Γρ. Νικολόπουλος

Οπως όλα δείχνουν, θα έχουμε ένα ακόμη καυτό πολιτικά φθινόπωρο. Η κυβέρνηση δεν κατάφερε να συμφωνήσει μέχρι σήμερα στο πακέτο των μέτρων που θα μειώσουν τις δημόσιες δαπάνες κατά 11,5 δισ. ευρώ, μείωση που είναι προϋπόθεση για τη συνέχιση της χρηματοδότησής μας από την τρόικα. Και καθώς θα χρειαστεί τα μέτρα αυτά να ληφθούν μέσα στον Σεπτέμβριο, όταν όλοι θα έχουν γυρίσει από τις -όποιες- διακοπές τους, μπορούμε με βεβαιότητα να προβλέψουμε ότι το φθινόπωρο θα γίνει της κακομοίρας. 

Και δεν εννοώ μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ που αναμένεται να κλιμακώσει τις αντιδράσεις του οργανώνοντας καθημερινά διαδηλώσεις, ούτε το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ που συστηματικά θα μποϊκοτάρουν τη λειτουργία της οικονομίας. Αυτά μπορούμε να τα θεωρούμε δεδομένα. Αυτό που με ανησυχεί είναι η άλλη πλευρά των αντιδράσεων, η ενδοκυβερνητική. 

Ηδη ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει δώσει τα πρώτα δείγματα διαφοροποίησής του από την κυβερνητική πολιτική, ο κ. Φώτης Κουβέλης φαίνεται να μην μπορεί να αντέξει τις περικοπές στις οποίες αναγκαστικά θα καταλήξει η κυβέρνηση, ενώ πολλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ. είτε δείχνουν ενοχλημένοι από τη λογική των περικοπών είτε δηλώνουν ευθέως ότι δεν θα ψηφίσουν στη Βουλή τα μέτρα. Δεν αποκλείεται μάλιστα να έχουμε διασπάσεις κομμάτων (ΠΑΣΟΚ ή ΔΗΜ.ΑΡ.) αλλά και «ανταρσία» βουλευτών της Ν.Δ. οι οποίοι δεν συμμετέχουν στην κυβέρνηση και σκέφτονται ότι δεν έχουν λόγο να στηρίζουν τις σκληρές για τον λαό αποφάσεις της. 

Ενδέχεται λοιπόν τα μέτρα, αν και όταν αποφασιστούν, να μην ψηφιστούν από τη Βουλή. Στην καλύτερη περίπτωση, θα ψηφιστούν, αλλά όχι από το σύνολο των βουλευτών των τριών κομμάτων. Ετσι, η ισχύς της τρικομματικής κυβέρνησης θα μειωθεί αισθητά, αν δεν καταρρεύσει.

Υπό αυτές τις συνθήκες, καμία βεβαιότητα δεν επιτρέπεται για το μέλλον της χώρας. Κι ενώ αν είχαν αποφασιστεί από την αρχή αυτές οι περικοπές και είχαμε εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση θα μπορούσαμε να ελπίζουμε σε μια σταδιακή ανάκτηση της ισορροπίας της αγοράς, τώρα αυτό φαίνεται ουτοπικό. 

Το φθινόπωρο, λοιπόν, θα είναι κρίσιμο τόσο για την Ελλάδα όσο και για την ευρωζώνη συνολικά, καθώς αναμένεται να εκδηλωθούν τότε και οι ισχυρές πιέσεις από τις αγορές στην Ιταλία και την Ισπανία. Πλησιάζουμε κατά πάσα πιθανότητα στο φινάλε αυτού του δράματος, το οποίο είτε θα λήξει με γενικευμένη κρίση στην ευρωζώνη και κατάρρευση της Ελλάδας είτε θα βάλει την Ευρώπη σε μια άλλη τροχιά, αν -και μόνο αν- η Γερμανία πειστεί να χαλαρώσει τη δημοσιονομική πολιτική και δεχθεί τη συνεγγύηση των χρεών, αν εκδώσει ευρωομόλογα και αν κόψει χρήμα. Δύσκολο, αλλά δεν μπορεί να αποκλειστεί ως σενάριο. Σε μια τέτοια περίπτωση και η θέση της Ελλάδας διευκολύνεται. 

Το τι θα γίνει όμως στην Ευρώπη δεν μπορούμε και πολύ να το επηρεάσουμε. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για εμάς είναι τι θα γίνει στην Ελλάδα. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά από τη στιγμή που ο πολιτικός κόσμος, σχεδόν στο σύνολό του, δεν είναι αποφασισμένος να εγκαταλείψει ούτε την πελατειακή σχέση με τους ψηφοφόρους ούτε τη λογική του μεγάλου και σπάταλου κράτους στο οποίο βολεύονται οι κομματικοί μηχανισμοί και από το οποίο εξασφαλίζεται ο πλούτος και η δύναμη των πολιτικών αλλά και των διαπλεκομένων του ιδιωτικού τομέα.

Ο πολιτικός κόσμος, το σύνολο των κομματικών μηχανισμών και των κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση και φυσικά αυτών που βρίσκονται στην αντιπολίτευση, αλλά και πολύ μεγάλο μέρος των πολιτών, αρνούνται να αλλάξουν μοντέλο και επιθυμούν να παραμείνουμε στο κλασικό της κρατικοδίαιτης οικονομίας με πολύ υψηλό ποσοστό διαφθοράς και με σχέσεις διαπλοκής σε όλα τα επίπεδα.  

Και όπως είναι ευκόλως κατανοητό, αυτό το μοντέλο δεν είναι πλέον ανεκτό εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αν το διατηρήσουμε, θα πρέπει να ξέρουμε ότι θα είμαστε μόνοι.