Γιώργος Διονυσόπουλος

Ο πρωθυπουργός είναι ο Ταγίπ Ερντογάν και η χώρα η γειτονική μας Τουρκία, η κοινωνική και οικονομική κινητικότητα της οποίας θα μπορούσε, τηρουμένων των αναλογιών, να συγκριθεί με τις συνθήκες που δημιούργησε στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα η άνοδος και τα πρώτα χρόνια διακυβέρνησης της Ελλάδας από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου.

Αναζητώντας τα αίτια της ακμής και της παρακμής μιας κοινωνίας, αρκετές κοινωνιολογικές σχολές συγκλίνουν πλέον ότι κυρίαρχο ρόλο προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση παίζει η κινητικότητα μεταξύ των κρατικών θεσμών και κατά πόσο αυτοί δίνουν στα άτομα ίσες ευκαιρίες ανέλιξης ή λειτουργούν ανασταλτικά και προς όφελος του κατεστημένου και των ελάχιστων εκπροσώπων του. Στην χώρα μας δυστυχώς συμβαίνει το δεύτερο: το σύστημα είναι πλέον «μπετοναρισμένο» μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Αρκεί να φανταστεί κανείς πόσες πιθανότητες έχει κάποιος που πουλάει φιστίκια στο δρόμο, να γίνει πρωθυπουργός στην Ελλάδα. Σχεδόν καμία. Αντίθετα η χώρα μας κυβερνάται συνεχώς εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα από τις ίδιες οικογένειες και τους γόνους τους, μονοπωλώντας τη νομή της εξουσίας, απομυζώντας και μοιράζοντας τη δημόσια περιουσία στον περίγυρό τους, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα την ατιμωρησία τους. Μόνο τυχαίο δεν είναι πως ιδιαίτερα κατά τα τελευταία χρόνια η χώρα μας διοικείται από παρέες.

Η «παρέα του κολεγίου», η «παρέα της Αθηναϊκής Λέσχης», η «παρέα της Εκάλης» κοκ. Το σκάσιμο της οικονομικής «φούσκας» αντί να ξεδιαλύνει κάπως την κατάσταση είχε ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα. Η μείωση του εθνικού πλούτου και η προσπάθεια όλων αυτών να διατηρήσουν με κάθε τρόπο και κόστος τα κεκτημένα τους, οδήγησε σε ένα πρωτοφανές τέλμα την ελληνική κοινωνία. Οι πρώτοι που το αντιλήφθηκαν ήταν οι νέοι. Ένας τεράστιος αριθμός από αυτούς αναζήτησε και εξακολουθεί να αναζητεί την τύχη του εκτός συνόρων, σε περιοχές του πλανήτη όπου το σύστημα επιτρέπει ακόμη την κοινωνική κινητικότητα, δίνει προοπτικές ανέλιξης και παρέχει εχέγγυα λειτουργίας των θεσμών. Κοινώς δηλαδή σε κοινωνίες που ακμάζουν και δεν παρακμάζουν. Στην ελληνική πολιτική σκηνή όμως δεν ηγούνται άνθρωποι που κάποτε πουλούσαν φιστίκια για να ζήσουν, ικανοί να ανανεώσουν και να φρεσκάρουν το σύστημα.

Αντίθετα μεσουρανούν κάτι «κουρασμένα» παλικάρια με λυμένο από γεννησιμιού τους το οικονομικό τους πρόβλημα, κάμποσοι «κληρονόμοι» της εξουσίας και της πολιτικής, αρκετοί «ανεπάγγελτοι με άποψη για όλα» που έκαναν πρώτη και τελευταία ασχολία τους την εμπλοκή τους με τα κοινά και βεβαίως δίπλα σε όλους αυτούς, όπως ακριβώς οι παρενέργειες στα φάρμακα, βρέθηκαν και ορισμένοι «χρήσιμοι» ή αν θέλετε «τυχεροί» που κατάφεραν να σπάσουν τα στεγανά του συστήματος. Γίνεται έτσι προφανές πως η χώρα δεν πάσχει ούτε από πολιτικές, αλλά ούτε και από έλλειψη οικονομικών επιλογών. Από ανθρώπους πάσχει. Και αυτό θα πρέπει, ίσως, να έχουμε όλοι μας υπόψη όταν σε περίπου δύο μήνες θα βρεθούμε ενώπιων της κάλπης. Να επιλέξουμε ανθρώπους και όχι κόμματα ή πολιτικές συμπράξεις. Άλλωστε αρκεί, μερικές φορές, ακόμη και ένας για να φέρει τα «πάνω κάτω» σε μια ολόκληρη κοινωνία…