Γιώργος Δ. Ανδρέου

Το τραγικότερο. Το 34% που «κατανοεί» την εισβολή και τον πόλεμο, αναμασά και υιοθετεί την προπαγάνδα και τα επιχειρήματα των εισβολέων και αποδίδει ευθύνες για τον πόλεμο, όχι μόνο στο συνήθη ύποπτο τους Αμερικανούς - εθνικό μας φετίχ - αλλά και στην Ευρώπη, στην οποία συμμετέχουμε ωφελούμενοι πολλαπλώς. Τοποθετείται δηλαδή το ένα τρίτο των Ελλήνων ευθέως απέναντι στην Ευρώπη.

Βαθειά τα αίτια και οι λόγοι που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη κάθε χώρας. Ιστορικοί, κοινωνιολογικοί, πολιτικοί, θρησκευτικοί, ακόμα και ψυχολογικοί (π.χ. ανεκπλήρωτοι πόθοι της αριστεράς).
Εδώ όμως το πρόβλημα έχει λάβει διαστάσεις αρμοδιότητας ψυχιάτρου.

Έγινε ζητούμενο αυτό που θα έπρεπε να είναι δεδομένο: Η Ευρωπαϊκή συνείδηση των Ελλήνων πολιτών. 

Η θετική πρόθεση της ελληνικής κοινωνίας να είναι με την Ένωση των Ευρωπαϊκών λαών στην οποία συμμετέχει η χώρα δεκαετίες, πολιτικά και οικονομικά.

Η Ευρωπαϊκή συνείδηση θα έπρεπε να είναι βαθειά ριζωμένη και αναμφισβήτητη, στο ίδιο επίπεδο με την εθνική συνείδηση, στη συντριπτική πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας. Θεμελιωμένη στην ανθρωποκεντρική δημοκρατία, την ελευθερία ανάπτυξης προσώπων και ιδεών, τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα που προστατεύονται όσο πουθενά αλλού στον κόσμο, την κοινή πολιτιστική και πολιτισμική κληρονομιά, την αλληλεγγύη, την οικονομική εξάρτηση και σχέση.

Ψιλά γράμματα για πολλούς συνέλληνες. Δημοκρατία, δικαιώματα, κουραφέξαλα. Η Ευρώπη, για πολλούς ακόμα, είναι καλή να δίνει επιδοτήσεις και οικονομική βοήθεια στην ανάγκη.
Είναι πολλαπλώς και ανεπιφύλακτα συμφέρον μας, δέχεται ευτυχώς ακόμα η πλειοψηφία, να είμαστε με την Ευρώπη. Εθνικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτισμικά.

Συμμετοχή όμως δεν σημαίνει μόνο να ζητάμε και να εισπράττουμε. Οφείλουμε να συμμετέχουμε στην κοινή πολιτική και τις αποφάσεις της Ευρώπης σε όλα, στα εύκολα και στα δύσκολα. Είναι ανεύθυνη η θέση της αντιπολίτευσης πως δεν έπρεπε να ταχθούμε ευθέως με την Ουκρανία, όπως όλη η Ε.Ε., για να μην μας μαλώσει και στραφεί εναντίον μας η Ρωσία στο μέλλον. Να αγνοήσουμε τους εταίρους, φίλους και συμμάχους μας, μένοντας αμέτοχοι. Υποστηρίζοντας έτσι, έμμεσα, τον δικτάτορα που άρχισε και συνεχίζει τον πόλεμο. Αν σκεφτόταν έτσι ο Βενιζέλος το 1914 τα σύνορα της Ελλάδας θα γύριζαν στη Λαμία.

Ας ενεργούμε ως λαός, έστω, με βάση το συμφέρον μας, ατομικό και συλλογικό.

Δυστυχώς το ετερόκλητο συνονθύλευμα, του 34% των Ελλήνων, αδιαφορεί για το συμφέρον της χώρας. Δέχονται ανενδοίαστα πως:
• Φταίει η Ευρώπη για τον πόλεμο γιατί συζητούσε με την Ουκρανία την ένταξή της στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ , «απειλώντας» τους Ρώσους.
• Δεν έπρεπε να εκτεθούμε ως χώρα στέλνοντας πολεμικό υλικό, γιατί κάνουμε εχθρούς τους Ρώσους που μας απείλησαν ευθέως με αντίποινα.
Αναπαράγουν και άλλες αστειότητες όπως ότι ο Ουκρανικός στρατός είναι που βομβαρδίζει τα κτίρια της χώρας του, ισοπεδώνει πόλεις και σκοτώνει πολίτες. Τους πολίτες που έχουν έρθει με τάνκς και πυραύλους «να σώσουν» από τους “φασίστες” οι «δημοκράτες» Ρώσοι. Ή ότι φταίει η ηγεσία της Ουκρανίας, γιατί παλαιότερα ζήτησε να συνδεθεί με τη δύση, απειλούμενη από τo Ρωσικό – σοβιετικό μεγαλοϊδεατισμό και σήμερα γιατί δεν παραδίδει τη χώρα για να αποτρέψει τον πόλεμο, ικανοποιώντας την απαίτηση των Ρώσων.
Αυτά και άλλα δέχονται, καμαρώνοντας, απόγονοι (;) του Λεωνίδα, του Μιλτιάδη, του Θεμιστοκλή, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη, του Παπαφλέσσα, του Βενιζέλου, του Μεταξά.

Πέρασε άραγε από το μυαλό του 34% πως ο πόλεμος είναι στη γειτονιά μας, απειλώντας όλη την Ευρώπη. Με κίνδυνο να διαλυθούν τα πάντα στη ζωή μας, εκεί που άρχιζαν να παίρνουμε τα πάνω μας. Αντιλαμβάνονται πως υιοθετώντας και προσυπογράφοντας τώρα, άκριτα και υποκριτικά, τα ανιστόρητα επιχειρήματα του Ρώσου εισβολέα νομιμοποιούν και δικαιολογούν, εκτός των άλλων:
• την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο,
• προκαταβολικά μια μελλοντική καταστροφική εισβολή στη χώρα μας.
Τα επιχειρήματά της Τουρκίας ήταν τότε στην Κύπρο και είναι σήμερα στη Θράκη και τα νησιά, ίδια με αυτά του Ρώσου κατακτητή (προστασία καταπιεζόμενης μειονότητας κ.α.).

Η θέση της χώρας μας στην κρίση αυτή είναι και θέμα Εθνικής Ασφάλειας.

Αναρωτήθηκαν άραγε, οι του 34%, σε ποιόν θα απευθυνθούμε για βοήθεια σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση; Μήπως στον μεγαλομανή επίδοξο Τσάρο; Είναι πολύ νωπά για να έχουν ξεχαστεί όσα έγιναν το 2015 στη Μόσχα. Την «πόρτα που έφαγαν» οι αφελείς - αστείοι, που πήγαν, γονυπετείς προσκυνητές, επικαλούμενοι «το κοινό σοσιαλιστικό παρελθόν και την εξ αυτού ευαισθησία», να ζητήσουν οικονομική βοήθεια από τον αγριότερο καπιταλισμό της υφηλίου, για να απεξαρτήσουν τη χώρα από τη Ευρώπη.

Ουδέν κακόν εν τέλει. Πάλι καλά που μόνο το 34% αμφισβητεί την ανάγκη η χώρα μας να πορεύεται και να πολιτεύεται μαζί με τους συμμάχους και εταίρους της. Ειδικά συγκρινόμενο με το αποτέλεσμα του πρόσφατου, πλέον ανεύθυνου, δημοψηφίσματος στην ιστορία. Το εφιαλτικό ποσοστό που αποφάσισε να φύγει η χώρα από την Ευρώπη και το Ευρώ, οδεύοντας στον καιάδα, είχε αγγίξει τότε το 60%. Ας είναι καλά ο Αλ6ς με τη γνωστή κωλοτούμπα.

Αλλού τρώμε και πίνουμε κι αλλού… λέει ο λαός. Αυτόματος ο συνειρμός των γεγονότων με την γνωστή παροιμιακή φράση, που εκφράζει παραστατικότατα την ενεργητική αγνωμοσύνη. Ενεργητική γιατί εμείς, έστω το 34%, που τρώμε και πίνουμε στο Ευρωπαϊκό τραπέζι, δεν έχουμε Ευρωπαϊκή συνείδηση. Εκδηλώνουμε αγνωμοσύνη, όχι με αδιαφορία ή άρνηση να λάβουμε θέση, αλλά ευθέως αρνητικά και επιθετικά. Πρωτοστατεί εννοείται η εδώδιμη αριστερά και οι αφελείς συνοδοιπόροι της, τα στελέχη της οποίας απολαμβάνουν ανενόχλητα, καθυβρίζοντας και αντιμαχόμενοι σθεναρά, τα προνόμια του αστικού καθεστώτος, του δυτικού τρόπου ζωής και της συμμετοχής της χώρας μας στην Ευρώπη, με κυρίαρχη την ασυδοσία της έκφρασης,
Επιβεβαιώνεται έτσι καθημερινά πως εξακολουθεί να μας διακατέχει ως λαό, σε σημαντικό εύρος, συλλογική παράνοια. Παραμένει επίκαιρος ο αείμνηστος Εθνάρχης, με το απέραντο φρενοκομείο που διέγνωσε στη χώρα.

O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)