Γιώργος Δ. Ανδρέου

Το διεθνές σχέδιο ξετυλίγεται και σχηματοποιείται εμφανώς. Είδαν ότι οι κεντροδεξιοί και οι κεντροαριστεροί δεν ήθελαν, κυρίως όμως δεν είχαν τα πολιτικά κότσια και τη δύναμη να περάσουν και να επιβάλουν στην κοινωνία μέτρα δημοσιονομικής σταθεροποίησης και μεταρρυθμίσεις που ανέτρεπαν πρακτικές, προνόμια και νοοτροπίες δεκαετιών. Δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την αντίδραση και το δικό τους εσωτερικό, αλλά και τον από δεξιά και από αριστερά τους λαϊκισμό και κρατισμό. Και, μην έχοντας άλλη επιλογή από την εγκατάλειψη της χώρας και τη διακινδύνευση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αποφάσισαν να ρισκάρουν. Επέλεξαν λοιπόν τους αριστερούς να κυβερνήσουν.

Φαίνεται πως οι πολιτικοψυχογραφικές μελέτες τους για την ελληνική Αριστερά και τη σχέση της με την εξουσία ήταν τεκμηριωμένες καλά και τα πρόσωπα και οι δυνάμεις που την ελέγχουν είχαν ψαχτεί σε βάθος. Η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση στη χώρα αυτή, τα συγκεκριμένα πρόσωπα που εν πολλοίς αποσπάστηκαν από το ΚΚΕ όταν δεν πέτυχαν τον έλεγχό του, την εξουσία δηλαδή, είχαν εμφανή ροπή στην κατάληψή της. Δεν θα διακινδύνευαν την πολυπόθητη καρέκλα της κορυφαίας των εξουσιών, της κυβερνητικής, και τελικά θα συμμορφώνονταν εφαρμόζοντας το σχέδιο. Οπως άλλωστε λέει γνωστός σύγχρονος φιλόσοφος, η εξουσία είναι σαν το βιολί, το κρατάς με το αριστερό και το παίζεις με το δεξί.

Ολα μελετημένα στη λεπτομέρεια. Εγιναν προφανώς σχετικές συζητήσεις, συνομολογήθηκαν δεσμεύσεις, ένθεν και εκείθεν του Ατλαντικού και ο κύβος ερρίφθη. Με λίγο νερό στο κρασί τους οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν στην πρώτη φάση του σχεδίου να βάλουν στους αριστερούς τα δύσκολα για την κοινωνία, τα δημοσιονομικά. Φόροι και ασφαλιστικές εισφορές δυσβάστακτες, μειώσεις συντάξεων πρωτοφανείς πέρασαν και περνάνε χωρίς να ανοίξει μύτη. Τι και αν τα μέτρα δεν φέρνουν ανάπτυξη και έχουν άλλες επιπτώσεις;

Τα δύσκολα θα έχουν περάσει, σκέφτηκαν. Τους έδωσαν βέβαια το πολιτικό άλλοθι και το δικαίωμα να φορτώνουν δημόσια σε αυτούς πολλές από τις κυβερνητικές επιλογές, για να μπορεί ο αριστερός ψηφοφόρος να βρίζει -για να εκτονώνεται- τους εκβιαστές Ευρωπαίους που υποχρεώνουν την κυβέρνηση του λαού με αμείλικτα διλήμματα, για να μη χαθεί η χώρα, να πάρει αντιλαϊκά μέτρα που δεν τα θέλει και δεν τα πιστεύει (ακόμα και να λένε πως δεν θα τα εφαρμόσουν). Τους επέτρεψαν το καρότο:

■ Να υπερηφανεύονται για την υπερφορολόγηση της μεσαίας αστικής τάξης, των κατ’ αυτούς πλουσίων δηλαδή. 

■  Να δίνουν από τις υπεραποδόσεις και τα περισσεύματα των εξοντωτικών φόρων επιδόματα και κοινωνικά μερίσματα.

■  Να μιλάνε για τέλος μνημονίων, ελέγχων και εθνική ανεξαρτησία. 

■  Να υπαινίσσονται διορισμούς και ικανοποίηση του άσβεστου πόθου των νεοελλήνων, τη δημοσιοϋπαλληλία, δέλεαρ δυστυχώς πολλών ακόμα ψηφοφόρων.

■ Την ελπίδα πως ό,τι και να γίνει, είναι οι εκλεκτοί της Ευρώπης και της Αμερικής που θα τους διατηρήσουν στην εξουσία. Αλλά και οι πέραν του Ατλαντικού φίλοι μας δεν γινόταν να υστερήσουν βλέποντας την αποφασιστικότητα των κυβερνώντων. Απαίτησαν και τους έπεισαν, για τα δικά τους συμφέροντα στην περιοχή -ΝΑΤΟ κ.λπ.-, να αποδεχθούν εθνικές διακινδυνεύσεις, όπως αυτή της επίσκεψης του Ερντογάν και fast track λύσεις σε εθνικά θέματα που εκκρεμούν δεκαετίες, με το ίδιο πάντα αντάλλαγμα, τη διατήρηση στην εξουσία. Στην κοινωνία βέβαια το εμφανίζουν ως αποτελεσματική διακυβέρνηση. 

Φαίνεται πως πράγματι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Δεν εξηγείται αλλιώς. Εχουν άραγε θαμπωθεί τόσο και έχουν ναρκωθεί από τη νομή και τη γλυκιά γεύση της εξουσίας που δεν βλέπουν πως είναι αναλώσιμοι; Οτι είναι ο πολιορκητικός κριός ταγμένος να διεμβολίσει τις αντοχές της κοινωνίας, χωρίς αντιδράσεις, με μέτρα σκληρά και δύσπεπτα και μέχρι εκεί. Τι και αν δεν τα πιστεύουν; Τι είναι; Αφέλεια αυτών που οφείλουν να γνωρίζουν τη γνωστή αναφορά του πνευματικού τους προπάτορα, του Λένιν, περί χρήσιμων ηλίθιων ή άκρατος αριβισμός.

Δεν καταλαβαίνουν ότι οι δανειστές δεν θα αφήσουν τη χώρα να ξανακυλήσει στον κρατισμό και στην πλαστή ευημερία με δανεικά γιατί θέλουν τα χρήματά τους πίσω και δεν θέλουν να δώσουν άλλα. Δεν μαντεύουν την προτελευταία παράγραφο στο ίδιο σχέδιο, ότι στην κρίσιμη ώρα θα έρθουν -έρχονται- να εφαρμόσουν τα μέτρα οι άλλοι, εκείνοι που τα πιστεύουν, έστω και αν δεν τα ψήφισαν. Αυτοί που θα τα τροποποιήσουν για να τρέξει και η ανάπτυξη που λείπει; Που και αυτοί πρέπει να αντιληφθούν την αποστολή τους και να μην κάνουν όνειρα για κυβερνητικούς παραδείσους. 

Καλά θα είναι βέβαια αν έτσι εξελιχθούν. Αν όμως κάτι δεν πάει καλά, αν ακούσουμε πάλι πως το μείγμα μέτρων ήταν λάθος; Θα βρεθούν άλλοι αναλώσιμοι;