Γιώργος Διονυσόπουλος

Εκτός και εάν ακόμη και στις μέρες μας με τη σχεδόν ολοκληρωτική επικράτηση των ηλεκτρονικών ΜΜΕ και των κοινωνικών δικτύων στην μετάδοση των μηνυμάτων, υπάρχουν ορισμένοι που εξακολουθούν να πιστεύουν πως οι πολίτες θα επιλέξουν να δώσουν τη ψήφο ή την εμπιστοσύνη τους σε κάποιον, μόνο και μόνο επειδή αυτός «μοστράρει» τη φάτσα του στους δρόμους, στους τοίχους η στις κολώνες της πόλης. Εξάλλου, η αναγραφή συνθημάτων σε δημόσιους χώρους έχει μία βάση, ενδεχομένως και μία ηθική νομιμοποίηση, εφόσον κάποιο κράτος απαγορεύει τη διακίνηση ιδεών και την ελεύθερη έκφραση γνώμης. Σε διαφορετική περίπτωση ο σύγχρονος πολιτικός πολιτισμός επιβάλει τέτοιου είδους πρακτικές -για λόγους αισθητικής και βεβαίως καθαριότητας- να αποφεύγονται.

Η Αριστερά στη χώρα μας έχει βγει από το καθεστώς της παρανομίας εδώ και σχεδόν 40 χρόνια. Ωστόσο παρά το γεγονός αυτό, μία σημαντική μερίδα στελεχών του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, ακόμη και νεαρής ηλικίας, αδυνατούν να συμβιβαστούν με την ιδέα της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατικής πραγματικότητας με αποτέλεσμα τόσο οι κινήσεις τους, όσο σε ορισμένες περιπτώσεις και ο τρόπος επικοινωνίας τους με τους πολίτες, να διαπνέονται από παλαιοκομματικές αντιλήψεις και σύνδρομα καταδίωξης. Ευτυχώς όμως στην Ελλάδα εδώ και σχεδόν 4 δεκαετίες, ούτε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων υπάρχουν αλλά ούτε και κανείς πλέον κυνηγάει κανέναν για τις ιδέες και τα πιστεύω του. Ίσα ίσα θα λέγαμε πως αν υπάρχει σήμερα ένας πολιτικός χώρος που «διώκεται», αυτός είναι της νεοφασιστικής άκρας δεξιάς. Ως εκ τούτου η εμμονή ορισμένων υποψηφίων της αξιωματικής αντιπολίτευσης να καταφεύγει σε τέτοιου είδους μεθόδους επικοινωνίας, όχι μόνο είναι τουλάχιστον ακατανόητη, αλλά δεν συνάδει και με το οικολογικό προγραμματικό πλαίσιο που οι υποψήφιοί της έχουν, μεταξύ άλλων, υιοθετήσει.

Στο πλαίσιο αυτό θα περίμενε κανείς πως αφενός η κ. Δούρου στην Περιφέρεια Αττικής αφετέρου ο κ. Σακελαρίδης στον Δήμο της Αθήνας, θα επέλεγαν έναν διαφορετικό αλλά και περισσότερο σύγχρονο τρόπο προκειμένου να διαφημίσουν τόσο τους ίδιους και τις ικανότητές τους όσο και τα προγράμματά τους. Αντ’ αυτού όμως προτίμησαν να ακολουθήσουν επικοινωνιακές πρακτικές που ταιριάζουν περισσότερο σε συνοικιακούς υποψηφίους και λιγότερο σε πολιτικούς που επιθυμούν να φέρουν έναν «φρέσκο αέρα» στην τοπική αυτοδιοίκηση. «Η γυναίκα του καίσαρα δεν θα πρέπει μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται τίμια» λέει το ρητό. Καλά είναι τα λόγια και τα οράματα περί οικολογίας και καθαριότητας αλλά κάποτε θα πρέπει να τα εφαρμόσουμε και στην πράξη. Όταν αυτό όμως είναι κάτι που δεν τηρείται προεκλογικά, τότε τι πιθανότητες έχει να υλοποιηθεί μετεκλογικά;