Γιώργος Δ. Ανδρέου

Χαρακτηριστική περίπτωση η «ανταλλαγή πυρών», μετά από τις πρόσφατες συνεντεύξεις και δημόσιες εμφανίσεις των πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής, του Κυριάκου και του Αλέξη.
Εξέλιπε στην πολιτική αντιπαράθεση η ευγένεια, το τακτ, η ανοχή, το ήθος και ο πολιτισμός.

Ο κάθε «σχολιαστής» από την σκοπιά και την πολιτική του τοποθέτηση, βλέπει, ακούει και, χωρίς να αξιολογεί, είτε εκθειάζει τον αρχηγό του κόμματος που υποστηρίζει με μεγαλοστομίες, κολακείες και θαυμασμό, είτε ρίχνει ανάθεμα στον πολιτικό αντίπαλο, καθυβρίζοντάς τον, μέχρι και χυδαία, αναλόγως της αισθητικής και του επιπέδου του. Δεν υπάρχει μέσος όρος.

Συσσωρεύτηκαν πολλοί στα social media. Πραματευτές, παπαγαλάκια και διάφοροι αβανταδόροι που εκμεταλλεύονται τις πρωτόγνωρες έκτακτες συνθήκες και τα τεράστια προβλήματα που βιώνει η χώρα και βρίσκουν ευκαιρία να επιτεθούν στους πολιτικούς αντιπάλους τους με αυξανόμενη οξύτητα, ένταση και μίσος. Δημιουργούν και εκτρέφουν αντιπαλότητα, σε βαθμό που να απειλείται η κοινωνική συνοχή. Η δημοκρατία εν κατακλείδι.

Ξεπερνούν κάθε μέτρο, όριο και λογική πολλά, τα περισσότερα, σχόλια και αναρτήσεις, ανώνυμα και επώνυμα. Δείχνουν τη σοβαρή παθογένεια και κατάπτωση, ηθική, πολιτική αλλά και πολιτισμική, στην οποία ολισθαίνει η σύγχρονη Ελληνική κοινωνία. Διακρίνεται εμφανώς έλλειψη κοινωνικής ανοχής, επελαύνων διχασμός και χαλάρωση των δεσμών του κοινωνικού ιστού, στα όρια της διάρρηξης . Κυριαρχούν:

• το αβυσσαλέο μίσος. Είναι σπάνια πλέον η πολιτική αντιπαράθεση, με ευπρέπεια και ήθος. Την αντικατέστησε η προσωπική εχθρότητα. Ο πολιτικός αντίπαλος, είτε πολιτευόμενος είτε σχολιαστής, έγινε προσωπικός εχθρός, με τον οποίο χωρίζει, πολλούς δυστυχώς, αβυσσαλέο μίσος.
• η κολακεία, η αποθέωση - αγιοποίηση, το «γλείψιμο» του αρχηγού γι αυτά που λέει, τι καλά, την εμφάνιση, το μεγαλείο, τη ρητορική δεινότητα, το ήθος, τη δύναμη που αποπνέει.
• η θετική ή αρνητική, προκατάληψη που θολώνει το μάτι και το μυαλό και δεν επιτρέπει καθαρή και κριτική προσέγγιση και αξιολόγηση λόγων και έργων. Αρλούμπες και μεγαλοστομίες χωρίς ουσία, εκφερόμενες με στόμφο, χαρακτηρίζονται μεγάλα λόγια, μεγάλες αλήθειες, απόδειξη σοφίας, ικανότητας και άλλα τέτοια. Οι πραγματικές αλήθειες λοιδορούνται.
• Η απέχθεια στον αντίλογο και το διάλογο.

• η έλλειψη ήθους. Η χυδαιότητα εκφράσεων, συνθημάτων και ύβρεων που εκστομίζονται ανερυθρίαστα κατά του πολιτικού αντιπάλου προσωπικά, της οικογένειας, της συζύγου, των παιδιών και των γονιών του, αλλά και σχολιαστών, δείχνουν θλιβερή εικόνα κοινωνίας χωρίς αρχές και ήθος.
• ο λαϊκισμός που ζει και βασιλεύει. Η κολακεία, η υποσχεσιολογία επί παντός επιστητού, τα εξόφθαλμα ψέματα «καταπίνονται» αμάσητα από πολλούς, ακόμα. Η αλήθεια, με κάποιες εξαιρέσεις, αποφεύγεται, ως δύσπεπτη.
• τα fake news, ό, τι χειρότερο. Είναι απίστευτο με πόση ευκολία κατασκευάζονται σε πολιτικά χαλκεία, επαγγελματικά ή ερασιτεχνικά, αναπαράγονται, διακινούνται και υιοθετούνται άκριτα και αδίστακτα ψεύτικες ειδήσεις, συκοφαντίες και κουτσομπολιά για δήθεν παράνομες και ανήθικες συμπεριφορές αντιπάλων.
• η μονοπώληση, ειδικά από κάποιους «αριστερούς», του πατριωτισμού – αντίστροφη αναβίωση της αλήστου μνήμης εθνικοφροσύνης - της ηθικής, της τιμιότητας και του ήθους (ηθικό πλεονέκτημα το λένε) με ταυτόχρονη καθύβριση των ιδεολογικών και πολιτικών τους αντιπάλων συλλήβδην - την πλειοψηφία των Ελλήνων - με χαρακτηρισμούς όπως δοσίλογοι, μαυραγορίτες, γερμανοτσολιάδες, πουλημένοι κλπ. Αναπαράγεται εμφυλιοπολεμικό κλίμα και μίσος.

Θα μπορούσαν να επισημανθούν κι άλλα, φαινόμενα και παθογένειες, εξόχως διχαστικά, «αναβλύζοντα» απορρίμματα, από τοποθετήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κοινό χαρακτηριστικό τους η δημιουργία και καλλιέργεια μίσους και αγεφύρωτης αντιπαλότητας.

Μεγάλο βέβαια τμήμα της κοινωνίας, υγιές ακόμα, ανθίσταται, αρνούμενο να ακολουθήσει τις πρακτικές αυτές. Τον τόνο όμως δίνει η θορυβώδης μειοψηφία. Ο κίνδυνος δεν παύει να ελλοχεύει, αφού ο αριθμός των «φίλων» και των “followers” κάθε μέρα μεγαλώνει. Όλο και περισσότεροι «μπαίνουν» στα συστήματα, εν ονόματι της επικοινωνίας και της πληροφόρησης και εκτίθενται στον κίνδυνο να τους απορροφήσουν σε χρόνο μηδέν. Το νοσηρό κλίμα είναι μεταδοτικό, κολλητικό, επικίνδυνος ιός. Παρασύρονται πολλοί σε άγνωστους δρόμους, στον κατήφορο, της έντασης, του μίσους και του διχασμού, που απειλούν την κοινωνία και τη χώρα.

Οι πολιτικές δυνάμεις, ανεξαιρέτως, οφείλουν, έχουν ύψιστο εθνικό καθήκον, πρώτα να συνειδητοποιήσουν πως ο κοινωνικός διχασμός είναι μητέρα συμφορών και ακολουθεί όλους, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, τώρα ή στο μέλλον, και να προστατεύσουν ως κόρη οφθαλμού την ενότητα και την ομοψυχία, κοινωνική και εθνική:

• «Κατεβάζοντας» τους τόνους της πολιτικής αντιπαράθεσης και την ένταση λόγων και ύφους.
• Καλλιεργώντας τη συναίνεση και τη συνεννόηση με διάλογο.
• Αποφεύγοντας να τροφοδοτούν διχαστικά φαινόμενα, δημιουργώντας και μεγιστοποιώντας διαφορές και εντάσεις και εκεί που δεν υπάρχουν.
• Απομονώνοντας, αποδοκιμάζοντας και αποβάλλοντας τις επικίνδυνες διχαστικές φωνές από τους κόλπους τους.

Αντίστοιχα οι πολίτες, η πλειοψηφία, οφείλουν να παραμείνουν νηφάλιοι και να επιβάλλουν κοινωνική γαλήνη και εθνική ομοψυχία, επιλέγοντας όσους τις υπηρετούν και αποδοκιμάζοντας τους επικίνδυνους φαύλους.

Μακροπρόθεσμα υπερτερεί πάντα η αλήθεια και η μετριοπάθεια.





O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)