Γρ. Νικολόπουλος

Το πιο συνηθισμένο σχόλιο όταν δημοσιεύονται οι δηλώσεις είναι ότι δεν ελέγχεται το «πόθεν», δηλαδή το πού τα βρήκαν τα λεφτά. Αυτό το επιχείρημα έχει βάση μόνο για όσους κάνουν πρώτη φορά δήλωση. Αυτοί, εφόσον έχουν κάποια εισοδήματα ή περιουσία, θα πρέπει στην πρώτη τους δήλωση να δηλώσουν πού τα βρήκαν.

Από την επόμενη χρονιά όμως, οι ίδιοι -και όλοι οι άλλοι που υποβάλλουν δηλώσεις «πόθεν έσχες» από χρόνια- δεν χρειάζεται να δηλώνουν το πόθεν, εκτός αν υπάρχει αξιόλογη και ανεξήγητη με πρώτη ματιά μεταβολή στην περιουσία τους. Αν, π.χ., κάποιος δηλώσει εμφανώς αυξημένες καταθέσεις σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά που δεν δικαιολογούνται από το δηλωμένο εισόδημά του, τότε πρέπει να κληθεί από όποιον -αν υπάρχει κάποιος- ελέγχει τα «πόθεν έσχες» και να δικαιολογήσει την αύξηση. Συνεπώς η κριτική ότι οι συγκεκριμένες δηλώσεις δεν ελέγχουν το πόθεν είναι λανθασμένη. Οι δηλώσεις δείχνουν τη μεταβολή, αλλά οι ελεγκτές πρέπει να ελέγξουν το πόθεν και μόνο εφόσον δεν δικαιολογείται.

Ενα άλλο στοιχείο που σχετίζεται με τις δηλώσεις «πόθεν έσχες» των πολιτικών είναι το ύψος των αμοιβών τους. Ιδιαίτερα των ευρωβουλευτών, που παίρνουν πάρα πολύ μεγάλες αμοιβές για τα ελληνικά δεδομένα. Παίρνουν το δεκαπλάσιο από έναν μεσαίας κατηγορίας μάνατζερ εταιρείας ή διευθυντή του Δημοσίου. Και πολύ καλά κάνουν, αυτοί είναι οι μισθοί όλων των ευρωβουλευτών, άρα και των Ελλήνων. Το ερώτημα είναι τι προσφέρουν στην πατρίδα αυτοί οι άνθρωποι που στέλνουμε να μας εκπροσωπήσουν στο σημαντικότερο κέντρο αποφάσεων της Ευρώπης. Αν κρίνει κανείς από τις συμμετοχές τους στις συνεδριάσεις, στις προτάσεις τους, στις ερωτήσεις τους, στις ιδέες και τις προτάσεις τους, απολύτως τίποτα. Η συντριπτική πλειονότητα απλώς παρίσταται, με μερικές εξαιρέσεις που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Το πρόβλημα λοιπόν που αποκαλύπτεται από τις δηλώσεις «πόθεν έσχες» των Ελλήνων πολιτικών δεν είναι πόσα παίρνουν, αλλά ποιοι είναι αυτοί που παίρνουν τις ιλιγγιώδεις για τα ελληνικά δεδομένα αμοιβές των βουλευτών και των ευρωβουλευτών.

Το «γιατί έσχες;» είναι λοιπόν το ερώτημα.

Τι κάνουν όλοι αυτοί που παίρνουν αυτές τις αμοιβές; Τι κάνουν στη Βουλή και στην Ευρωβουλή; Τι προσφέρουν στους πολίτες και στη χώρα;
Δυστυχώς η διάθεση για χαβαλέ των ψηφοφόρων, το κριτήριο της τηλεοπτικής δημοτικότητας, ο χαμηλότατου επιπέδου κομματικός ανταγωνισμός, η αναξιοκρατία που βασιλεύει παντού και ο λαϊκισμός στέλνουν στη Βουλή και στην Ευρωβουλή άχρηστους πολιτικούς. Ανίκανους τις περισσότερες φορές, καραγκιόζηδες πολύ συχνά, καιροσκόπους και αγράμματους συνήθως.

Και γι’ αυτό το επίπεδο τόσο της Ελληνικής Βουλής όσο και της ελληνικής ομάδας ευρωβουλευτών είναι τόσο χαμηλό.

Το «πόθεν έσχες» των πολιτικών, λοιπόν, αποδεικνύει κυρίως το πόσο κακοί είναι οι Ελληνες στην επιλογή ηγεσιών και εκπροσώπων, το πόσο επιπόλαια ρίχνουν την ψήφο τους σε ανθρώπους που τους πληρώνουν οι ίδιοι πανάκριβα για να κάνουν διακοπές επί μία ή περισσότερες τετραετίες χωρίς να ανταποδίδουν την τεράστια χάρη που τους κάνει ο ψηφοφόρος ψηφίζοντάς τους.

Και φυσικά οι δηλώσεις «πόθεν έσχες» των πολιτικών αποκαλύπτουν και το ποιόν ορισμένων. Π.χ., του Πάνου Καμμένου, ο οποίος δανείστηκε 250.000 από τη μαμά του, γιατί άραγε, για να αλλάξει κότερο; Ή του Γιάνη Βαρουφάκη που κονομάει -λέει - από τα βιβλία στα οποία περιγράφει πώς τσάκισε τη χώρα επί ένα εξάμηνο και δηλώνει ξεδιάντροπα ότι η πολιτική τού έκανε κακό οικονομικά. Τι κακό τού έκανε; Πώς θα πούλαγαν τα βιβλία του αν δεν είχε την ατυχή για όλους μας έμπνευση ο Τσίπρας να τον κάνει πολιτικό και να τον τοποθετήσει στο επίκεντρο της παγκόσμιας προβολής; Η πολιτική τον ευνόησε όσο κανέναν άλλον και όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ψυχολογικά, διότι ήταν ένας νάρκισσος που ζούσε την αγωνία ότι δεν τον ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του προτού τον κάνει ο Τσίπρας πριμαντόνα στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή.

Αναφέρω αυτά τα δύο τρανταχτά παραδείγματα, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή η συνεχής και θρασύτατη παρουσία και των δύο στην επικαιρότητα, οι υπερβολικές δηλώσεις τους, η πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά τους εν γένει, όταν καβάλησαν το άρμα της εξουσίας, προκαλεί αυτόματα περισσότερη αγανάκτηση σε όλους εμάς που τους πληρώνουμε για να χτίζουν καριέρες και περιουσίες και να κάνουν πλάκα σε βάρος μας.

Οταν λοιπόν εμείς ψηφίζουμε τέτοιους τύπους ή άλλους όπως τους λαοφιλείς και άχρηστους ευρωβουλευτές μας ή κάποιους ανύπαρκτους βουλευτές, το μόνο που πετυχαίνουμε -αφού κανένα έργο δεν παράγουν και κανένα αντάλλαγμα στους ψηφοφόρους δεν επιστρέφουν- είναι να επιβραβεύουμε με την ψήφο μας τους χειρότερους, πληρώνοντάς τους πανάκριβα και να μην παίρνουμε τις υπηρεσίες και τα οφέλη για τα οποία τους πληρώνουμε.