Γιώργος Δ. Ανδρέου

Η φαυλότητα και ο λαϊκισμός είναι προφανή γιατί αφ’ ενός η ΔΕΗ τελεί, εκ του νόμου, υπό τη διοίκηση και έλεγχο του Ελληνικού Δημοσίου και αφ’ ετέρου η μετοχική επανακρατικοποίησή της, την οποία υπαινίχθηκε σαφώς, είναι απολύτως αδύνατη όσο η χώρα παραμένει στην ΕΕ, δεδομένο που έπαψε να αντιμάχεται ο Σύριζα. Είναι πάγια η Ευρωπαϊκή πολιτική για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, από τα κρατικά μονοπώλια. Ούτε όμως με αύξηση του κεφαλαίου της ΔΕΗ μπορεί να γίνει κρατικοποίηση, όπως ανέφερε στην ίδια συνέντευξη, χωρίς προφανώς να ρωτήσει τους νομικούς του (Το Δημόσιο δεν κατέχει σήμερα στη ΔΕΗ το αναγκαίο εκ του νόμου ποσοστό ώστε να μπορεί να αποφασίσει την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου και να αποκλείσει τους ιδιώτες μετόχους να συμμετάσχουν σε αυτή).

Λίγο όμως το κακό, ο λαϊκισμός άλλωστε είναι το κύριο γνώρισμα της συγκεκριμένης παράταξης.

Το επικίνδυνο είναι η διαφαινόμενη, σε πολλές δημόσιες τοποθετήσεις του ίδιου και σχεδόν όλων των στελεχών της παράταξής του, πρόθεση διεύρυνσης του δημόσιου τομέα. Άνοιγμα της διαχρονικά κακοφορμισμένης και πυορροούσης, ακόμα και τώρα, πληγής της χώρας. Της κύριας αιτίας της κρίσης στην οικονομία και την κοινωνία.

Στην οικονομία με την κατασπατάληση των δημόσιων εσόδων, αλλά και δανεικών, σε μισθούς και συντάξεις δημοσίων υπαλλήλων με αποτέλεσμα τη γιγάντωση του δημόσιου χρέους και τη συντήρηση της γραφειοκρατίας.

Στην κοινωνία με την ενθάρρυνση της αναβίωσης του καταστροφικού «ονείρου» της Ελληνικής οικογένειας της δεκαετίας του 80: « Έβαλα το παιδί στην Ολυμπιακή παίρνει 300.000 δρχ. και κάθεται»

Αναδείχθηκε εμφανώς στο πρόσφατο συνέδριο της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο κρατισμός, ως κυρίαρχη ιδεολογία, νοοτροπία, πολιτική λογική και πρακτική, της συντριπτικής πλειοψηφίας των στελεχών του Σύριζα. Άδραξαν την ευκαιρία των προβλημάτων που ενέσκηψαν στην παγκόσμια οικονομία, κυρίως λόγω της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, του πολέμου που εξακολουθεί και της συνακόλουθης εκτόξευσης της τιμής των καυσίμων, για να προβάλουν ως λύση, την επέκταση του δημόσιου τομέα. Με πρόσχημα την επιβολή ελέγχων στην αγορά για την προστασία της κοινωνίας από την ακρίβεια, τον πληθωρισμό και την αισχροκέρδεια, εξωτερίκευσαν, απροφάσιστα πλέον, τον κρατισμό της καρδιάς τους, αποκαλύπτοντας τη συγκαλυμμένη επιμελώς, μέχρι πρόσφατα, ενδιάθετη πολιτική τους αντίληψη για διεύρυνση του δημόσιου τομέα. Αμετανόητοι κομουνιστές προσκολλημένοι στον απηρχαιωμένο κρατισμό, μεταμφιεσμένοι με μανδύα υποτυπώδους αστικού εκσυγχρονισμού, αδυνατούν να κατανοήσουν τη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη οικονομία και να προτείνουν εφικτές σήμερα λύσεις. Παραμένουν σε κρατικοποιήσεις, ακύρωση ιδιωτικοποιήσεων, ελέγχους της αγοράς, διατιμήσεις και άλλα πολλά ξεπερασμένα και καταδικασμένα από τη ζωή και την ιστορία μοντέλα, που απέτυχαν παταγωδώς όπου εφαρμόστηκαν, και βύθισαν στην ύφεση, τη στασιμότητα και την οπισθοδρόμηση οικονομίες και κοινωνίες.

Άντε από την αρχή λοιπόν στο 1980. Προσλήψεις επί προσλήψεων, στρατιές δημόσιων υπαλλήλων, σε ένα κράτος που κολυμπάει ακόμα σε τέλμα, παρ’ όλες τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού των τελευταίων ετών. Με απηρχαιωμένους θεσμούς και χαοτικές γραφειοκρατικές διαδικασίες λειτουργίας.

Σειρήνες στα αυτιά των ανέργων και της κομματικής νομενκλατούρας, να ονειρεύονται βόλεμα. Μια θεσούλα στο δημόσιο. Λαϊκισμός και φαυλότητα στο μεγαλείο τους. Στόχος και σκοπός που αγιάζει τα μέσα η πολυπόθητη εξουσία, η γλυκιά γεύση της οποίας είναι ακόμα νωπή στους αισθητήρες τους.

Αδιάφορο αν απειλείται :

Η θέση της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη του 21ου αιώνα, όπου όλα αυτά είναι παρελθόν και δεν επιτρέπονται. Μαθημένοι στις κολωτούμπες δεν θα έχουν πρόβλημα να τα πάρουν πίσω, αν χρειαστεί.
η ιεράρχηση αξιών της νεολαίας που (καθ) οδηγείται στη νοοτροπία του βολέματος και της ραστώνης.
η παραγωγική βάση της κοινωνίας, η μεσαία τάξη, το σύνηθες υποζύγιο, που θα κληθεί μια ακόμα φορά, όπως έγινε σχετικά πρόσφατα, να πληρώσει το μάρμαρο του διογκωμένου δημόσιου τομέα με αυξημένους φόρους και εισφορές.
οπισθοδρόμηση με την ανακοπή της ήδη ορατής αναπτυξιακής προοπτικής της χώρας, παρά τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Τον τελευταίο βέβαια λόγο το έχουν πάντα οι πολίτες, που:

έζησαν, είδαν, έπαθαν και έγιναν καχύποπτοι στα απατηλά τραγούδια των σειρήνων.
γνωρίζουν καλά τις συνέπειες της διόγκωσης του κράτους και βιώνουν καθημερινά τη σκληρή πραγματικότητα του αναποτελεσματικού δημόσιου τομέα.
απαιτούν εκσυγχρονισμό του ήδη διογκωμένου κράτους.
θέλουν τα χρήματα που δίνουν στο κράτος να πιάνουν τόπο , να κατευθύνονται στην ανάπτυξη και την πρόοδο και όχι να σπαταλούνται σε διορισμούς και αργομισθίες.

Κερδισμένοι πριν από όλους από τον περιορισμό, την ποιοτική αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα και σίγουρα χαμένοι από την διόγκωσή του θα είναι και οι δημόσιοι λειτουργοί. Οικονομικά, ηθικά και κοινωνικά.

Η μεγέθυνση του κράτους θα γυρίσει πίσω τη χώρα και θα κρατήσει σίγουρα το Δέλτα της λέξης «δημόσιο» μικρό, σχεδόν αόρατο.

Για να γίνει το Δέλτα κεφαλαίο θα πρέπει να συνεχισθεί ο εκσυγχρονισμός των δομών και να προσαρμοσθούν οι υπηρεσίες του κράτους στις ανάγκες των πολιτών και τις απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας. Κυρίως όμως να απομονωθούν οι αριβίστες εξουσιολάγνοι που απειλούν την πρόοδο.





O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)