Λεφτά υπάρχουν (τώρα) για αυξήσεις μισθών
Nikolopoulos

Γρ. Νικολόπουλος

Λεφτά υπάρχουν (τώρα) για αυξήσεις μισθών

Όποιος πολιτικός μιλάει για αυξήσεις μισθών στην Ελλάδα, θεωρείται λαϊκιστής και επικίνδυνος. Η συνήθης κριτική που υφίσταται είναι ότι θα αυξηθεί ο πληθωρισμός και το βασικό ερώτημα που καλείται να απαντήσει είναι “πού θα βρεις τα λεφτά για τις αυξήσεις;”

Συνήθως ο κίνδυνος του πληθωρισμού ήταν υπαρκτός και το ερώτημα εύλογο. Τις προηγούμενες δεκαετίες, πράγματι, υπήρχε κίνδυνος πληθωρισμού από τις αυξήσεις των μισθών και πράγματι δεν υπήρχε “υγιής” τρόπος να βρεθούν τα λεφτά για να δοθούν αυξήσεις. Στη σημερινή συγκυρία τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Αφενός η συγκυρία επιβάλει για πολλούς λόγους αυξήσεις των μισθών και αφετέρου οι δυνατότητες της χώρας το επιτρέπουν. Παράλληλα, οι τεχνολογικές εξελίξεις και οι νέες τάσεις στην αγορά εργασίας το καθιστούν σε πολλές περιπτώσεις αναγκαίο.

Καταρχήν, όταν μιλάμε για αυξήσεις μισθών, αναφερόμαστε στους μισθωτούς. Ούτε στους ελεύθερους επαγγελματίες, ούτε στους επιχειρηματίες. Οι μισθωτοί, ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, έχουν ένα συγκεκριμένο εισόδημα που προέρχεται από τον μισθό τους, δεν μπορούν οι ίδιοι να το αυξήσουν και δεν μπορούν να αλλάξουν την οικονομική τους κατάσταση αυτοβούλως και μονομερώς, όπως μπορούν όλοι οι άλλοι. Η κατηγορία αυτή των εργαζόμενων είναι έρμαιο των αλλαγών στις εξωτερικές συνθήκες. Ο πληθωρισμός μειώνει το εισόδημα τους και αυτοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να αμυνθούν, πέραν του να περιορίσουν την κατανάλωση τους. Όταν μιλάμε όμως για χαμηλόμισθους - που είναι οι περισσότεροι σε αριθμό - και όταν το συνολικό επίπεδο μισθών είναι χαμηλό, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, η δυνατότητα μείωσης της κατανάλωσης είναι από ελάχιστη έως μηδενική.

Η προστασία λοιπόν των μισθωτών από τις αλλαγές στο οικονομικό περιβάλλον, είναι θέμα της Πολιτείας, δηλαδή των πολιτικών. Παλιότερα ήταν και θέμα των συνδικάτων που πίεζαν για αυτές, όμως τώρα πια δεν έχουμε συνδικάτα, δεν έχουμε συλλογικές συμβάσεις, συνεπώς μόνο οι πολιτικοί καλούνται να υπερασπιστούν τους μισθωτούς.

Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, ο Έλληνας μισθωτός έχει χάσει λόγω της κρίσης τα τελευταία δέκα χρόνια το 12,5% του ονομαστικού του εισοδήματος. Σε αγοραστική δύναμη έχει χάσει πολύ περισσότερο. Ο μέσος μισθός στην Ελλάδα, είναι ο δεύτερος χαμηλότερος στην ΕΕ, πάνω από τη Βουλγαρία και ο τρίτος χαμηλότερος μεταξύ των αναπτυγμένων χωρών παγκοσμίως.

Το κόστος ζωής έχει ανέβει πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια εξαιτίας κυρίως των ενοικίων και φέτος, λόγω της αύξησης της τιμής του ρεύματος και των καυσίμων, έχει εκτιναχθεί σε πρωτοφανές επίπεδο. Η αύξηση του κόστους ενέργειας έχει αυξήσει τις τιμές όλων ανεξαιρέτως των προϊόντων με αποτέλεσμα πολύ μεγάλο μέρος των μισθωτών να βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση. Ιδιαίτερα όσοι έχουν και στεγαστικό δάνειο με κυμαινόμενο επιτόκιο που αυξάνεται, βλέπουν ξαφνικά ότι ο μισθός δεν τους φτάνει να πληρώσουν τη δόση του δανείου και να καλύψουν τις μηνιαίες ανάγκες τους.

Η μόνη λύση που έχουν, οι νεότεροι τουλάχιστον, είναι να πιάσουν και δεύτερη δουλειά, πχ ντιλιβεράδες το βράδυ για να βγάλουν κάτι έξτρα και να καλύψουν κάποια έξοδα.

Κλείσιμο
Τα επιδόματα είναι μια ανακούφιση, αλλά πρώτον δεν καλύπτουν τους μεσαίους και τους υψηλότερα αμειβόμενους (που όμως ζορίζονται εξίσου λόγω μεγαλύτερης οικογένειας και αυξημένων αναγκών) και δεύτερον, δεν διορθώνουν την κατάσταση διότι είναι έκτακτα και θα διακοπούν (σίγουρα μετά τις εκλογές). Επιπλέον δημιουργούν μια αρνητική νοοτροπία, εξάρτησης του πολίτη από τις κυβερνήσεις και το κράτος, μια νοοτροπία ζητιανιάς και ελεημοσύνης.

Η αύξηση των μισθών θα ήταν η μόνη λύση, αλλά δεν επιλέγεται διότι υποτίθεται ότι ακολουθείται μια αντιπληθωριστική πολιτική. Μια εντελώς λανθασμένη, άδικη, αναποτελεσματική και τελικά καταστροφική αντιπληθωριστική πολιτική την οποία ακολουθεί ολόκληρη η ΕΕ.

Ο πληθωρισμός που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα (και ολόκληρη η Ευρώπη) δεν προέρχεται από τη ζήτηση, δηλαδή από την υπερβολική κατανάλωση που προκαλείται λόγω της πολύ μεγάλης επάρκειας χρήματος. Δεν έχουν οι άνθρωποι πολλά λεφτά και δεν ξοδεύουν αλόγιστα - τουλάχιστον οι μισθωτοί τους οποίους αφορούν οι αυξήσεις μισθών. Αντίθετα, έχουν λίγα λεφτά, τα ξοδεύουν όλα για να ζήσουν, δεν τους περισσεύει τίποτα για να αποταμιεύσουν.

Όσον αφορά στο είδος του πληθωρισμού που έχουμε, σηκώνει πολύ συζήτηση εάν είναι πράγματι πληθωρισμός (δηλαδή σπιράλ αυξήσεων) ή απλώς μια συγκυριακή απότομη αλλαγή του επιπέδου των τιμών προς τα πάνω λόγω πολέμου και διαταραχής της εφοδιαστικής αλυσίδας που ενδέχεται να μη συνεχιστεί τους επόμενους μήνες. Αν οι γεωπολιτικές συνθήκες αλλάξουν, δεν αποκλείεται να δούμε ταχεία υποχώρηση των τιμών πρώτων υλών και της ενέργειας και να έχουμε μείνει με ψηλά επιτόκια δανείων, αυξημένα χρέη, νέα κόκκινα δάνεια και φτωχοποιημένου πληθυσμούς.

Πέραν του πληθωρισμού, στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε πρόβλημα εύρεσης εργαζόμενων. Και είναι λογικό ένας νέος να μη θέλει να κλειστεί για οκτώ τουλάχιστον ώρες σε ένα γραφείο, ένα εργοστάσιο ή ένα μαγαζί, για να πάρει έναν ελάχιστο μισθό που δεν φτάνει για να καλύψει τις βασικές ανάγκες στέγασης - διατροφής - μετακινήσεων - πληρωμής των λογαριασμών ρεύματος και τηλεφώνου. Για τον λόγο αυτό κυρίως, πολλοί νέοι ενώ έχουν τα προσόντα και τις δεξιότητες για μόνιμη πρόσληψη προτιμούν να κάνουν “δουλειές του ποδαριού”, με ελαστικό ωράριο και φιλοδωρήματα. Βγάζουν έτσι περισσότερα και έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο και δυνατότητα αυξομείωσης ωρών εργασίας και εισοδημάτων.

Όσον αφορά στο ερώτημα, που θα βρεθούν τα χρήματα για αυξήσεις μισθών, η απάντηση είναι ότι εφόσον η αύξηση του ΑΕΠ είναι μεγάλη και η αύξηση των φορολογικών εσόδων σημαντική, “λεφτά υπάρχουν”. Η αύξηση των μισθών φέρνει ντε φάκτο και επιπλέον αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης της οικονομίας.

Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι πρόβλημα μισθών. Είναι η χαμηλή εγχώρια παραγωγή η οποία περιορίζει πολύ τις εξαγωγές και αυξάνει τις εισαγωγές. Αυτό όμως όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται με χαμηλούς μισθούς, αλλά επιτείνεται καθώς αρνούνται οι άνθρωποι να εργαστούν σε παραγωγικές επιχειρήσεις. Το πρόβλημα λύνεται με άλλους τρόπους τους οποίους η ελληνική πολιτεία ούτε καν εξετάζει, αλλά αυτό είναι άλλη - πολύ μεγάλη συζήτηση.

Ευτυχώς έχουμε τα τουριστικά έσοδα που μας σώζουν αλλά αν θέλει η πολιτεία να αυξήσει την εγχώρια παραγωγή και τις εξαγωγές πρέπει να σχεδιάσει άλλου είδους παρεμβάσεις. Η διατήρηση των χαμηλών μισθών δεν είναι λύση, θα αποδειχθεί ολέθρια και οικονομικά και κοινωνικά και τελικά πολιτικά.
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

BEST OF NETWORK