Γρ. Νικολόπουλος

Μπορεί ο νέος τσάρος της οικονομίας κ. Ευάγγελος Βενιζέλος να πετύχει ταυτόχρονα τους «αταίριαστους» στόχους της ανάπτυξης και του περιορισμού του ελλείμματος και του χρέους; Θα μπορέσει να εξηγήσει στον λαό την πραγματική κατάσταση της οικονομίας, να προσφέρει όραμα για ανάπτυξη με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και να κινητοποιήσει τον μηχανισμό του υπουργείου Οικονομικών ώστε να λειτουργήσει αποτελεσματικά; Και τελικά θα καταφέρει να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας από τους ξένους πιστωτές χωρίς να εξοντώσει την αγορά και την κοινωνία, όπως έκανε ο προκάτοχός του κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου;

Οι απαιτήσεις από τον νέο υπουργό είναι υπερβολικές, σε μεγάλο βαθμό ανέφικτες. Ωστόσο ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος έχει θέσει πολύ υψηλούς στόχους για τον εαυτό του και σίγουρα αποκτά τώρα τη δυνατότητα να αποδείξει την αξία του. Η θέση του υπουργού Οικονομικών αυτή τη στιγμή είναι το χειρότερο πολιτικό πόστο που θα μπορούσε να πάρει. Και το πήρε αποδεχόμενος το κόστος, αλλά έχοντας και απόλυτο έλεγχο στο Υπουργικό Συμβούλιο, αφού παράλληλα είναι και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης - ενισχυμένος μάλιστα έναντι του επίσης αντιπροέδρου κ. Θόδωρου Πάγκαλου, αφού ο δεύτερος δεν συμμετέχει στην υπουργική επιτροπή. Ο κ. Βενιζέλος είναι πολιτικός αξιώσεων και διεκδικεί (παλαιότερα αλλά και στο μέλλον) το κόμμα ως διάδοχος του κ. Γιώργου Παπανδρέου. Εχει πείρα και επικοινωνιακά προσόντα σημαντικά, γνώσεις και επαφές με την αγορά και την κοινωνία.

Το ζήτημα είναι αν θα τα καταφέρει, αφού παραλαμβάνει την οικονομία σε πλήρη διάλυση, πολύ χειρότερα απ’ ό,τι ήταν ενάμιση χρόνο πριν, όταν ανέλαβε ο κ. Παπακωνσταντίνου. Το έργο που έχει να κάνει είναι σχεδόν ανέφικτο και ο ίδιος θεωρούσε, σύμφωνα με πληροφορίες, την επιλογή του να αποδεχτεί τη θέση του υπουργού Οικονομικών «πολιτική αυτοκτονία». Δεν μπορούσε όμως να μην αποδεχτεί αυτή τη θέση, αφού από τον ίδιο πλέον κρίνεται το πολιτικό του μέλλον. Μέχρι σήμερα ήταν ο επικρατέστερος διάδοχος του κ. Παπανδρέου μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Η επιτυχία του στο υπουργείο Οικονομικών θα τον εδραιώσει σε αυτή τη θέση η αποτυχία του θα τον καταστρέψει πολιτικά.

Αρα είναι βέβαιον ότι θα προσπαθήσει όσο μπορεί.  Οι διαφορές από τον προκάτοχό του είναι τεράστιες. Ο κ. Βενιζέλος είναι πολιτικός, ο κ. Παπακωνσταντίνου είναι κάτι ανάμεσα σε τεχνοκράτη και πολιτικό σύμβουλο. Ο κ. Βενιζέλος είναι επικοινωνιακός και έχει επαφή με την αγορά, ο κ. Παπακωνσταντίνου μόνο μιλούσε και ποτέ δεν άκουγε. Ο κ. Βενιζέλος έχει μεγάλο πολιτικό ακροατήριο, ο κ. Παπακωνσταντίνου θεωρούσε ότι κρίνεται μόνο από τον πρωθυπουργό. Ο κ. Βενιζέλος έχει μεγάλη ισχύ στο κόμμα -και μεγάλες έχθρες-, ο κ. Παπακωνσταντίνου είχε μόνο μεγάλες έχθρες και θεωρείτο «ξένο σώμα» στο ΠΑΣΟΚ. Ενδεχομένως λοιπόν αυτές οι διαφορές να οδηγήσουν σε ανατροπή της οικονομικής πολιτικής. Ουσιαστικά σε μια νέα οικονομική πολιτική που θα λαμβάνει υπόψη της όσα αγνοούσε επιδεικτικά ο προκάτοχός του, δηλαδή τις ανάγκες της κοινωνίας και της αγοράς.

Το κρίσιμο ερώτημα πλέον είναι: μπορεί υπό τις παρούσες συνθήκες ο κ. Βενιζέλος να μεταβάλει έστω και οριακά το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, να περιορίσει τις σπατάλες του Δημοσίου και να απαλύνει τα βάρη του ιδιωτικού τομέα; Μπορεί να προωθήσει έστω κάποια αναπτυξιακά μέτρα, να τονώσει την οικοδομή (τώρα που έφυγε η κυρία Μπιρμπίλη), να προωθήσει την τουριστική ανάπτυξη, να επιταχύνει τις απαραίτητες ιδιωτικοποιήσεις και κυρίως να ενισχύσει τη ρευστότητα στην αγορά, ή θα εξαντληθεί στην προσπάθεια εξεύρεσης χρημάτων για να πληρωθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και οι πιστωτές; Ολα θα εξαρτηθούν από το πόσο ανοιχτός είναι σε προτάσεις ο νέος υπουργός. Οι προτάσεις υπάρχουν, αρκεί να τις ανασύρει από εκεί που τις έχει θάψει ο προκάτοχός του. Και το πρώτο που έχει να κάνει είναι να φτιάξει μια σύσκεψη με ανθρώπους της αγοράς για να τον ενημερώνουν και να τεστάρει τις ιδέες του. Αν απομονωθεί -που δεν είναι του χαρακτήρα του- θα χάσει και εκείνος και η χώρα.