Γιώργος Δ. Ανδρέου

Η παράμετρος αυτή των μετρήσεων δεν τονίζεται ούτε προβάλλεται από τους αναλυτές και τα ΜΜΕ, όσο επιβάλλει η σημασία της. Χάνεται πίσω από την εντυπωσιακά μόνιμη, μετά από δύο χρόνια με μικρές διακυμάνσεις παρά τις κυβερνητικές αντιξοότητες, τεράστια διαφορά μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ στην πρόθεση ψήφου. Ειδικά τη συντριπτική υπεροχή του Κυριάκου, με υπερδιπλάσιο ποσοστό, στην καταλληλότητα για το αξίωμα του πρωθυπουργού.

Είναι όμως γνωστό τοις πάσι πως μετά την πρώτη Συνταγματική μεταρρύθμιση του Ανδρέα Παπανδρέου, το πολιτικό σύστημα της Ελλάδος είναι και παραμένει πρωθυπουργοκεντρικό. Ψαλλιδίστηκαν, τότε, όλες οι αποφασιστικές αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας και ενισχύθηκε υπέρμετρα η θέση του πρωθυπουργού, του αρχηγού του κόμματος που κερδίζει τις εκλογές και καλείται να κυβερνήσει.

Το πολιτικό δεδομένο αυτό το γνωρίζουν καλά οι πολίτες – ψηφοφόροι - όταν καλούνται να επιλέξουν κάθε φορά την κυβέρνηση της χώρας. Γνωρίζουν πως με την άσκηση του ύψιστου των δικαιωμάτων τους, στην κάλπη, επιλέγουν κυρίως πρωθυπουργό. Το πρόσωπο που θα εμπιστευθούν να σχηματίσει την ομάδα, το επιτελείο, που θα ηγηθεί, θα διοικήσει και θα εκπροσωπήσει τη χώρα στην Ευρώπη και τον κόσμο.

Το δεδομένο αυτό έχει τεράστια πολιτική σημασία. Όχι για το τι θα αποφασίσει τελικά το 2-3% των πολιτών που αμφισβητεί από τώρα την ικανότητα του επικεφαλής του κόμματος που επιλέγει. Λίγο το κακό.

Το κρίσιμο είναι τί θα αποφασίσει το πολύ μεγαλύτερο ποσοστό των αναποφάσιστων. Στο ποσοστό αυτό περιλαμβάνονται και πολλοί πολίτες, που δεν δηλώνουν μεν από τώρα ότι θα ψηφίσουν ΝΔ, εκφράζουν όμως την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπο του αρχηγού της θεωρώντας τον ως τον πλέον κατάλληλο πρωθυπουργό, σε ποσοστό μάλιστα που εγγίζει το 50%. Ειδικά συνεπώς στις επόμενες εκλογές, που όπως δείχνουν τα πράγματα θα γίνουν με τις σημερινές ηγεσίες των κομμάτων ( η ενδεχόμενη αλλαγή στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, δεν μπορεί να επηρεάσει τη μονομαχία κορυφής) η παράμετρος αυτή θα είναι καθοριστική.

Δεν αντέχει σε καμία λογική προσέγγιση η σκέψη πως οι αναποφάσιστοι πολίτες θα επιλέξουν για πρωθυπουργό αυτόν που δεν τον αποδέχονται πλήρως ακόμα και αυτοί που στηρίζουν το κόμμα που ηγείται. Αντίθετα η υψηλή δημοφιλία του αρχηγού και μέλλοντος πρωθυπουργού, είναι λογικό να παρασύρει προς τα πάνω και το κόμμα του. Είναι πολύ μεγάλη η πιθανότητα οι αναποφάσιστοι ψηφοφόροι, ειδικά όσοι πιστεύουν από τώρα, και είναι πολλοί, πως ο Κυριάκος είναι καταλληλότερος για το αξίωμα του πρωθυπουργού, να επιλέξουν κυβερνητική σταθερότητα και ασφάλεια στο πηδάλιο.

Το αντίθετο θα ήταν εντελώς παράλογο.

Την παράμετρο αυτή αντιλαμβάνεται πολύ καλά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εξ ου και οι προσωπικές επιθέσεις στον πρωθυπουργό και την οικογένειά του. Είναι η αγωνία και το άγχος του που δεν σχετίζεται με την ηγεσία του κόμματός του, δεν διαφαίνεται άλλωστε στον ορίζοντα πρόσωπο ικανό να αμφισβητήσει τον αρχηγό που ανέβασε τη γιαλατζί «αριστερά» του 3% στα κυβερνητικά έδρανα. Σχετίζεται όμως, και αυτό τον τρελαίνει, με την επάνοδο στα έδρανα της πολυπόθητης κυβερνητικής εξουσίας που επί του παρόντος φαντάζει όνειρο μακρινό και απατηλό. Σχετίζεται με την αδυναμία του να αναστρέψει το εναντίον του κλίμα στην κοινωνία, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες που καταβάλλει.


Τίποτα όμως δεν θα καταφέρει όσο θα ενεργεί και θα αντιδρά:

-με τα αριστερίστικα κολλήματα του ίδιου και στενών συνεργατών του, κατάλοιπα της θητείας τους στην κομμουνιστική ορθοδοξία, σπασμωδικά και προβλέψιμα, βάζοντας απέναντι την «ακατανόητη» γι αυτόν μεγάλη μάζα των πολιτών, που τον έστειλαν στο περιθώριο. Τη μεσαία αστική τάξη, που κακοποίησε και τον παραμέρισε αμετάκλητα.
-αποβλέποντας να πείσει το 3% που τον αμφισβητεί. Αυτοί τον απορρίπτουν για άλλους λόγους απ’ ότι η πλειοψηφία.
-όσο δεν αποδέχεται και δεν ξεκαθαρίζει πως η χώρα αυτή, αυτό θέλουν οι πολλοί, είναι αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσανατολισμένη πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά στον δυτικό κόσμο.

-Όσο αδυνατεί ή δεν θέλει να κατανοήσει και να συνειδητοποιήσει ότι:

-έφταιξε ο ίδιος που έχασε και θα εξακολουθεί να χάνει με τα ίδια μυαλά.
-το 2019, το 21 και περισσότερο το 23 κ.ο.κ , δεν έχουν καμιά σχέση με το 2015, η εξέλιξη τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
-το προσφιλές του τρίπτυχο : λαϊκισμός - κρατισμός – διαστρέβλωση, δεν «περνάνε» πλέον, «κάηκαν», στη συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών που τον ζύγισε , τον μέτρησε και τον βρήκε λειψό.
-οι προσωπικές επιθέσεις στον πολιτικό του αντίπαλο και την οικογένειά του, από τον ίδιο και κάποιους παρατρεχάμενους, εκθέτουν τον ίδιο.
-η επιμονή του στην άρνηση κάθε εκσυγχρονιστικής μεταρρύθμισης, η λογική να μην αλλάξει τίποτα για να μην θιγούν κατεστημένες αρρωστημένες καταστάσεις, είναι παρωχημένος συντηρητισμός, που απορρίπτει η κοινωνία.

Όσο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πολιτεύεται, δικαιολογώντας τα πεπραγμένα και με τα πρόσωπα του 2015-2019, όσο ευαγγελίζεται και εξαγγέλλει στασιμότητα, συντήρηση, παλαιοκομματισμό, θα εξακολουθεί να εισπράττει ποικιλοτρόπως, ο ίδιος προσωπικά και το κόμμα που ηγείται, την αποδοκιμασία των πολιτών, σε όλα τα επίπεδα. Η Ομάδα με αρχηγό που δεν «τραβάει» δεν μπορεί να κερδίσει.

O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)