Γρ. Νικολόπουλος

Από τη μία πλευρά είναι παρατεταγμένο το σύνολο του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, δηλαδή οι κύριοι Τσακαλώτος, Δραγασάκης, Χουλιαράκης, Λιάκος, και από την άλλη το Μαξίμου, δηλαδή ο πρωθυπουργός και ο κ. Φλαμπουράρης.

Οι μεν πρώτοι προσπαθούν να προωθήσουν μια σοβαρή, ρεαλιστική και εφαρμόσιμη λύση για την αντιμετώπιση του προβλήματος των κόκκινων δανείων χωρίς να καταστρέψουν τις ελληνικές τράπεζες. Το Μαξίμου όμως, λειτουργώντας προεκλογικά με αποκλειστικό στόχο τις εντυπώσεις, θέλει να προωθήσει χαριστικές λύσεις για τα δάνεια που όμως προκαλούν μεγάλη ζημιά στις τράπεζες.

Ο κ. Δραγασάκης μιλώντας επανειλημμένα στα μέσα ενημέρωσης επισημαίνει ότι οι χαριστικές λύσεις ικανοποιούν προσωρινά τους δανειολήπτες, αλλά προκαλούν ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και τελικά θα επιβαρύνουν τους φορολογούμενους. Οι δηλώσεις του εύκολα παρερμηνεύονται, αφού προκειμένου να καλυφθεί η διάσταση της κόντρας με το Μαξίμου είναι γενικόλογες και ασαφείς. Χρήζουν ερμηνείας εφόσον δεν είναι ξεκάθαρες και όλοι αναρωτιούνται τι εννοεί και γιατί δηλώνει όσα δηλώνει. Ο λόγος της ασάφειας του έμπειρου πολιτικού είναι για να μην αποκαλυφθεί η εσωτερική κυβερνητική διαμάχη. Και είναι εντυπωσιακό ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης συντάσσεται σε μεγάλο βαθμό με τις απόψεις του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα, ενώ είναι γνωστό το μίσος του Μαξίμου προς τον δεύτερο. Ισως επειδή ο κ. Δραγασάκης, ως συνδετικός κρίκος της κυβέρνησης με την Ελληνική Ενωση Τραπεζών, αντιλαμβάνεται καλύτερα από τον κ. Φλαμπουράρη τις επιπτώσεις των διάφορων κυβερνητικών επιλογών στο τραπεζικό σύστημα και την οικονομία γενικότερα.

Τι θέλουν, λοιπόν, οι τράπεζες και τι το Μαξίμου;

Τέσσερα σημεία είναι τα βασικά σημεία τριβής μεταξύ των δύο πλευρών:

Το όριο των δανείων που θα εντάσσονται στην κάλυψη του νόμου, το ποιοι δανειολήπτες θα δικαιούνται κούρεμα των δανείων τους, το αν η επιδότηση θα γίνει με εισοδηματικά κριτήρια και το αν θα ενταχθούν στον νέο νόμο και επιχειρηματικά δάνεια.

Οι τράπεζες θέλουν το όριο να είναι στις 100.000, ενώ η κυβέρνηση, σύμφωνα με τις πληροφορίες, στις 200.000 ευρώ.

Οι τράπεζες θεωρούν ότι δεν μπορεί να γίνει οριζόντιο κούρεμα όπως σχεδιάζει το Μαξίμου και δεν θέλουν να ενταχθούν επιχειρηματικά δάνεια στον νόμο, ενώ το Μαξίμου θέλει να εντάξει και τα επιχειρηματικά δάνεια.
Τέλος, οι τράπεζες θεωρούν ότι πρέπει να υπάρχουν εισοδηματικά κριτήρια για την επιδότηση ενώ το Μαξίμου δεν θέλει.

Αυτές τουλάχιστον είναι οι πληροφορίες μέχρι στιγμής για τις θέσεις των δύο πλευρών. Το τι θα αποφασιστεί, όμως, θα επηρεάσει την κατάσταση των τραπεζών.

Είναι προφανές ότι και αυτό το ζήτημα, όπως και όλα τα άλλα, η κυβέρνηση πλέον το αντιμετωπίζει μόνο με την προεκλογική λογική και θέλει κάποιες εντυπωσιακές ανακοινώσεις για να δείξει ότι χαρίζει δάνεια σε όλους, αδιαφορώντας όμως για τις επιπτώσεις στις τράπεζες και την οικονομία.

Εγκυρα ενημερωμένοι κύκλοι υποστηρίζουν ότι μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου η κυβέρνηση σκοπεύει να έχει ολοκληρώσει το νομοσχέδιο και να το περάσει από τη Βουλή. Δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο ότι τα κυβερνητικά σχέδια για οριζόντια κουρέματα ακόμη και στα επιχειρηματικά δάνεια θα εγκριθούν από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς εποπτείας.

Και η αλήθεια είναι ότι, παρόλο που ένα γενικό κούρεμα των χρεών είναι χαράς ευαγγέλιο για όλους, τελικά το κόστος για την οικονομία δεν αποφεύγεται. Λείπουν λεφτά από τις τράπεζες, λείπουν λεφτά από την οικονομία γενικά και μια προεκλογική φανφάρα δεν καλύπτει το κενό. Κάθε παροχή που κάνει η κυβέρνηση, κάθε προεκλογικό φιλικό προς τους πολίτες μέτρο τελικά καταλήγει άχρηστο, διότι όλοι επιβαρύνονται στο τέλος με νέα φορολογικά βάρη για να καλυφθούν τα προβλήματα.

Η λύση, λοιπόν, και για τις τράπεζες και για την οικονομία δεν μπορεί να είναι επιπόλαιη και να στηρίζεται μόνο στον εντυπωσιασμό, αλλά θα πρέπει να προκαλεί θετικό αποτέλεσμα στην οικονομία και να είναι δίκαιη.

Και δεν είναι δίκαιη καμία λύση που χαρίζει χρέη σε δανειολήπτες αν τελικά το χρέος τους το πληρώνουν οι φορολογούμενοι. Η προστασία των φορολογουμένων που δεν χρωστάνε τίποτα αλλά πληρώνουν τα σπασμένα των άλλων θα έπρεπε είναι η βασική προϋπόθεση για κάθε κυβερνητική επιλογή. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι. Η κυβέρνηση κάνει παροχές με τα λεφτά των φορολογουμένων για δικό της πολιτικό όφελος. Παίρνει τα λεφτά τους για να τα χαρίσει σε διάφορους άλλους, όσο περισσότερους μπορεί, και να εξαγοράσει έτσι τις ψήφους τους. Θεωρεί τους φορολογουμένους υποζύγια και τους φορτώνει μέχρι... σκασμού.