Γρ. Νικολόπουλος

Εμείς θεωρούμε ότι η χώρα πηγαίνει καλύτερα, ότι είμαστε μπροστά σε μια έστω και στοιχειώδη ανάπτυξη, ότι όλες οι θυσίες που κάναμε απέδωσαν, ότι κάτι άλλαξε στον δημόσιο βίο. Ο πρωθυπουργός μιλάει διαρκώς για ανάπτυξη και ξένες επενδύσεις και οι κορυφαίοι υπουργοί του υποστηρίζουν ότι υπάρχουν ουρές ξένων επενδυτών, έτοιμων να επενδύσουν στην Ελλάδα. Ο Τσίπρας και οι δικοί του λένε επίσης ότι η χώρα είναι έτοιμη να βγει από τα μνημόνια και μάλιστα με «καθαρή έξοδο», δηλαδή να βγει στις αγορές χωρίς καμία επιτήρηση.

Κι όμως, ήρθε προχθές η έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (Νταβός) για την παγκόσμια ανταγωνιστικότητα η οποία θα έπρεπε -αν ήμαστε στοιχειωδώς ρεαλιστές- να μας έχει προσγειώσει από την αχλή του μύθου στα κράσπεδα της πραγματικότητας.
Πέραν της γενικής κατάταξης, στην οποία πέσαμε φέτος μια θέση, από την 86η στην 87η, αυτό που προκαλεί μεγάλη εντύπωση και αποτυπώνει το πραγματικό δράμα μας είναι οι επιμέρους επιδόσεις μας.

Αναφέρω μερικές:

Με βάση το κριτήριο «μακροοικονομικό περιβάλλον» είμαστε στην 131η θέση μεταξύ 137 χωρών. Με βάση την «αποδοτικότητα της αγοράς εργασίας» είμαστε στην 110η θέση, στην κατηγορία «Απόδοση του νομικού πλαισίου για τη διευθέτηση διαφορών» είμαστε στην 133η θέση, στην κατηγορία «Επιβάρυνση κρατικών ρυθμίσεων» στην 130ή και στη «Σπατάλη δημοσίων δαπανών» στην 132η θέση μεταξύ 137 χωρών. Η κατάντια αυτή προκαλεί απορίες σχετικά με το τι ακριβώς κάνουν οι πολιτικοί μας ηγέτες και η δημόσια διοίκηση. 
Μια πρώτη εύλογη απορία και ένα ερώτημα που πρέπει να τεθεί πρωτίστως προς τον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο είναι γιατί μετά από οκτώ χρόνια απίστευτης λιτότητας, όταν οι εταίροι μάς επαινούν ότι έχουμε κάνει την πιο σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή που έχει γίνει ποτέ, εμείς φέτος βρισκόμαστε στην 110η θέση, με βάση το μακροοικονομικό (δηλαδή το δημοσιονομικό) περιβάλλον. Τι πετύχαμε δηλαδή με αυτές τις θυσίες, την υπερφορολόγηση και τα πρωτογενή πλεονάσματα; Πού αποτυπώνεται αυτή η επιτυχία; (Και η απορία αυτή αφορά και τους φωστήρες του ΔΝΤ και της Ε.Ε. που διοικούν ουσιαστικά τη χώρα.) 

Μια δεύτερη απορία αφορά την υπουργό Εργασίας Εφη Αχτσιόγλου. Γιατί, λοιπόν, νεαρή και όμορφη κυρία Αχτσιόγλου, ενώ ο μέσος μισθός στην Ελλάδα βρίσκεται στο 50% του μέσου ευρωπαϊκού, ενώ έχουμε καταργήσει πολλά από τα προστατευτικά μέτρα της εργασίας, ενώ έχουν μειωθεί οι αποζημιώσεις, ενώ έχουμε 26% ανεργία και οι νέοι μεταναστεύουν για να βρουν δουλειά έξω, βρισκόμαστε στο Νο 110 μεταξύ 137 χωρών στον τομέα της εργασίας;
Μια τρίτη απορία που αφορά πάλι τον κ. Τσακαλώτο (συγγνώμη, Ευκλείδη, αλλά εσείς είστε υπουργός Οικονομικών) αλλά και ολόκληρη την κυβέρνηση -και για να είμαι δίκαιος και όλους ανεξαιρέτως τους βουλευτές όλων των κομμάτων- σχετίζεται με την κατάταξή μας στην 132η θέση στην κατηγορία «Σπατάλη δημοσίων δαπανών» και στην 130ή στην κατηγορία «Επιβάρυνση κρατικών ρυθμίσεων». 

Πώς δικαιολογείτε, κύριοι, αυτή την επίδοση; Πώς δικαιολογείτε το γεγονός ότι είμαστε το πιο σπάταλο κράτος στον κόσμο όσον αφορά στις κρατικές δαπάνες; Το ότι ενώ όλοι οι πολίτες πληρώνουν από το υστέρημά τούς φόρους, ενώ δεν τους μένει φράγκο διότι το κράτος αρπάζει όλα τους τα λεφτά, ενώ έχει εξαντληθεί πλέον η φοροδοτική ικανότητά τους και δεν μπορούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους ούτε καν τη ζωή τους, πώς γίνεται εσείς να συνεχίζετε να σπαταλάτε το δημόσιο χρήμα; Πώς γίνεται να μας λέτε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια μείωσης των δημοσίων δαπανών όταν πραγματοποιείτε τη μεγαλύτερη σπατάλη δημοσίου χρήματος παγκοσμίως; Μετά από οκτώ χρόνια υπερφορολόγησης και φτώχειας, η Ελλάδα βρίσκεται στο Νο 132 μεταξύ 137 χωρών με κριτήριο τη σπατάλη δημοσίου χρήματος! Ανεπίτρεπτο, αδιανόητο, εγκληματικό!

Και δεν φτάνει αυτό. Οι κρατικές ρυθμίσεις, δηλαδή η δράση της κυβέρνησης και της δημόσιας διοίκησης, τα μέτρα που παίρνουν και οι νόμοι τους, είναι τόσο αρνητικές για την οικονομία που βρισκόμαστε στη θέση Νο 130 από τις 137 χώρες που εξετάζει η μελέτη αυτή. Με λίγα λόγια, η πολιτική ηγεσία της χώρας τα έχει κάνει μούσκεμα, οι θυσίες του λαού πήγαν χαμένες και η χώρα έχει εξευτελιστεί.

Πώς θεωρεί ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του ότι θα έρθουν ξένοι επενδυτές όταν διαβάζουν αυτή τη λίστα και διαπιστώνουν ότι το επιχειρηματικό περιβάλλον είναι το χειρότερο δυνατόν συγκριτικά με όλες τις χώρες του κόσμου είναι και αυτό ένα ερώτημα. 
Και να θέσω ακόμη ένα ερώτημα στον πρωθυπουργό και τους αρχηγούς όλων των κομμάτων που κυβέρνησαν και που σκοπεύουν να κυβερνήσουν: 

Πήρατε ποτέ, κύριοι, αυτή τη λίστα ή κάποια παρόμοια και τη δείξατε στους υπουργούς σας ζητώντας τους να ανέβουν σε καλύτερες θέσεις σε αυτές τις αξιολογήσεις; Το είπατε αυτό ποτέ στο Υπουργικό Συμβούλιο; Πιάσατε έναν-έναν όλους τους υπουργούς και τους ζητήσατε να ανεβάσουν τη θέση της χώρας στα επιμέρους ζητήματα των αρμοδιοτήτων τους; Τους είπατε ποτέ ότι με βάση αυτό θα αξιολογηθεί το έργο τους και θα κριθεί αν πέτυχαν ή απέτυχαν; 
Δεν το έκανε λοιπόν κανείς σας. 

Αυτό που κάνετε είναι να δηλώνετε ότι αυτές οι λίστες αξιολόγησης είναι αμφιβόλου αξίας. 
Για τη δική σας αξία, λοιπόν, δεν αμφιβάλλουμε καθόλου. Φαίνεται από τις επιδόσεις σας.