας.

Όσο, λοιπόν, θα στήνει σόου στη Νέα Υόρκη για να… εκβιάσει τις ΗΠΑ, εμείς θα παίζουμε το χαρτί του αξιόπιστου συμμάχου που δεν έχει αυταπάτες για το πως διαμορφώνονται οι γεωστρατηγικές ισορροπίες της εποχής μας.
Όλα τα άλλα δεν είναι παρά ιδεοληψίες που, αντί να υποστηρίζουν, αντιστρατεύονται το εθνικό συμφέρον.