Γιώργος Δ. Ανδρέου

Επιβεβαίωση εξόχως αντεργατικής, αντιλαϊκής και υπερσυντηρητικής νοοτροπίας, η απαίτηση των «προοδευτικών», υποτίθεται, πολιτικών δυνάμεων, να μην αλλάξει τίποτα στις εργασιακές σχέσεις. Με ψευδεπίγραφη προμετωπίδα, «την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων».

Στην μακράν δυσκολότερη κατάσταση για τη χώρα, στην κοινωνία, την οικονομία, την υφήλιο, αυτοί το βιολί τους. Επαναστατική γυμναστική.

Τι κι αν οι περισσότερες από τις επιχειρούμενες νομοθετικές αλλαγές δεν θίγουν καν τον πυρήνα των εργασιακών δικαιωμάτων. Αντίθετα, αποτελούν νομοθετική επικύρωση πρακτικών που έχουν ήδη εφαρμοστεί στην πραγματική ζωή και έχουν καθιερωθεί στη συνείδηση των εργαζομένων ως αναγκαία προσαρμογή στις πραγματικές ανάγκες. Εργαλεία ανάπτυξης και προόδου.

Είναι εξόχως συντηρητική και υποκριτική η απαίτηση να μην θεσμοθετηθεί η ευέλικτη προσαρμογή των ωρών εβδομαδιαίας απασχόλησης στις πραγματικές ανάγκες των επιχειρήσεων.

Η εποχιακή ένταση κάποιων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων απαιτεί μεγαλύτερη χρονική διάρκεια ημερήσιας ή και εβδομαδιαίας απασχόλησης, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, που θα μπορεί να συμψηφίζεται σε εξάμηνη ή σε ετήσια βάση με χρονικά μικρότερη απασχόληση, όταν οι συνθήκες επανέρχονται. Απλή λογική.

Οι «εργατοπατέρες» όμως, «υπερασπιστές των δικαιωμάτων των εργαζόμενων», αντιδρούν αποκαλώντας την ευελιξία, «κατάργηση του 8ωρου». Τι και αν εφαρμόζεται ήδη εκτεταμένα, ειδικά στον τουρισμό και στην αγροτική παραγωγή, τις μεγαλύτερες οικονομικές δραστηριότητες της χώρας.

Αντιπροτείνουν το παράλογο: Όταν υπάρχει πολλή δουλειά οι επιχειρήσεις να πληρώνουν προσαυξημένες υπερωρίες και όταν μειώνεται ή δεν υπάρχει, οι εργαζόμενοι να πληρώνονται κανονικά ακόμα και χωρίς να δουλεύουν. Τα περί μειωμένης ανταγωνιστικότητας της επιχείρησης και της εθνικής οικονομίας, είναι άγνωστες λέξεις. Άλλο παράδειγμα η τηλεργασία, που εφαρμόστηκε κατά κόρον στην πανδημία. Ποιος αρνείται ότι επιβάλλεται η νομοθετική - θεσμική οργάνωση της τηλεργασίας. Αντιδρούν και σ’ αυτό, επιλέγοντας τη στείρα άρνηση, αντί συμμετοχής με ιδέες και προτάσεις για καλύτερο αποτέλεσμα.

Τα εργασιακά δικαιώματα, το 8ωρο, η εβδομαδιαία απασχόληση, οι άδειες, ο κατώτερος μισθός, η αποζημίωση απόλυσης κλπ, έχουν κατακτηθεί με αγώνες των εργαζόμενων που υποχρέωσαν τα κράτη, στις οικονομίες της αγοράς, να τα θεσμοθετήσουν νομοθετικά. Είχαν όμως ωριμάσει οι συνθήκες και το επέτρεπε η ανάπτυξη των οικονομιών.

Λένε όμως κάποιοι σοφοί πως η ύψιστη προστασία των εργαζομένων είναι μία και μόνη. Να υπάρχουν, όπου κι αν στρέψεις το μάτι σου, σε εφημερίδες, τοίχους, εργοστάσια, μαγαζιά, γραφεία πινακίδες: « Ζητείται εργάτης ή υπάλληλος».

Να υπάρχουν δουλειές δηλαδή και ζήτηση εργαζομένων. Να μπορούν να επιλέγουν. Μόνον έτσι κατοχυρώνεται η ανεξαρτησία, στηρίζεται η αυτοπεποίθησή, αυξάνουν τα δικαιώματά τους και περιορίζεται η αυθαιρεσία του εργοδότη. Μονόδρομος η Οικονομική Ανάπτυξη.
Φιλεργατικό, φιλολαϊκό και προοδευτικό είναι εν τέλει ό, τι δημιουργεί ανάπτυξη και απασχόληση. Η διευκόλυνση, με θεσμικές μεταρρυθμίσεις, της δημιουργίας και του εκσυγχρονισμού επιχειρήσεων και δραστηριοτήτων, που θα αυξήσουν τις θέσεις εργασίας, τον εθνικό τζίρο, την ανταγωνιστικότητα στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον, την ευμάρεια και κατ’ επέκταση τις κοινωνικές παροχές και τις απολαβές των εργαζομένων.

Απόλυτη ιστορική επιβεβαίωση η κατάρρευση των οικονομιών των χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Αιτία η αγκύλωση και η αδυναμία του «συστήματος» του κρατισμού να εκσυγχρονισθεί και να επιτρέψει να αναπτυχθούν δυναμικά οι, υπό κατοχή, «σοσιαλιστικές» χώρες.

Όλα τα άλλα είναι για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους οι ξεπερασμένοι πλέον από τα πράγματα «αργόμισθοι εργατοπατέρες», που ειδικά στη χώρα αυτή εξακολουθούν να πρωτοστατούν.

Η αρνητική στάση και στο θέμα αυτό της εδώδιμης αριστεράς, σε όλες τις εκφάνσεις της – απήργησε προληπτικά θυμίζοντας το σχετικό ανέκδοτο με τον προληπτικό ξυλοδαρμό - επιβεβαιώνει αναμφίβολα:
• τον υπερσυντηρητισμό της, σε όλα τα επίπεδα.
• το κόλλημά της σε καθιερωμένα από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα ( μη θιγούν ούτε τα κακώς κείμενα ) .
• την αδυναμία και την ηθελημένη άρνησή της να παρακολουθήσει την εξέλιξη και τις ανάγκες της πραγματικής ζωής.
• τη συνωμοσιολαγνεία και τις σκιαμαχίες της με φαντάσματα και ανεμόμυλους.

Οι θεσμοί όμως, όπως όλα στη ζωή, απαιτούν διαρκή προσαρμογή και εκσυγχρονισμό στις απαιτήσεις του μέλλοντος, της εξέλιξης που καλπάζει.

Το ερώτημα ποιος ανοίγει το δρόμο, η κοινωνία και ακολουθούν οι νόμοι για να επικυρώσουν τις κοινωνικές κατακτήσεις ή αντίστροφα, είναι πλέον ξεπερασμένο.

Η απάντηση είναι μονόδρομη. Η ηγεσία.
• Ο προοδευτικός ηγέτης αφουγκράζεται την κοινωνία, ψάχνεται, ανησυχεί, προβληματίζεται, ανοίγει δρόμους με τόλμη και αποφασιστικότητα, ταρακουνάει τα νερά, , μεταρρυθμίζει, εκσυγχρονίζει. Με το μάτι στο μέλλον και γνώμονα το πραγματικό συμφέρον του λαού, των εργαζομένων, της χώρας.
• Ο συντηρητικός αρνείται κάθε αλλαγή, εκσυγχρονισμό, προσαρμογή, καθηλωμένος σε παραδοσιακές φόρμες, ιδεοληψίες και προκαταλήψεις. Αρκείται να διαχειρίζεται, να συντηρεί την πραγματικότητα, να την αφήνει ακίνητη, τέλμα και βάλτο.
Το εργασιακό νομοσχέδιο φαίνεται πως ταράζει τα νερά, προκαλώντας ανησυχία και αντιδράσεις από τους κροκόδειλους, τα τρωκτικά και τα έντομα που επιβιώνουν στους βάλτους. Σε καλό δρόμο.




O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)