Γιώργος Δ. Ανδρέου

Κάποιοι , ακόμα και οπαδοί και νοσταλγοί ολοκληρωτικών καθεστώτων, έφταναν στο σημείο    να χαρακτηρίζουν μέχρι και φασίστες τους, κατ΄ εξοχήν αντίθετους σε κάθε μορφή καταναγκασμού  και ολοκληρωτισμού , φιλελεύθερους πολίτες.  Που από τη μεριά τους έφτασαν  να  κρύβονται, όπως κάποια χρόνια πριν οι αριστεροί. Βρέθηκε και  λέξη, Ελληνική πατέντα,  με την οποία  οι δήθεν «κοινωνικά ευαίσθητοι» χαρακτήριζαν απαξιωτικά και  καταφρονητικά, όποιον είχε το πολιτικό θάρρος να ταχθεί υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και  να μην είναι κρατιστής.

Νεοφιλελεύθερος. Όπως λεπρός. Στον αντίποδα οι πολιτικοί   που ήθελαν να εκφράσουν  τους Έλληνες που πιστεύουν στην ελευθερία της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης,   κρύβονταν κι αυτοί, για τον φόβο των «αριστερών», σαν να ντρέπονταν για τις ιδέες τους, πίσω από λέξεις και  νεολογισμούς του τύπου «ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός» και άλλα  ευτράπελα. Κι όλα αυτά   σε χώρα αστική, υποτίθεται,  δημοκρατία δυτικού τύπου, μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παραλογισμοί   αρμοδιότητας ψυχιάτρου. ( Όπως αυτός ο προχθεσινός  στα εγκαίνια του σπιτιού του Μπελογιάννη, με την «αριστερά» κολλημένη  να  ξυπνάει,  νοσταλγικά,  μνήμες εμφυλίου, αναδεικνύοντας τον ανεπανόρθωτο διχασμό της και στους ελάχιστους «δεξιούς» που τόλμησαν να μιλήσουν να αποδίδεται, η μομφή ότι ξυπνάνε τον αντικομουνισμό και θα τρίζουν τα κόκκαλα του Καραμανλή, όπως  άκουσα να λέει  «σοβαρός» δημοσιογράφος). Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα.


Η  ιστορία βλέπετε είναι αμείλικτη. Τα  χρόνια της μεταπολίτευσης δοκιμάστηκαν  στη διαχείριση της εξουσίας, σε πρώτη φάση οι «γιαλατζί» (εξ αστών)  αριστεροί του 81 και σε δεύτερη φάση, πρόσφατα, οι «αριστεροί εκ της αριστεράς» και επέβαλαν τη δική τους λογική  διαχείρισης της εξουσίας.  Δυστυχώς παρέσυραν στην ίδια αντίληψη  και τους  άλλους, τους  δήθεν  φιλελεύθερους  αστούς, με ελάχιστες εξαιρέσεις και διαλλείματα.     Έτσι σχηματοποιήθηκε και επικράτησε    η κυρίαρχη  ιδεολογία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.  Ούτε σοσιαλισμός, ούτε καπιταλισμός. Ολίγον από όλα και πολύ κράτος. Απέραντος  κρατισμός. Εργαλείο κατάκτησης και διατήρησης της καρέκλας. Το λέμε χρόνια τώρα.  Η Ελλάδα της  μεταπολίτευσης κυβερνήθηκε κυρίως  με λογική ΠΑΣΟΚ. Τα χάλια  και η συνέχεια γνωστά,  από το κακό στο χειρότερο, αφού συνεχίζεται η ίδια πρακτική.  

Φαίνεται όμως πως οι πολίτες  άρχισαν να υποψιάζονται. Να καταλαβαίνουν  και να  διερωτώνται μήπως εν τέλει φταίει  ο άκρατος  κρατισμός που εξακολουθεί να κυβερνά. Βλέπουν να συνεχίζεται η λογική διατήρησης  του  υπερτροφικού δημόσιοι τομέα, που δεν μπορούν να συντηρήσουν  πλέον οι όλο και λιγότεροι  που δουλεύουν και παράγουν. Στη γη, στο εργοστάσιο, στον τουρισμό, στις υπηρεσίες, ο  ιδιωτικός τομέας δηλαδή.  Βλέπουν  και προβληματίζονται σοβαρά και φαίνεται   καθαρά στις  δημοκοπήσεις.  Καταγράφονται  στην κοινωνία  διεργασίες  αποκαθήλωσης  του κρατισμού, της κυρίαρχης «αριστεροδέξιας» σύγχρονης ιδεολογίας. Αρχίζει, φαίνεται,  να κερδίζει έδαφος  η αντίληψη πως ήρθε η ώρα να δοκιμασθούν οι  φιλελεύθερες δυνάμεις  της χώρας, μήπως γίνει επιτέλους κάτι. Οι πραγματικά όμως φιλελεύθεροι,  που πιστεύουν και γνωρίζουν τα όρια της οικονομικής ελευθερίας , του κράτους και της κοινωνίας και όχι το νέο φρούτο, οι «φιλελεύθεροι λαϊκιστές».  Τα ποντίκια  καταλαβαίνουν πρώτα το ναυάγιο. Κάποιοι, που, χωρίς να  έχουν οποιαδήποτε  σχέση με τη φιλελεύθερη σκέψη και προσέγγιση, βλέποντας κατά που πάνε τα πράγματα,   σπεύδουν να το εκμεταλλευθούν, να στοιχηθούν, να επενδύσουν.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Απόδειξη οι σημερινοί  μεγιστάνες και αρχηγοί των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, φιλελεύθεροι λένε τώρα,   που ήταν οι    παλαιοί  αξιωματούχοι του    σοσιαλισμού παραδείσου πριν την κατάρρευσή του. Γιατί έσπευσαν πρώτοι.    Έτσι και  δω.  Σκάει μύτη ο φιλελεύθερος «λαϊκισμός», οι πανταχού παρόντες εραστές της εξουσίας δηλαδή, που μεταμορφωμένοι σε, πάντα, οπαδούς της αγοράς θα προσπαθήσουν  να εξαπατήσουν τους απογοητευμένους από τις «αριστερές» πρακτικές πολίτες, με αφορισμούς και απειλές καιάδων  σε βάρος του δημόσιου τομέα και διθυράμβους υπέρ της ιδιωτικής οικονομίας. Στόχος η κατάκτηση, ή μάλλον τη διατήρηση,  της πολυπόθητης  καρέκλας. Είναι στο χέρι των αληθώς φιλελεύθερων  να αποκλείσουν, από τώρα όμως,  τους , μέχρι πρόσφατα, ακραίους  κρατιστές  που καραδοκούν να αρπάξουν  την εξουσία για να συνεχιστούν οι  «μαϊμού» πολιτικές, σαν αυτές που μας έφεραν στο χάλι που βιώνουμε.

Ο Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος       

ΜΟΤΟ:  Καταγράφονται  στην κοινωνία  διεργασίες  αποκαθήλωσης  του κρατισμού, της κυρίαρχης «αριστεροδέξιας» σύγχρονης ιδεολογίας. Αρχίζει, φαίνεται,  να κερδίζει έδαφος  η αντίληψη πως ήρθε η ώρα να δοκιμασθούν οι  φιλελεύθερες δυνάμεις  της χώρας, μήπως γίνει επιτέλους κάτι.