Γιώργος Δ. Ανδρέου

Σε εθνικό επίπεδο η αφύσικη και παράλληλα γελοία, η τραγελαφική δηλαδή, κατάσταση, χαρακτηρίζεται εθνική ασυναρτησία για να μην χρησιμοποιήσουμε άλλη λέξη με ιατρικές προεκτάσεις. Μια τέτοια τραγελαφική κατάσταση βιώνουμε από πολλά χρόνια και με ιδιαίτερη ένταση στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων. Λέγαμε κάποιοι κάποτε επίμονα , και επιβεβαιώθηκε πως δεν απείχε από την πραγματικότητα, πως η χώρα αυτή είναι η τελευταία χώρα στην Ευρώπη με κουμμουνιστικό οικονομικό σύστημα. Λόγω κυρίως του εύρους του δημόσιου τομέα και της απόλυτης εξάρτησης της οικονομικής δραστηριότητας από το κράτος.

Ο κρατισμός και ο κρατικός προστατευτισμός της οικονομικής δράσης, που εγκαθιδρύθηκε και στηρίχθηκε, στη μεταπολίτευση κυρίως, από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, για μεν την αριστερά εμφανιζόταν ως, όπως αποδείχθηκε δήθεν, ιδεολογική επιλογή, για δε τη δεξιά και το κέντρο ως συνειδητή πολιτική πρακτική. Αληθώς όμως, όπως απέδειξε η ιστορία, ήταν για όλους τους πολιτικούς ηθελημένη τακτική εγκλωβισμού ψηφοφόρων. Ακόμα και ειδικά σήμερα. Έχουν διαρρεύσει, κυκλοφορούν και σχολιάζονται ποικιλοτρόπως τα νέα μέτρα που υποχρεώθηκε η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς» να ψηφίσει , στα πλαίσια του ξορκισμένου δικού της μνημονίου, που θα το σκίζει κάθε μέρα από δω και πέρα, όπως λέει ανερυθρίαστα, αντιγράφοντας άλλους. Μέτρα οικονομικά, δηλαδή περικοπές συντάξεων και φόρους, που εν πολλοίς μας επιβλήθηκαν λόγω της «σθεναρής, επίμονης και ανυποχώρητης» (βλ. αδικαιολόγητης καθυστέρησης) της διαπραγμάτευσης από ερασιτέχνες και μέτρα θεσμικά για τον εκσυγχρονισμό της λειτουργίας της οικονομίας και της αγοράς. Τα οικονομικά είναι μέτρα επιπλέον σφιχτής πολιτικής λιτότητας που επιβαρύνουν κυρίως τα υπερφορτωμένα ήδη μεσαία και χαμηλά στρώματα. Τα θεσμικά είναι μέτρα διαρθρωτικά (αποκρατικοποιήσεις, ανοίγματα επαγγελμάτων, απλοποιήσεις διαδικασιών κλπ) που στοχεύουν στην απελευθέρωση της λειτουργίας της οικονομίας από τον εναγκαλισμό του κράτους και την ομαλή λειτουργία της αγοράς. Μέτρα ακραιφνώς φιλελεύθερα δηλαδή. Να λοιπόν ο τραγέλαφος. Τα μέτρα αυτά, ειδικά τα διαρθρωτικά, τα αποδέχθηκε και τα ψηφίζει η αριστερά και αρνείται να τα ψηφίσει η δεξιά. Η μεν, υποτίθεται, αριστερά για να παραμείνει στην εξουσία, αν και όπως διακηρύσσουν υποκριτικά οι θεσιθήρες άνθρωποί της δεν τα πιστεύουν και σύρονται στην ψήφισή τους κλαίγοντας και όπως δείχνει πρόσφατη πρακτική (Ελληνικό, ΔΕΗ κλπ) κάποιοι πιθανώς ακόμα και θα σαμποτάρουν παντοιοτρόπως την εφαρμογή τους.

Και από την άλλη η φιλελεύθερη δεξιά και το κέντρο αρνούνται να τα ψηφίσουν, διεκδικώντας την εξουσία, αν και περιλαμβάνονται στην ιδεολογική τους πλατφόρμα. Βάζουν μάλιστα τα διαρθρωτικά μέτρα εκσυγχρονισμού στο ίδιο καζάνι με τα φορομπηχτικά και τις μειώσεις των συντάξεων, που καλά κάνουν και αρνούνται να ψηφίσουν. Συνεχίζουν δηλαδή την τακτική της προηγούμενης κυβερνητικής τους θητείας, μην τύχει και θιγούν κάποιοι. Με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, υπό τις νέες ηγεσίες τους, που ελπίζουμε να επικρατήσουν εν τέλει. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι προβλέψιμο και ορατό. Ποιος άλλωστε πιστεύει πως μπορούν να εφαρμοστούν και να πετύχουν μέτρα απελευθέρωσης της οικονομίας, από αυτούς που δεν τα αποδέχονται και κυρίως δεν γνωρίζουν πώς και δεν θέλουν να τα εφαρμόσουν. Εξαιρείται η είσπραξη των φόρων και οι περικοπές των συντάξεων στις οποίες αποδείχθηκαν επαρκείς, αν κρίνουμε από τα πλεονάσματα που ανακοινώνουν, Δυστυχώς για να καταλήξουν στο άπατο πηγάδι του αχόρταγου δημόσιου τομέα. Η φοροδιαφυγή όμως παραμένει ακόμα ασύλληπτη, Όπως είναι επαρκείς και στα επικοινωνιακά κόλπα και τα ψέματα, που δυστυχώς εξακολουθούν να πιάνουν. Το πρόβλημα βέβαια είναι στην αγορά και την πραγματική οικονομία, που συνεχίζει να σέρνεται. Στην αγορά που δεν αρκείται στην ευημερία των αριθμών και ζητάει ανάπτυξη και αέρα. Σε αντίθεση προς τους κυβερνητικούς, που έχουν θεοποιήσει την μαγειρεμένη, με τις ευλογίες των δανειστών φοβάμαι, ευημερία των αριθμών και συνεχίζουν να τροφοδοτούν την οικονομική ασφυξία. 

Ο Γιώργος Ανδρέου είναι Δικηγόρος