Γρ. Νικολόπουλος

Η εταιρεία του ανακοίνωσε ότι είναι πρόθυμη να αγοράσει σχεδόν το 10% του ελληνικού χρέους αντί 3,8 δισ. δολαρίων (περίπου 2,9 δισ. ευρω). Στη διαφήμισή του λέει ότι πρέπει να αναγνωριστεί η ελληνική επιτυχία, ότι δηλαδή η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση μεταξύ όλων των ευρωπαϊκών χωρών στο διαρθρωτικό πλεόνασμα με 1,2% του ΑΕΠ, με τη Σουηδία δεύτερη με 0,5%, όπως επίσης ότι η Ελλάδα θα είναι πρώτη το 2014 μεταξύ των 30 ανεπτυγμένων οικονομιών με πρωτογενές πλεόνασμα κυκλικά προσαρμοσμένο στο 5,4% του ΑΕΠ, με δεύτερη τη Σιγκαπούρη με 3,3% του ΑΕΠ.

Ο διεθνής Τύπος γράφει ότι ο στόχος του κ. Καζάριαν δεν είναι σαφής και ότι η ανακοίνωσή του δεν είχε καμία επίπτωση στην αγορά ελληνικών ομολόγων. Σύμφωνα πάντα με τα δημοσιεύματα, η αγορά δεν τον πίστεψε.

Χωρίς να είναι σαφές γιατί ο ίδιος κάνει όσα κάνει για την Ελλάδα, όπως αναφέρει στη διαφήμισή του, η εταιρεία του διαθέτει ελληνικά ομόλογα και αυτό μας δίνει μια ιδέα για τον λόγο που επιδιώκει την αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας.

Το ζήτημα, όμως, δεν είναι τι θέλει και τι πιστεύει ο κ. Καζάριαν, αλλά ότι αυτά που λέει για την ελληνική οικονομία στέκουν. Πρέπει, μάλιστα, να τα εκμεταλλευτούμε.

Σήμερα η προσπάθεια της Ελλάδας έχει αναγνωριστεί. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι δεν έχει αναγνωριστεί η επιτυχία. Ολοι μιλάνε για προσπάθεια, αλλά όχι για επιτυχία, ενώ στην πραγματικότητα το βασικό ζητούμενο όλης αυτής της ταλαιπωρίας, που ήταν η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, έχει ήδη επιτευχθεί. Βεβαίως -κι εδώ το επιχείρημα Καζάριαν είναι αβέβαιο- η διατηρησιμότητα αυτών των επιτυχιών δεν μπορεί να διασφαλιστεί αν δεν προχωρήσουν οι διαρθρωτικές αλλαγές. Κινδυνεύουμε δηλαδή να ξαναπέσουμε στο κενό ανάλογα με τις διαθέσεις της εκάστοτε κυβέρνησης.

Δεν μπορούμε, όμως, να μην παραδεχτούμε ότι σήμερα η κυβέρνηση διαθέτει για πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησε η κρίση κάποια ισχυρά επιχειρήματα για να μπορέσει να διαπραγματευτεί. Βεβαίως δεν έχει υλοποιήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές (που κατά τη γνώμη μου είναι και οι σημαντικότερες) αλλά, από την άλλη, έχει πιάσει τους στόχους του ελλείμματος.

Υπάρχει αυτή τη στιγμή μέσα στη μίζερη καθημερινότητά μας μια προοπτική. Και πάνω σε αυτή την προοπτική μπορεί να πατήσει η κυβέρνηση και να ξεκινήσει μια διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους.

Τι θα διαπραγματευτεί όμως;

Κατά τη γνώμη μου, η διαπραγμάτευση ξεκίνησε λάθος και γι’ αυτό θα χάσουμε. Η κυβέρνηση διαπραγματεύεται για να αποφύγει τις διαρθρωτικές αλλαγές, ενώ θα έπρεπε να διαπραγματεύεται για να κερδίσει περισσότερα κάνοντας όλες τις συμφωνημένες αλλαγές. Η διαπραγμάτευση θα έπρεπε να γίνεται ήδη με βάση το τι περισσότερο θα μας δώσουν οι ξένοι και όχι το τι λιγότερο από τα συμφωνημένα θα κάνουμε εμείς.

Μπορούμε να θεωρούμε βέβαιη την επιμήκυνση του χρέους μας και ενδεχομένως την περαιτέρω μείωση του επιτοκίου με το οποίο δανειζόμαστε. Δεν αρκούν όμως αυτά. Η χώρα χρειάζεται επενδύσεις, χρειάζεται χρηματοδότηση για συγκεκριμένες συμφωνημένες δράσεις που θα αυξήσουν την απασχόληση και το εισόδημα. Η χώρα χρειάζεται αναγνώριση, είναι αναγκαίο να τονιστεί έντονα ότι ο κίνδυνος της εξόδου από το ευρώ έχει εκλείψει και ότι η χώρα είναι σε τροχιά σταθερότητας.

Αυτά λοιπόν έπρεπε να διαπραγματευόμαστε, την αύξηση των ωφελειών μας και όχι την αποφυγή των υποχρεώσεών μας.

Δυστυχώς ακόμη δεν το κάνουμε. Ακόμη λειτουργούμε αποκλειστικά και μόνο με τις εσωτερικές πολιτικές διαμάχες, τις προσωπικές πελατειακές σχέσεις του κάθε υπουργού και των βουλευτών και με βάση τον ρυθμό που δίνει η άκρατη παροχολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι δεν θα πετύχουμε τίποτα χρήσιμο. Ακόμη και αν πετύχουμε κάτι, θα είναι εις βάρος μας αν δεν έχουμε διορθώσει την αιτία του κακού, που είναι ασφαλώς διαρθρωτική και συνδέεται άμεσα με τη σχέση δημοσίου τομέα, πολιτικών κομμάτων και εγχώριας διαπλοκής.