Γρ. Νικολόπουλος

Αν αποδεχθούμε ότι οι Ελληνες πολιτικοί στο σύνολό τους πιστεύουν στην ανάγκη ύπαρξης του μεγάλου δημόσιου τομέα, στον οποίο στηρίζεται και η δική τους ύπαρξη και ευημερία, θα πρέπει ταυτόχρονα να βρούμε με ποιον τρόπο αυτή η χώρα μπορεί να επιβιώσει αξιοπρεπώς και να βελτιώσει το επίπεδο ζωής των πολιτών της.

Οι πολιτικοί όλων των κομμάτων θέλουν μεγάλο Δημόσιο και το έχουν αποδείξει επανειλημμένως τις τελευταίες -πολλές- δεκαετίες που εναλλάσσονται στην εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου δημιούργησε το κράτος-τέρας, οι κυβερνήσεις του Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου δεν το μείωσαν, η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή απογείωσε τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, το δημόσιο χρέος και το δημόσιο έλλειμμα, η κυβέρνηση Σαμαρά δεν τόλμησε να περιορίσει τον δημόσιο τομέα, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλειωσε τον ιδιωτικό τομέα και μεγέθυνε όσο μπορούσε τον δημόσιο. Η Νέα Δημοκρατία έχει αλλάξει αρχηγό, αλλά είναι πολύ αμφίβολο αν έχει αλλάξει μυαλά, ενώ το ΠΑΣΟΚ δεν ξέρει ακόμη πού πατάει και πού βρίσκεται.

Ειδικά όμως με τη σημερινή κυβέρνηση, σύμφωνα με τα στοιχεία του πληροφοριακού συστήματος «Εργάνη», ο αριθμός των δημοσίων επιχειρήσεων αυξήθηκε από το 2015 μέχρι το 2017 κατά 87 επιχειρήσεις, από 227 σε 314, ο αριθμός των συμβασιούχων δημοσίων υπαλλήλων και των υπαλλήλων Τοπικής Αυτοδιοίκησης αυξήθηκε κατά 3,3%, τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου αυξήθηκαν κατά 143, από 1.068 σε 1.211, και παράλληλα αυξήθηκαν οι αμοιβές των εργαζομένων σε αυτά.

Την ίδια στιγμή στον ιδιωτικό τομέα έχει γίνει μακελειό. Οι ελληνικές επιχειρήσεις είτε κλείνουν, είτε υπολειτουργούν, είτε φεύγουν από τη χώρα και μεταφέρουν την έδρα τους στο εξωτερικό. Ενδεικτικά αναφέρω ότι, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία από τη βουλγαρική κυβέρνηση, οι ελληνικές επενδύσεις στη Βουλγαρία έφτασαν την τελευταία τριετία τα 2,9 δισ. ευρώ και οι ελληνικές επιχειρήσεις δημιούργησαν εκεί 250.000 θέσεις εργασίας. Αυτό είναι μια μικρή ένδειξη του τι έχει γίνει συνολικά στον ιδιωτικό τομέα, ενώ πρέπει να συνυπολογιστεί και ο αριθμός των περίπου 500.000 νέων Ελλήνων που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα για να βρουν δουλειά στο εξωτερικό.

Δυστυχώς έχουμε μια καραμπινάτη κρατική οικονομία, σε μια κοινωνία όπου μόνο το Δημόσιο και ο δημόσιος υπάλληλος έχουν αξία και όλοι οι υπόλοιποι πληρώνουν από το υστέρημά τους μέσω φόρων τα τεράστια έξοδα του δημόσιου τομέα. Αυτή είναι η κατάσταση και, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν θα αλλάξει.

Τι μπορεί λοιπόν να γίνει αν θεωρήσουμε δεδομένο ότι ο δημόσιος τομέας και τα έξοδά του δεν θα μειωθούν;

Πολλά πράγματα, αλλά ας επικεντρωθούμε σε δύο από αυτά:

Πρώτον, πρέπει να αυξηθούν οι απαιτήσεις όλων μας και, κυρίως, των πολιτικών και των κυβερνήσεων από τους υπαλλήλους του δημόσιου τομέα. Εφόσον οι πολιτικοί, και κυρίως η «Αριστερά», επιθυμούν μεγάλο δημόσιο τομέα και τον προστατεύουν, τουλάχιστον ας απαιτήσουν από τους προστατευμένους δημοσίους υπαλλήλους το μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Ιδεολογικά, ταιριάζει εξαιρετικά στη φιλοσοφία της Αριστεράς να προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες στους πολίτες.

Της ταιριάζει να έχει το καλύτερο σύστημα Υγείας, το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα, το υψηλότερο επίπεδο κοινωνικού κράτους. Αυτό ήταν εξάλλου το επιχείρημα της Αριστεράς ιστορικά, το υψηλό επίπεδο των δωρεάν παροχών προς τους πολίτες (το δωρεάν εννοείται ότι χρυσοπληρώνεται με υψηλούς φόρους). Σήμερα αυτό που έχουμε είναι υψηλότατοι φόροι και αστείες παροχές.

Και αυτό διότι η ελληνική Αριστερά δεν έχει απαιτήσεις από τους δημοσίους υπαλλήλους που προστατεύει. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Η Αριστερά, όπως τη γνωρίσαμε πριν από μερικές δεκαετίες στο φοιτητικό κίνημα, είχε ως σύνθημα «Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες». Αυτό ωστόσο δεν ισχύει σήμερα. Σήμερα διώκεται η αριστεία και επιβραβεύεται ο παραβάτης. Εδώ λοιπόν είναι το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και αυτό πρέπει να λύσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Aν με λίγα λόγια -εφόσον διατηρείται μεγάλος και προστατευμένος ο δημόσιος τομέας- απαιτήσει η κυβέρνηση τη ραγδαία αύξηση του επιπέδου των προσφερόμενων στον πολίτη υπηρεσιών, σε επίπεδο τέτοιο που αυτός να το αντιλαμβάνεται και να το απολαμβάνει, κανείς δεν θα έχει επιχείρημα εναντίον της αριστερής διακυβέρνησης, ακόμη και αν τα εισοδήματα επιβαρύνονται με φόρους. 

Το δεύτερο που πρέπει και μπορεί να γίνει είναι να περιοριστεί η γραφειοκρατία που εμποδίζει τον ιδιωτικό τομέα να αναπτυχθεί. Πρέπει να διευκολυνθούν οι επενδύσεις και οι επιχειρήσεις και να μειωθεί η εξάρτηση του πολίτη και των επιχειρήσεων από την αυθαιρεσία των δημοσίων υπαλλήλων. Μέσω της απλούστευσης των διαδικασιών και του περιορισμού της γραφειοκρατίας θα μειωθεί και η διαφθορά, η οποία έχει τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος.

Αυτά τα δύο, η αύξηση της παραγωγικότητας και της αποδοτικότητας του Δημοσίου με στόχο τη βελτίωση των δημόσιων υπηρεσιών και η μείωση της γραφειοκρατίας και του κόστους της διαφθοράς, θα ήταν αρκετά για να βελτιωθεί σημαντικά η κατάσταση και στην οικονομία και στην κοινωνία και θα εξασφάλιζαν στην Αριστερά μια χειροπιαστή απόδειξη της προσφοράς της στη χώρα.

Δυστυχώς, η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει κανένα από τα δύο. Διαλύει την οικονομία και την κοινωνία με τους φόρους και προστατεύει τους τεμπέληδες και τους διεφθαρμένους γραφειοκράτες. Ετσι, όμως, υπονομεύει και το δικό της πολιτικό μέλλον.