Γρ. Νικολόπουλος

Οσοι μετακινούνται με το τρένο στη γραμμή Ομόνοια - Κηφισιά θα αναγνωρίσουν στις φωτογραφίες των εφημερίδων και την τηλεόραση τον καθημερινό επιβάτη Γιάννη Στουρνάρα. Ισως να είναι ο μοναδικός καθηγητής Πανεπιστημίου και πρόεδρος του ΙΟΒΕ που μετακινείται με το τρένο και σίγουρα είναι ο μοναδικός υπουργός που χρησιμοποιεί σχεδόν αποκλειστικά τα μέσα μαζικής μεταφοράς. (Υποθέτω ότι για λόγους ασφαλείας δεν θα τον ξαναδούν στο τρένο τώρα που έγινε υπουργός.) Ο Στουρνάρας είναι «σπάνια περίπτωση». Ενας από τους ελάχιστους τεχνοκράτες που έχουν παράλληλα βαθιά γνώση της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης. Ο ίδιος πιστεύει ότι μπορεί να πετύχει δύο φαινομενικά αντιφατικούς στόχους: τη μείωση του ελλείμματος και τη δημιουργία ρυθμού ανάπτυξης. Ο Στουρνάρας είναι αισιόδοξος. Πάντα ήταν. Και όσο τον ξέρουμε -καμιά εικοσιπενταριά χρόνια από το ρεπορτάζ- είχε συνήθως δίκιο.

Ηταν αισιόδοξος το 1993, όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατέρρεε και η οικονομία ξεκίναγε από την αρχή. Σε αντίθεση με τον ομόλογό του, τότε πρόεδρο του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, Γιώργο Αλογοσκούφη, ο οποίος έβλεπε την Ελλάδα να πτωχεύει στο τέλος της χρονιάς, ο Στουρνάρας που τον διαδέχθηκε έβλεπε την Ελλάδα να αναπτύσσεται. Και δικαιώθηκε. Οταν αργότερα, στο τέλος της δεκαετίας του ’90, σχεδόν κανείς δεν πίστευε ότι η Ελλάδα μπορεί να συμμετάσχει στην ΟΝΕ, ο Στουρνάρας ήταν σίγουρος. Και πάλι δικαιώθηκε.

Τώρα αναλαμβάνει το πόστο του υπουργού Οικονομικών με τη χώρα στο κατώφλι της δραχμής. Γνωρίζει πολύ καλά τις δυσκολίες. Πιστεύει όμως ότι θα μείνουμε στο ευρώ, ότι θα τα καταφέρουμε, ότι θα έρθουν ξένες επενδύσεις, ότι θα μπούμε σε ρυθμό ανάπτυξης και ότι ταυτόχρονα θα μειώσουμε τα ελλείμματα. Πόσοι άλλοι το πιστεύουν; Ελάχιστοι. Πάντως, κάτι θα ξέρει που το πιστεύει αυτό. Και όπως δείχνει το παρελθόν του, μάλλον θα δικαιωθεί και πάλι. Είναι αιθεροβάμων ο Στουρνάρας; Κάθε άλλο. Είναι εξαιρετικά ρεαλιστής, όπως είναι και μαχητής. Δεν αερολογεί, βάζει συγκεκριμένους στόχους και τους κυνηγάει μέχρι να τους πετύχει.

Ο Στουρνάρας δεν τελείωσε ακριβά ιδιωτικά σχολεία, τελείωσε το δημόσιο, σπούδασε στο ελληνικό πανεπιστήμιο, και μετά, με βαθμό άριστα φυσικά, μπήκε στην Οξφόρδη, πήρε το διδακτορικό του, δίδαξε για λίγο εκεί, μετά έγινε καθηγητής στο ελληνικό πανεπιστήμιο,  παράλληλα έγινε συνεργάτης του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και ανέλαβε να κάνει όλα όσα πίστευε ότι μπορούσαν να γίνουν. Και τα έκανε. Εκτός από αισιόδοξος, είναι και εργατικός. Οποια θέση κι αν είχε στη δημόσια διοίκηση, ποτέ δεν σταμάτησε να διδάσκει ο ίδιος το μάθημά του στο Πανεπιστήμιο, ποτέ δεν έχασε την επαφή με τους φοιτητές του. Είναι και σκληρό καρύδι. Και αυτός είναι ο λόγος που ήταν τόσο δύσκολη η κυοφορία στα κομματικά επιτελεία της υπουργοποίησής του. Οι κομματικοί της Ρηγίλλης γνωρίζουν ότι δεν θα τους κάνει τα ρουσφέτια. Οι δελφίνοι του ΠΑΣΟΚ φοβούνται ότι θα αποκτήσει «πολιτικό ανάστημα». Ο ίδιος δηλώνει ότι δεν έχει πολιτικές φιλοδοξίες -μάλλον θα του δημιουργηθούν στη διαδρομή- και ότι το καθήκον του σήμερα είναι πολύ ανώτερο αυτών: είναι να απαλλαγεί η Ελλάδα από το στίγμα της «ειδικής περίπτωσης». Και αυτό θα επιδιώξει να κάνει.

Οι στόχοι που θέτει ως προτεραιότητες φαίνονται σήμερα ανέφικτοι, αλλά ο ίδιος τους θεωρεί απολύτως εφικτούς και ρεαλιστικούς:

■ Να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των Ελλήνων, να βγάλουν τα λεφτά τους από το σεντούκι και να τα καταθέσουν ξανά στις τράπεζες ώστε να χρηματοδοτηθεί η οικονομία.

■ Να γίνουν διαρθρωτικές αλλαγές για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των ξένων και να φέρουν στην Ελλάδα επενδύσεις.

Δεν μιλάει αορίστως για ανάπτυξη, μιλάει για ανάπτυξη μέσω των χρηματοδοτήσεων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας σε συνεννόηση με τον φίλο του, καθηγητή Πλούταρχο Σακελλάρη, που είναι αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ). Δεν ανησυχεί για τις συνεννοήσεις με την τρόικα, έχει διαπραγματευτεί με τους Ευρωπαίους πολλές φορές στο παρελθόν και έχει βρει λύσεις. Δεν φοβάται τη δημόσια διοίκηση, ήταν μέρος της επί πολλά χρόνια και ξέρει τις αδυναμίες αλλά και τις δυνατότητές της. Δεν φοβάται τους πολιτικούς, ξέρει πώς σκέφτονται και ξέρει πώς να τους λέει όχι.

Η αισοδοξία του Στουρνάρα είναι ρεαλιστική. Και δεν θα αναλάμβανε αυτό το πόστο αν δεν πίστευε ακράδαντα ότι θα τα καταφέρει.