Γρ. Νικολόπουλος

 Ας δούμε μια σημερινή «φωτογραφία» της χώρας: Τη στιγμή αυτή στην Ελλάδα υπάρχουν κάποιοι ξένοι επενδυτές οι οποίοι σκέπτονται να αγοράσουν ελληνικά περιουσιακά στοιχεία τα οποία πωλούνται κοψοχρονιά λόγω της υποτίμησης όλων των αξιών. Επιχειρήσεις που επιβιώνουν οριακά και ανήκουν σε επιχειρηματίες υπερχρεωμένους, οι οποίοι δεν έχουν κεφάλαια για να τις υποστηρίξουν. Ακίνητα μεγάλης αξίας, ξενοδοχεία και κατοικίες, που επίσης πωλούνται φθηνά. Μετοχές επιχειρήσεων εισηγμένων στο Χρηματιστήριο, που κατάφεραν να επιβιώσουν και οι οποίες μπορεί να ανέβουν εκμεταλλευόμενες ένα γενικότερο κλίμα «Ελ Ντοράντο» που επικρατεί αυτή τη στιγμή λόγω των χαμηλών τιμών συγκριτικά με άλλες χώρες.  

Από την άλλη, η ραχοκοκαλιά οποιασδήποτε οικονομίας, και φυσικά και της ελληνικής, η αστική τάξη, είναι διαλυμένη, υπερχρεωμένη, χωρίς καταθέσεις, με περιουσία που η αξία της έχει υποτιμηθεί σημαντικά. Οι εργαζόμενοι και οι επιχειρηματίες δεν έχουν χρήματα για να πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές. Οι καταθέσεις τους κατάσχονται από τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους για χρέη προς το Δημόσιο, τα ασφαλιστικά ταμεία και τους δήμους, τα ακίνητά τους κινδυνεύουν να κατασχεθούν, οι αμοιβές τους υπολείπονται σημαντικά των αντίστοιχων ευρωπαϊκών, οι τιμές των μετοχών και των ομολόγων τους έχουν εξαερωθεί.

Η αστική τάξη διώχθηκε ανηλεώς από την κυβέρνηση των ριζοσπαστών αριστερών της πλάκας και των λαϊκοδεξιών εταίρων τους. Αντίθετα, ο δημόσιος τομέας και η γραφειοκρατία του Δημοσίου συνεχίζουν να επιβιώνουν και μάλιστα με πολύ μεγάλη άνεση καθώς τους προστάτεψαν οι κυβερνώντες. Η παραγωγικότητα τους όχι μόνο παρέμεινε χαμηλή, όπως ήταν πάντα, αλλά τελικά κατέρρευσε διότι δυσαρεστήθηκαν από τις περικοπές. Ακόμη αρνούνται με αυθάδεια οποιαδήποτε αξιολόγηση και συνεχίζουν να εμποδίζουν την πρόοδο και την ανάπτυξη της οικονομίας χρησιμοποιώντας το πλέγμα των παράλογων νόμων που επί δεκαετίες υφαίνουν προκειμένου να ελέγχουν κάθε κίνηση στη χώρα και να προσπορίζονται οφέλη από τους πολίτες και τις επιχειρήσεις.

Η ανεργία παραμένει σε εξωφρενικά υψηλά επίπεδα, οι νέοι που έμειναν στη χώρα και δεν μετανάστευσαν είναι σχεδόν όλοι άνεργοι, προοπτική αύξησης της απασχόλησης δεν υπάρχει -εκτός αν θεωρούμε αύξηση της απασχόλησης τις προσλήψεις «ημέτερων» κηφήνων στο Δημόσιο- και οι επιχειρήσεις δεν προγραμματίζουν προσλήψεις, αλλά θα συνεχίσουν τις απολύσεις για να επιβιώσουν μέσα στην ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας που προκάλεσε η κυβέρνηση. Η παραοικονομία φουντώνει καθώς όλοι προσπαθούν να αποφύγουν τους φόρους και κινούνται όσο περισσότερο μπορούν με μετρητά.

Καθώς τα χρήματα των επιχειρηματιών ξοδεύονται για να καλύψουν φορολογικές και άλλες υποχρεώσεις, δεν μένουν κεφάλαια για επενδύσεις. Και επειδή δεν υπάρχει τραπεζικός δανεισμός από το διαλυμένο τραπεζικό σύστημα, επενδύσεις δεν πρόκειται να γίνουν από Ελληνες.

Στο πολιτικό πεδίο τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Εχουμε μια κυβέρνηση που καταρρέει δημοσκοπικά και η οποία προκειμένου να επιβιώσει πολιτικά παίζει ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι λαϊκισμού και ψεμάτων. Δημιουργεί εχθρούς και στρέφει τον στρατό των κουκουλοφόρων εναντίον όλων. Εναντίον της Δικαιοσύνης, εναντίον όλων των θεσμών, εναντίον των «αστών», των μικροεμπόρων, των «γερμανοτσολιάδων», των εγχώριων επιχειρηματιών.

Ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση -δεν- αντιμετωπίζει τις ταραχές στους δρόμους, δεν προστατεύει τα καταστήματα, δεν προστατεύει καν τα δημόσια κτίρια, ενώ αντίθετα κρυφογελάει για την καταστροφή των περιουσιών των πολιτών, είναι αδιανόητος και εξαιρετικά επικίνδυνος. Οι φραστικές επιθέσεις υπουργών της εναντίον της Δικαιοσύνης και τελικά της Δημοκρατίας, η χαιρεκακία για την πτώχευση των «αστών», η επαναστατική ρητορική της ανοησίας και των ψεμάτων αυξάνονται όσο καταρρέει δημοσκοπικά η κυβέρνηση.

Στα θετικά το μόνο που μπορεί κανείς με χαρά να προσμετρήσει είναι η αύξηση του τουρισμού, η οποία όμως θα κινδυνεύσει αν οξυνθεί ακόμη περισσότερο ο λαϊκισμός της κυβέρνησης και το θράσος των υπό την προστασία της γνωστών-αγνώστων.

Αυτή είναι χονδρικά η εικόνα της χώρας η οποία παράγει μεν δημοσιονομικά πλεονάσματα, αλλά τα παράγει εις βάρος της ανάπτυξης, της εργασίας και των πολιτών. Τους παίρνει τα λεφτά από την τσέπη για να συντηρήσει το μεγάλο και αντιπαραγωγικό Δημόσιο και βυθίζει τη χώρα σε διαρκώς μεγαλύτερη ύφεση.

Η εικόνα αυτή δεν είναι υγιής. Είναι η εικόνα μιας άρρωστης τριτοκοσμικής χώρας, η οποία για να συντηρήσει το προβληματικό κομμάτι της, δηλαδή τον δημόσιο τομέα, διέλυσε το υγιές, δηλαδή τον ιδιωτικό τομέα. 

Και καμία προοπτική βελτίωσης δεν μπορεί να υπάρξει αν, καταρχάς, δεν αλλάξει η κυβέρνηση και δεν αποχωρήσουν οι εχθροί του ιδιωτικού τομέα και, σε δεύτερη φάση, αν δεν αλλάξει η κρατικοδίαιτη νοοτροπία που επικρατεί σε ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο. Το ελληνικό κράτος, το ελληνικό Δημόσιο, δεν μπορεί πλέον να βοηθήσει τους πολίτες, αντίθετα τους προκαλεί ανεπανόρθωτη βλάβη. Μόνο ο ιδιωτικός τομέας μπορεί αν αφεθεί ελεύθερος να ανορθώσει την οικονομία.