Γρ. Νικολόπουλος

Θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε υπέρογκους φόρους για να συντηρούμε το πιο σπάταλο κράτος του κόσμου και αυτό το κράτος δεν θα μας εξασφαλίζει το επίπεδο των δημόσιων υπηρεσιών που θα αντιστοιχούσε σε αυτούς τους υπέρογκους φόρους.

Δεν προτείνω να σταματήσουμε να πληρώνουμε φόρους, διότι αυτό θα είχε καταστροφικές και ανεξέλεγκτες επιπτώσεις στο σύνολο της οικονομίας και των πολιτών. Απαιτώ όμως από τους πολιτικούς -κυβέρνηση και αντιπολίτευση- να φροντίσουν να μειώσουν τις σπατάλες και τους φόρους και να βελτιώσουν το επίπεδο των κρατικών υπηρεσιών προς τους πολίτες. Το πράγμα έχει φτάσει στο απροχώρητο, οι πολίτες δεν μπορούν να πληρώνουν άλλο, το κράτος δεν επιτρέπεται να μην παρέχει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες. 

Και μην έχετε αμφιβολία ότι έχουμε τον πιο σπάταλο δημόσιο τομέα του κόσμου, αφού στις λίστες κατάταξης των χωρών με βάση την ανταγωνιστικότητά τους η Ελλάδα βρίσκεται στην 132η θέση ανάμεσα σε 137 χώρες με κριτήριο τη «σπατάλη δημόσιων δαπανών».

Το ζητούμενο λοιπόν είναι να τολμήσουν οι πολιτικοί μας να μειώσουν τις σπατάλες ώστε να μειωθούν και οι ανάγκες για φόρους και να αναπνεύσει τόσο η οικονομία όσο και οι πολίτες, που βλέπουν καθημερινά την τσέπη τους να αδειάζει και το βιοτικό επίπεδ;o τους να πέφτει.

Δυστυχώς, οι φόροι που πληρώνουμε πάνε χαμένοι διότι ξοδεύονται σε σπατάλες δημόσιου χρήματος. Η πραγματική οικονομία πτωχεύει για να συντηρεί τον σπάταλο δημόσιο τομέα. Ο κάθε πολίτης πληρώνει σχεδόν το σύνολο του εισοδήματός του πλέον στο κράτος για να συντηρεί ένα ανύπαρκτο κράτος, το οποίο δεν του παρέχει ούτε ικανοποιητική προστασία, ούτε ικανοποιητική παιδεία, ούτε ικανοποιητικές υπηρεσίες υγείας, ούτε υποδομές ευρωπαϊκού επιπέδου, ούτε φυσικά προοπτικές για το μέλλον. 

Πρέπει λοιπόν να αντιληφθούμε ότι όταν μιλάμε για αλλαγή οικονομικής πολιτικής δεν μιλάμε για τίποτα άλλο εκτός από την αλλαγή του ελληνικού δημόσιου τομέα, δηλαδή την αλλαγή του ελληνικού κράτους εκ βάθρων. Κάτι που μέχρι στιγμής κανένα πολιτικό κόμμα δεν έχει τολμήσει όχι να κάνει, αλλά ούτε καν να το εκφράσει. 

Ας δούμε μερικούς αριθμούς: Το σύνολο των πρωτογενών δαπανών του Προϋπολογισμού (χωρίς τόκους και δημόσιες επενδύσεις) είναι για το 2018 43,1 δισ. ευρώ. Οι τόκοι είναι άλλα 5,7 δισ. ευρώ. Από αυτές τις δαπάνες για μισθούς και συντάξεις ξοδεύουμε 12,6 δισ. ευρω. Δεν φταίνε λοιπόν για την κατάντια μας ούτε οι δαπάνες για τους τόκους, ούτε οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις. 

Φταίει η γενική σπατάλη, καθώς εκεί χάνεται η μπάλα. 
Τι κρύβεται άραγε στα 20 δισ. που πληρώνουμε στον κωδικό «Δαπάνες ασφάλισης, περίθαλψης και κοινωνικής προστασίας»; Πόσα από αυτά είναι σπατάλες; Τι κρύβεται στα 5,2 δισ. που είναι οι «Λειτουργικές και άλλες δαπάνες»; Τι στα 3,2 δισ., που είναι οι «Αποδόσεις προς τρίτους» και πώς μπορούμε να αποφύγουμε το 1 δισ. που είναι οι εγγυήσεις του Δημοσίου για τις ΔΕΚΟ; Και έχουμε και αμυντικές δαπάνες 500 εκατ. τον χρόνο.

Τίποτα από αυτά δεν κόβεται; Τίποτε από αυτά δεν είναι σπατάλη; Και αν δεν κόβεται και δεν είναι σπατάλη, τότε γιατί βρισκόμαστε στη θέση του πιο σπάταλου κράτους στις δημόσιες δαπάνες μεταξύ όλων των χωρών του κόσμου; Είναι τόσο λάθος αυτή η λίστα, τόσο χαλκευμένη από τα ξένα συμφέροντα, από τα κοράκια που θέλουν να καταστρέψουν την όμορφη χώρα μας;
Οι φόροι που θα πληρώσουμε το 2018 θα είναι, σύμφωνα πάντα με τον Προϋπολογισμό Τσακαλώτου, 48,3 δισ. ευρώ σε σύνολο δημοσίων εσόδων 50,7 δισ. ευρώ. Αξίζουν οι υπηρεσίες που μας παρέχει το Δημόσιο τόσο πολλά λεφτά; Αντιλαμβάνεται κανείς κάποια ουσιαστική ανταποδοτικότητα στους φόρους; Υπάρχει κανείς που δεν χρειάζεται να στείλει το παιδί του στο φροντιστήριο για να μάθει γράμματα, υπάρχει κανείς που δεν χρειάζεται να πάει σε ιδιωτικό ιατρείο για να εξυπηρετηθεί; Αναφέρομαι στα πολύ στοιχειώδη, αλλά ούτε καν αυτά δεν μας προσφέρονται από το κράτος.

Κακά τα ψέματα, λοιπόν, όταν κάποιος πολιτικός μιλάει για οικονομική πολιτική, όταν θέλει να διεκδικήσει την ψήφο μας για να σώσει τη χώρα, το μόνο που θα έπρεπε να μας λέει είναι πώς θα κόψει τις δημόσιες σπατάλες. Και δεν αναφέρομαι σε μισθούς και συντάξεις, αναφέρομαι σε σπατάλες. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν έχουμε ακούσει ακόμη και δεν φαίνεται ότι θα το ακούσουμε για πολύ καιρό ακόμη. Ισως μέχρι να καταρρεύσει εντελώς το κράτος, από τη στιγμή που κανένας πολιτικός δεν τολμά να πάρει την ευθύνη της εξυγίανσής του.