Γρ. Νικολόπουλος

Πιστεύω δηλαδή ότι οι προτάσεις θα είναι σωστές. Εξάλλου, πολλά από τα μέλη της επιτροπής διαρκώς αρθρογραφούν γι’ αυτά τα ζητήματα. Ποιος δεν έχει διαβάσει επανειλημμένως τις προτάσεις των κυρίων Βέττα, Τσακλόγλου, Καραμούζη, Σπινέλλη, Γαλενιανού, Δοξιάδη, για να αναφερθώ σε αυτούς που έχουν τη μεγαλύτερη δημοσιότητα, αλλά και όλων των υπολοίπων μελών της επιτροπής; Ξέρουμε τι θα προτείνουν, το έχουν προτείνει χίλιες φορές ο καθένας, έχουν δίκιο.

Εχετε την εντύπωση ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ξέρει τι πρέπει να γίνει, ή δεν το ξέρει ο υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας ή ο οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού Αλέξης Πατέλης ή ο Γιάννης Στουρνάρας;

Το πρόβλημα λοιπόν δεν έγκειται στην ποιότητα των προτάσεων, το πρόβλημα είναι η διάθεση των πολιτικών να τις εφαρμόσουν. Διότι, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, οι πολιτικοί έχουν άλλη ατζέντα, η οποία δεν περιλαμβάνει μεταρρυθμίσεις. Τις εχθρεύονται όπως και οι δημόσιοι υπάλληλοι, με τους οποίους όλοι οι πολιτικοί ταυτίζονται, ακόμη και οι νεοφιλελεύθεροι, διότι οι μεταρρυθμίσεις απλοποιούν το σύστημα, μειώνουν τη γραφειοκρατία, επιβάλλουν διαφάνεια και έτσι περιορίζουν δύο πράγματα: την ισχύ των πολιτικών και των δημοσίων υπαλλήλων και το χρήμα των πολιτικών και των δημοσίων υπαλλήλων.

Οι προτάσεις λοιπόν που θα φέρει η επιτροπή στο τραπέζι είναι οι γνωστές και τελικά θα μπουν στο ράφι μιας βιβλιοθήκης να σκονίζονται για δεκαετίες, μαζί με όλες τις προτάσεις όλων των επιτροπών.

Η Ελλάδα έχει ένα πανίσχυρο γραφειοκρατικό κράτος το οποίο απομυζά το χρήμα από κάθε τσέπη για να συντηρεί σπατάλες. Μέσω της σπατάλης επιτυγχάνεται η ευημερία δημοσίων υπαλλήλων και πολιτικών, εξασφαλίζεται μια ισχύς που χρησιμοποιείται για την εξαγορά ψήφων και τη δημιουργία επιχειρηματιών-ολιγαρχών σε ρωσικό μοντέλο και η οικονομία παραμένει κρατικοκεντρική.

Το ζητούμενο είναι να περιοριστεί το κράτος σε υπηρεσίες που πρέπει να παραμείνουν κρατικές, να βελτιωθεί ραγδαία το επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρει το κράτος στους πολίτες και να ενισχυθεί η οικονομική συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο οικονομικό γίγνεσθαι, δηλαδή να διευκολυνθεί ο ιδιωτικός τομέας να κάνει επενδύσεις, να παράγει προϊόντα και να αυξήσει τις θέσεις εργασίας και τις αμοιβές. Αυτό λοιπόν κανένας πολιτικός και κανένας δημόσιος υπάλληλος δεν το θέλει και όλοι μαζί κάνουν ό,τι μπορούν για να το αποφύγουν. Ο καλύτερος τρόπος για να μην κάνουν αυτό που πρέπει είναι να φτιάχνουν επιτροπές που θα προτείνουν μεταρρυθμίσεις, τις οποίες στη συνέχεια θα καταχωνιάσουν σε ένα ράφι.

Αντί λοιπόν να γίνουν μεταρρυθμίσεις, γίνονται ανακοινώσεις μεταρρυθμίσεων που είναι για κλάματα. Πάρτε για παράδειγμα τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών. Σε έναν μεικτό μισθό 1.500 ευρώ, η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών είναι 7,2 ευρώ. Για τους χαμηλότερους μισθούς, που αντιστοιχούν στη μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων, το ποσό της μείωσης περιορίζεται σε 2 ευρώ ανά μήνα.

Είναι εντελώς αδιάφορο για όλους και σε καμία περίπτωση δεν ευνοεί ούτε τις προσλήψεις, ούτε τις επενδύσεις, όπως παριστάνει ότι πιστεύει ο αρμόδιος υπουργός κ. Βρούτσης. Είναι μια προκλητικά ασήμαντη παρέμβαση η οποία ούτε χρειαζόταν να γίνει, ούτε φυσικά να ανακοινωθεί πανηγυρικά.

Η μείωση των εργοδοτικών εισφορών για να λειτουργήσει ως κίνητρο προσλήψεων πρέπει να είναι μεγάλη, με διψήφιο πολλαπλάσιο αυτής που ανακοινώθηκε.

Και φυσικά, δεν αρκεί η μείωση των εισφορών για να γίνει μια επιχείρηση ανταγωνιστική, χρειάζεται μεγάλη μείωση όλων των φόρων, κατάργηση της προκαταβολής φόρου και αφορολόγητα αποθεματικά για επενδύσεις με ταχεία απόσβεση. Αλλά αυτά δεν τα κάνουν οι Ελληνες πολιτικοί.

Δείτε τι έγινε με τον κορωνοϊό. Η κυβέρνηση κινήθηκε γρήγορα και αποτελεσματικά και πήρε μέτρα που εμπόδισαν την εξάπλωσή του. Τα νοσοκομεία αναφοράς λειτούργησαν πολύ καλά, οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό προσπάθησαν και τα κατάφεραν πέραν των προσδοκιών.

Μέχρι εκεί όμως. Το να χρησιμοποιείς το παράδειγμα αυτών των ανθρώπων για να υπογραμμίσεις την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός μεγάλου δημόσιου τομέα είναι εκ του πονηρού. Ολόκληρος ο δημόσιος τομέας εκτός του Στρατού και της Αστυνομίας σταμάτησε να λειτουργεί. Αυτό που αποδείχθηκε με τον κορωνοϊό είναι ότι αντί να προσλαμβάνουν εκατοντάδες χιλιάδες άχρηστους, θα έπρεπε να προσλαμβάνουν περισσότερους γιατρούς και νοσηλευτές, να έχουν καλύτερα νοσοκομεία, περισσότερες ΜΕΘ και καλύτερη Αστυνομία και Στρατό.

Για την παιδεία δεν συζητάμε, είναι και θα παραμείνει για κλάματα. Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους δημόσιους υπαλλήλους, όπως αποδείχθηκε και με την ψηφιοποίηση που αναγκαστικά επιβλήθηκε λόγω κορωνοϊού, υπολειτουργούν. Πάρτε για παράδειγμα την ηλεκτρονική υπογραφή που καθιερώθηκε τώρα. Θα μπορούσε να έχει καθιερωθεί εδώ και πολλά χρόνια.

Ουσιαστικά ο Πιερρακάκης κατάργησε εν μια νυκτί το γνήσιο της υπογραφής, τις ουρές στα ΚΕΠ και το σύνολο σχεδόν των υπαλλήλων τους, διότι αυτή είναι η βασική τους δουλειά. Φανταστείτε πόσα άλλα μπορούν να γίνουν και να απελευθερώσουν εργαζόμενους από δουλειές και διαδικασίες που μπορούν να γίνονται ψηφιακά. Και πόσο σημαντικό είναι να χρησιμοποιηθούν αντίστοιχα πολλοί άνθρωποι στο Δημόσιο, αλλά σε χρήσιμες υπηρεσίες και όχι για τη διεκπεραίωση άχρηστων γραφειοκρατικών πρωτοκόλλων.

Εν πάση περιπτώσει, περιμένουμε, όπως πάντα. Περιμένουμε τις μεταρρυθμίσεις που υποτίθεται ότι θα ανακοινωθούν το φθινόπωρο στη ΔΕΘ, αν και τα πορίσματα της Επιτροπής Πισσαρίδη θα ανακοινωθούν στο τέλος του έτους, άρα και οι μεταρρυθμίσεις, αν γίνουν, θα γίνουν το 2021. Ελπίζουμε όμως διότι δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε και επειδή όπως όλοι ξέρουμε πολύ καλά, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.