Γρηγόρης Τζιοβάρας

«Έχουν υπάρξει χειρότερες χρονιές στην ιστορία των ΗΠΑ και σίγουρα πολύ χειρότερες στην παγκόσμια ιστορία, αλλά οι περισσότεροι από εμάς που είμαστε ζωντανοί σήμερα δεν έχουμε δει κάτι τέτοιο», έγραψε πρόσφατα το περιοδικό «TIME» στη λεζάντα της φωτογραφίας που συνόδευε το εμβληματικό εξώφυλλο με το οποίο διέγραφε το 2020.

«Πρέπει να είναι κάποιος πάνω από 100 ετών για να θυμάται την καταστροφή του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και την πανδημία της γρίπης του 1918. Πρέπει να είναι κάποιος περίπου 90 για να γνωρίζει την οικονομική καταστροφή που έφερε η Μεγάλη Κρίση. Και πρέπει να είναι κάποιος στα 80 για να έχει αναμνήσεις από τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», συμπλήρωνε.
«Οι υπόλοιποι από εμάς δεν είχαμε εμπειρίες από κάτι τέτοιο – από τις συνεχείς φυσικές καταστροφές που επιβεβαιώνουν πόσο πολύ έχουμε προδώσει τη φύση· από τις εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων αμφισβητείται με επιχειρήματα από τη φαντασία· από έναν ιό που προήλθε πιθανότητα από μια νυχτερίδα και που τελικά έφερε τα πάνω κάτω στις ζωές σχεδόν όλων των κατοίκων αυτού του πλανήτη και κόστισε τη ζωή σε περίπου 1,5 εκατομμύρια ανθρώπους», κατέληγε το άρθρο του αμερικανικού περιοδικού.

Τα κρούσματα σε ολόκληρη την υφήλιο προσεγγίζουν ήδη τα 80 εκατομμύρια και είναι ζήτημα λίγων ημερών οι θάνατοι από τον φονικό ιό να σπάσουν το φράγμα των δύο εκατομμυρίων, που αποτελεί έναν αδιανόητο για τα δεδομένα της εποχής μας αριθμό. Έναν αριθμό, ο οποίος θα περίμενε κανείς να μας είχε κάνει όλους πολύ πιο προσεκτικούς στην τήρηση των περιοριστικών μέτρων, όπως και λιγότερο εύθικτους για τις ταλαιπωρίες που υφιστάμεθα οι περισσότεροι συγκριτικά με τις δοκιμασίες που έχουν υποστεί η πλειονότητα όσων νόσησαν και η πληθώρα των ανθρώπων που θρηνούν τις ζωές προσφιλών τους.

Και όμως, μέσα σε αυτές τις (κυριολεκτικά) πρωτοφανείς συνθήκες, υπάρχουν ακόμη συνάνθρωποί μας οι οποίοι δεν θέλουν να παραδεχθούν την πραγματικότητα και δηλώνουν άρνηση ή και προβληματισμό για την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα των εμβολιασμών οι οποίοι από σύσσωμη την επιστημονική κοινότητα, όπως και από κάθε εχέφρονα που ζει σε αυτόν τον πλανήτη, αναγνωρίζεται ότι αποτελεί τη μόνη διέξοδο που θα μας επιτρέψει να πάρουμε τις ζωές μας πίσω.

Το ευτύχημα είναι ότι η επιστημονική κοινότητα, με τη συνδρομή πολλών κυβερνήσεων, ανάμεσά τους και κάποιες που ήταν αμφίσημες έναντι της πανδημίας, όπως εκείνη του Ντόναλντ Τραμπ, που βολόδερνε ανάμεσα στην παραδοχή και στην άρνηση της πραγματικότητας, κινήθηκε ταχύτατα και έθεσε στη διάθεση ολόκληρης της ανθρωπότητας τη δυνατότητα να εμβολιαστεί ο απαραίτητος αριθμός που παγκόσμιου πληθυσμού ώστε να επιτευχθεί η συλλογική ανοσία που, αν δεν εξαφανίσει τη συγκεκριμένη λοίμωξη, τουλάχιστον θα την καταστήσει ανίσχυρη και ακίνδυνη να απειλήσει σε τέτοια ένταση τον τρόπο ζωής μας.

Το δυστύχημα, ωστόσο, είναι ότι η πανδημία του κορωνοϊού έφερε στο προσκήνιο –τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς- νοοτροπίες για τις οποίες δεν έχει βρεθεί και μάλλον δεν πρόκειται να βρεθεί ποτέ εμβόλιο. Από ιδρύσεως κόσμου, άλλωστε, η ανθρώπινη ανοησία αποτελεί μια ανίατη νόσο για την οποία δεν έχουν βρεθεί ούτε προληπτικά ούτε κατασταλτικά μέτρα που να την αντιμετωπίζουν δραστικά. Ακόμη και η Παιδεία, που αποτελεί αναμφίβολα το πιο αποτελεσματικό φάρμακο για τις κάθε είδους προκαταλήψεις, αποδεικνύεται ανίσχυρη να καλύψει τις βλάβες που έχουν προκαλέσει παγκοσμίως οι δυνάμεις της ημιμάθειας, της αδράνειας και του λαϊκισμού.

Είτε το θέλουμε είχε όχι, οι αρνητές της λογικής και της πραγματικότητας, του οποίους ιδιαίτερα αυτή την εποχή της ακραίας δοκιμασίας συναντάμε πολύ συχνά γύρω μας, θα είναι πάντα εδώ. Και θα εξακολουθήσουν να αντιτάσσουν την προσωπική τους βλακεία και τη ροπή τους προς τη συνωμοσιολογία ως ισότιμο αντιστάθμισμα απέναντι στην επιστημονική γνώση. Μια ματιά γύρω μας με το πόσοι και πως φορούν τις μάσκες τους αυτό το διάστημα, μπορεί να πείσει τον καθένα για την έκταση του φαινομένου.

Ας μην αυταπατόμαστε, εξάλλου, ότι οι κάθε λογής γκρινιάρηδες μπορεί να πάψουν να γκρινιάζουν και να διαμαρτύρονται για το χαμένο χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν τους, αναλογιζόμενοι το βαρύ κόστος που πλήρωσαν και πληρώνουν όσοι νόσησαν από τον κορωνοϊό και ακόμη περισσότερο οι οικογένειες που έχασαν προσφιλή τους πρόσωπα χωρίς να τους δοθεί η δυνατότητα να τους αποχαιρετίσουν όπως ήθελαν και όπως άξιζε στους ανθρώπους τους.

Δύσκολα επίσης μπορούμε να προσδοκούμε ότι θα απαλλαγούμε από τους πολιτικάντηδες, οι οποίοι χαϊδεύουν αυτιά, κολακεύουν τη μικρόνοια και εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο για να αποκομίσουν κομματικά οφέλη με καταγγελίες για… αστυνομοκρατία. Αφού το κάνουν τώρα, γιατί θα σταματήσουν να το κάνουν στο μέλλον;

Είναι σφόδρα πιθανό ότι το διαφαινόμενο τέλος της πανδημίας θα επιφέρει πολλές αλλαγές στη ζωή μας. Άλλωστε, τα νέα ήθη της κοινωνικής αποστασιοποίησης, όπως και οι συνέπειες της μεγάλης οικονομικής κρίσης που έφερε η πανδημία, θα μας συνοδεύουν για πολύ καιρό ακόμη.

Εκείνο, όμως, που, κατά τα φαινόμενα, θα μείνει αναλλοίωτο είναι η ανοησία που κυκλοφορεί ευρέως γύρω μας, είναι μεταδοτική, δεν έχει αντίδοτο και αποδεικνύεται ανθεκτική απέναντι σε όλα τα φάρμακα και τα εμβόλια.
Καλά Χριστούγεννα!