Γρ. Νικολόπουλος

Ο ανασχηματισμός είναι βέβαιος και θα γίνει πολύ σύντομα, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις. Το ερώτημα είναι τι είδους ανασχηματισμός θα είναι αυτός. Αν θα είναι δηλαδή ένας απλός πολιτικός ανασχηματισμός ή ένας ανασχηματισμός ουσίας. Πολιτικό ανασχηματισμό εννοώ την αυτονόητη αλλαγή, φέρ’ ειπείν, του κ. Ρουπακιώτη και όποιου άλλου διαφωνεί ανοιχτά με την πολιτική που εφαρμόζεται. Ουσιαστικό ανασχηματισμό εννοώ την επιλογή ικανών προσώπων στη θέση κάποιων που εμφανίζονται μεν να στηρίζουν την ακολουθούμενη πολιτική αλλά δεν παράγουν έργο. Και δυστυχώς, έχει πολλούς τέτοιους η κυβέρνηση. Υπουργούς που μας ανακοινώνουν το «τι πρέπει να γίνει», π.χ., για την ανάπτυξη, λες και δεν είναι οι ίδιοι αυτοί που πρέπει να το κάνουν, αλλά και υπουργούς που λουφάζουν χωρίς να συμμετέχουν ουσιαστικά στην κυβερνητική διαδικασία. Αν ο κ. Σαμαράς περιοριστεί σε έναν πολιτικό ανασχηματισμό ισορροπιών και δεν αντικαταστήσει τους ανίκανους και τους αναποτελεσματικούς με ικανά νέα πρόσωπα, απλώς θα χάσει χρόνο και θα ξοδέψει τζάμπα λεφτά. Με εξαίρεση ασφαλώς τον υπουργό Οικονομικών κ. Στουρνάρα, ο οποίος έχει επιφορτιστεί όλο το βάρος της οικονομικής πολιτικής, ολόκληρο το οικονομικό επιτελείο πρέπει να επαναξιολογηθεί χωρίς προκαταλήψεις. Το ίδιο ασφαλώς πρέπει να γίνει και σε πολλά άλλα υπουργεία.

Εκτός όμως από το θέμα των προσώπων και των μεταξύ των τριών κομμάτων σχέσεων, η κυβέρνηση επιτέλους πρέπει να λύσει ένα άλλο πολύ σημαντικότερο πρόβλημα. Πρέπει να αλλάξει στάση έναντι της πολιτικής που επιβάλλεται από το εξωτερικό. Είναι παράλογη η θέση ότι δεν συμφωνούμε, αλλά είμαστε αναγκασμένοι. Εφόσον, κύριοι, ακολουθείτε αυτή την πολιτική, αντί να αντιδράτε, υιοθετήστε όλα αυτά με τα οποία συμφωνείτε και αρχίστε να τα προβάλλετε ως δικές σας επιλογές. Ασφαλώς και δεν συμφωνείτε με όλα -κανείς δεν συμφωνεί-, αλλά απομονώστε αυτά που δεν συμφωνείτε και υιοθετήστε τα υπόλοιπα. Πρέπει και ο κόσμος να καταλάβει ότι πράγματι οι διοικητικές μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν. Πρέπει όλοι να αντιληφθούν ότι δεν επιτρέπεται να έχουμε κλειστά επαγγέλματα ή κλειστές αγορές, ότι δεν επιτρέπεται να έχουμε μονοπώλια και καρτέλ, ότι πρέπει επιτέλους να υπάρξει σε αυτή τη χώρα πραγματική δημοκρατία και ισονομία.

Ολοι θεωρούμε ότι η ελληνική νοοτροπία πρέπει να αλλάξει. Στηρίζεται σε ψευδαισθήσεις μεγαλείου, σε μια ψευτοεπαναστατικότητα, σε μια ψευτοαμφισβήτηση των πάντων και σε έναν εξωφρενικό ραγιαδισμό, ο οποίος τελικά είναι αυτός που δικαιολογεί και την ανοχή μας στο ρουσφέτι, στις συντεχνίες, στην κοινωνική ανισότητα.
Αυτά, θα μου πείτε, θα τα αλλάξουν ο Αντώνης Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης; Οι ίδιοι δεν θα τα άλλαζαν ποτέ. Με αυτά μεγάλωσαν, με αυτά γαλουχήθηκαν, με αυτά πολιτεύτηκαν. Ομως τώρα που η Ευρώπη πιέζει ασφυκτικά, είναι ευκαιρία όλα αυτά να αλλάξουν. Και είναι η ευκαιρία αυτών των τριών να τα αλλάξουν και να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη τουλάχιστον μέρους των πολιτών στο πολιτικό σύστημα.

Αν δεν υιοθετήσουν έστω και μέρος της πολιτικής που εφαρμόζουν, θα είναι σαν τις μωρές παρθένες και ως τέτοιες θα μείνουν και στην πολιτική ιστορία του τόπου.