Γιώργος Δ. Ανδρέου

Προβλήματος που οξύνεται κάθε μέρα λόγω των αυξημένων, πρόσφατα, μεταναστευτικών εισροών από την Τουρκία. Υστερεί λένε κάποιοι στο θέμα αυτό η Κυβέρνηση, που κατά τα άλλα πάει καλά. Οι περισσότεροι βέβαια εξαντλούνται σε αόριστη κριτική χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις. Άλλοι προτείνουν λύσεις, ακραίες και επιθετικές, σαν αυτές που υιοθέτησαν κάποιες ηπειρωτικές ευρωπαϊκές χώρες.

Κλείσιμο συνόρων και επιθετική περιφρούρησή τους (βούλιαγμα σκαφών δηλαδή), έκδοση ταξιδιωτικών εγγράφων και άμεση διοχέτευση προς στην Ευρώπη, όσων φτάνουν εδώ, άμεσο επαναπατρισμό κ.α. Η κριτική αυτή εκτός από άδικη είναι καταφανώς παρορμητική έως και επιπόλαιη. Εν πρώτοις θα πρέπει να παραδεχθούμε πως ο Κυριάκος δεν υποσχέθηκε ποτέ και σε κανέναν, προεκλογικά ή μετεκλογικά, ότι κατέχει το μαγικό ραβδί, να χτυπήσει τους πρόσφυγες να εξαφανιστούν. Αντίθετα είναι ίσως ο μόνος πρωθυπουργός μέχρι σήμερα, που υποσχέθηκε λιγότερα από όσα κάνει.

Δεύτερο και σημαντικότερο, είναι σοβαρό λάθος να τοποθετούμαστε για ένα τόσο μεγάλο και σύνθετο θέμα, με διεθνείς διαστάσεις, χωρίς στοιχειώδη έστω γνώση και χωρίς να το συσχετίζουμε με τον διεθνή περίγυρο, τη θέση, την κατάσταση και τα αντικειμενικά δεδομένα της χώρας στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Η χώρα μας εξακολουθεί να ανήκει, ευτυχώς, στο δημοκρατικό δυτικό τόξο και ισότιμα στην ενωμένη Ευρώπη. Η θέση αυτή επιβάλει να λειτουργούμε, για τόσο μάλιστα σοβαρό θέμα, με θεσμούς, νόμους και κανόνες και όχι με αυθαίρετες αποφάσεις και ενέργειες, ερήμην των εταίρων και συμμάχων μας, ιδίως όταν αυτές προσιδιάζουν σε αυταρχικά καθεστώτα. Πολλώ μάλλον λόγω της ειδικής κατάστασης υπερχρέωσης και της εξάρτησης της χώρας μας από τους Ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης, με τις εντεύθεν συνέπειες. Εξ ίσου σημαντική είναι η γεωγραφική μας θέση, με τα χιλιάδες χιλιόμετρα χερσαία και θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία, που είναι η κύρια πύλη, δρόμος και δίαυλος μετακίνησης των προσφύγων και μεταναστών προς στην Ευρώπη.

Η καρδιά του προβλήματος. Η Ελλάδα δεν είναι Ουγγαρία. Είναι αφελές να πιστεύουμε πως μπορούμε να αστυνομεύσουμε τα αχανή χερσαία και θαλάσσια σύνορα της χώρας μας. Ούτε βέβαια μπορούμε να αγνοήσουμε, ως χώρα Ευρωπαϊκή και πολιτισμένη, την πονηρή πρακτική των διακινητών που βουλιάζουν τις βάρκες, όταν πλησιάζει το λιμενικό, οπότε αυτόματα τίθεται θέμα ανθρωπισμού αλλά και εφαρμογής του διεθνούς δικαίου για την υποχρέωση διάσωσης των ναυαγών. Η σκληρή πραγματικότητα είναι πως στην Τουρκία βρίσκονται, έτοιμοι να σαλπάρουν, 3,5 εκατομμύρια μετανάστες κατά κύριο λόγο, μιας και οι πρόσφυγες λίγο πολύ έχουν απορροφηθεί. Όλοι αυτοί παραμένουν εκεί ακόμα, επειδή η Ευρώπη δίνει αφειδώς χρήματα στους Τούρκους, για να τους κρατάνε απέναντι. Όπως άλλωστε δίνει και σε εμάς για να διαχειριζόμαστε όσους φτάνουν εδώ.

Δεν είναι δυνατόν να εθελοτυφλούμε πιστεύοντας πως το κατ’ εξοχήν διεθνές πρόβλημα αυτό, που εστιάζεται στην Τουρκία των 80 εκ κατοίκων, τη χώρα με την οποία έχουμε δεκάδες μέτωπα ανοικτά και έχουμε ανάγκη διεθνούς στήριξης απέναντι στην προκλητικότητά της, μπορεί να επιλυθεί μονομερώς, με δικές μας ενέργειες. Και μάλιστα ενέργειες που στρέφονται ευθέως εναντίον των μόνων εν τέλει συμμάχων μας, των Ευρωπαίων. Θαλάσσια σύνορα, νησιά, ΑΟΖ, Κυπριακό, μειονοτικό, υφαλοκρηπίδα, χωρικά ύδατα, βραχονησίδες, γεωτρήσεις για πετρέλαια, ανοιχτές πληγές. Με την μουσουλμανική Τουρκία, απέναντί μας, που χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο πρόβλημα ως μέσο πίεσης στις ευρύτερες διεθνείς διεκδικήσεις της, όχι μόνο έναντι ημών αλλά και της Ευρώπης και του κόσμου όλου.

Πλανώνται οικτρά όσοι πιστεύουν πως μπορούμε να εκβιάσουμε, μάγκικα, τους Ευρωπαίους, γιατί αυτό προτείνουν κάποιοι. Χωρίς να ξέρουν ή να προτείνουν τι συγκεκριμένα να ζητήσουμε να κάνουν ή να μην κάνουν. Να τους εκβιάσουμε με την απειλή ότι θα ανοίξουμε τα σύνορα και θα δώσουμε χαρτιά σε όσους φτάνουν στα νησιά μας, να πάνε σε όποια χώρα θέλουν. Τινάζοντας έτσι στον αέρα την θέση της χώρας στην Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο και θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο ακόμα και την εδαφική της ακεραιότητα. Ή νομίζουν κάποιοι πως αν γίνει κάτι τέτοιο δεν θα κλείσουν την άλλη μέρα όλα τα σύνορα της διαδρομής προς την Ευρώπη και θα μας μείνουν αμανάτι εκατοντάδες πλέον χιλιάδες δυστυχισμένοι, που θα γίνουν τσουνάμι, αν σταματήσει η Ευρώπη να πληρώνει την Τουρκία. Άσε τι θα γίνει αν κλείσουν και για μας οι Ευρωπαϊκές στρόφιγγες και δεν υπάρχουν χρήματα να τους στεγάσουμε, ούτε στα γκέτο που δημιουργήσαμε, ως φιλάνθρωποι αριστεροί, τρομάρα μας. Θα κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα ζητιανεύοντας στα φανάρια, κλέβοντας και βιαιοπραγώντας. Καλή η φιλανθρωπία αλλά χωρίς χρήματα είναι λόγια του αέρα.


Δυστυχώς με τις άφρονες δηλώσεις κάποιων, επιεικώς ηλίθιων, κάναμε τη χώρα μας επιθυμητό προορισμό και διάδρομο ψυχών, που με όλα του τα χάλια είναι καλύτερος από τη δυστυχία που βιώνουν οι μετανάστες στις πατρίδες τους που εγκαταλείπουν. Το θέμα εν τέλει είναι πολύ σοβαρό και δεν ενδείκνυται ούτε για εθνικολαϊκίστικες κορώνες, ούτε για πολιτική σπέκουλα, πολλώ μάλλον από αυτούς που το εξέθρεψαν. Απαιτεί σοβαρή και στιβαρή διαχείριση, με βάση και με σεβασμό στους θεσμούς και τους διεθνείς κανόνες, συνεργασία με την Ευρωπη και ενίσχυση της διεθνούς θέσης της χώρας, μόνη ασπίδα στις επεκτατικές διαθέσεις της γείτονος, αλλά και σταθερότητα στην αντιμετώπιση. Κυρίως όμως επιβάλλει σαφή επιλεκτική μεταχείριση, άλλο οι πρόσφυγες και άλλο οι μετανάστες ( με ικανοποίηση άκουσα την απόφαση να κρατούνται σε κλειστά κέντρα, δηλαδή να φυλακίζονται μέχρι να επαναπατρισθούν, για να πάει το μήνυμα στις χώρες τους ότι η Ελλάδα δεν είναι παράδεισος μεταναστών. Μήπως σταματήσουν ή περιοριστούν , μεσοπρόσθεσμα, οι εισροές). Εν κατακλείδι, όπως μας δίδαξε η πρόσφατη αριστερή διακυβέρνηση, οι τζάμπα μαγκιές δεν περνάνε σε διεθνές επίπεδο. Τα δε μαγικά ραβδιά βρίσκονται μόνο στα μυαλά όσων ζουν στα παραμύθια. Και είναι, δυστυχώς, πολλοί.

Ο Γιώργος Ανδρέου είναι Δικηγόρος