Γιώργος Λαμπράκος

Θυμάμαι τον αείμνηστο Χάρρυ Κλυν ο οποίος, κάποτε, σε αυτές τις υπέροχες παραστάσεις του, ρωτούσε το κοινό "ποιος ψήφισε ΠΑΣΟΚ". Όταν σήκωναν τα χέρια τους λίγοι, κατηγορούσε τους υπόλοιπους ότι κρύβονται και δεν θέλουν να το λένε. "Καλά αν ψηφίσατε μόνο τόσοι, τότε πώς πήρε αυτά τα ποσοστά;", επανερχόταν ο μοναδικός κωμικός. Κάτι ανάλογο, βλέπω ότι συμβαίνει και με το ΣΥΡΙΖΑ. Φανατικούς να λένε ότι θα ψηφίσουν το κυβερνών κόμμα, δεν βλέπω πολλούς. Μόνο ορισμένοι εφοπλιστές, δηλώνουν υπέρ του Τσίπρα, όπως μαθαίνω. Και πώς να μην υποστηρίζουν τον πρωθυπουργό, ο οποίος τους χάρισε 100 εκατομμύρια; Από 140 εκατομμύρια που έδιναν εθελοντική εισφορά, από το 2013 επί κυβέρνησης Σαμαρά, ο Τσίπρας τη μείωσε σε μόλις 40 εκατομμύρια!

Οι πολίτες, πάντως, οι οποίοι πιάστηκαν στο αγκίστρι των υποσχέσεων του 2015 και ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και τώρα πιθανώς το έχουν μετανοιώσει, αναρωτιέμαι πώς αισθάνονται όταν βλέπουν αυτές τις νέες κοροϊδίες της κυβέρνησης μπροστά στα μάτια τους. Πώς κρίνουν δηλαδή τους κυβερνώντες, από τον Τσίπρα έως τον τελευταίο υποψήφιο, οι οποίοι μιλούν για "13η σύνταξη", όταν όλοι γνωρίζουμε ότι πρόκειται για ένα έκτακτο επίδομα προεκλογικού χαρακτήρα; Ιδιαιτέρως μάλιστα τώρα, που οι συνταξιούχοι είδαν στους λογαριασμούς τους, λιγότερα ποσά από όσα είχε ανακοινώσει η κυβέρνηση, καθώς οι εξαγγελίες Τσίπρα αφορούσαν μεικτές αποδοχές, χωρίς φόρο και εισφορά υγείας.

Τι σκέφτονται όταν βλέπουν, από τη μια τον πρωθυπουργό να εγκαινιάζει το μουσαμά του μετρό Θεσσαλονίκης και λίγους μήνες αργότερα, τον υπουργό Σπίρτζη, την υποψήφια δήμαρχο Θεσσαλονίκης Κατερίνα Νοτοπούλου και κυβερνητικά στελέχη να εγκαινιάζουν ακίνητα βαγόνια σε ανύπαρκτο σταθμό; Μόνο τα χερούλια δεν έπιασαν, για να δώσουν μεγαλύτερο ρεαλισμό στις φωτογραφίες. Οι τροπολογίες της τελευταίας στιγμής, ακόμα και για τους πυρόπληκτους στο Μάτι, οι οποίοι περίμεναν 10 μήνες και βγήκαν στους δρόμους να διαδηλώσουν τον εμπαιγμό από την κυβέρνηση, αλλά και η επιμονή στην προπαγάνδα περί 7ημερης εργασίας και κατάργησης του 8ωρου και των επιδομάτων, είναι στάχτη στα μάτια των ψηφοφόρων, λίγες ημέρες πριν τις κάλπες. Είναι πολλά τα παραδείγματα που οδηγούν τον οποιονδήποτε να αναρωτηθεί: "καλά σε ποιους απευθύνονται, με τόσα ψέματα κατάμουτρα;". Στ' αλήθεια ο Τσίπρας, με τον μουσαμά στο μετρό και ο Σπίρτζης μέσα στο ακίνητο βαγόνι, πιστεύουν ότι κάποιοι θα πειστούν για το έργο αυτής της κυβέρνησης; Είτε δεν έχουν τίποτε άλλο να πουν και να δείξουν, είτε θεωρούν ότι όσοι τους ψήφισαν, μπορούν να πιστέψουν οτιδήποτε ακούσουν, χωρίς κριτική σκέψη και λογική. Κάπως έτσι, φτάσαμε στο τηλεοπτικό σποτ με τη γιαγιά, να μονολογεί για τις συντάξεις που τις έκοψαν μέχρι το 2014 και να ξεχνάει τις περικοπές μετά το 2015.

Οι προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, στα χρόνια της κρίσης, έδειξαν ότι οι πολίτες ψηφίζουν περισσότερο με το θυμικό παρά με τη λογική. Ίσως γι αυτό, τα κεντρικά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ, θέλουν να θυμίσουν το παλιό. Θεωρούν, ότι και σε αυτές τις εκλογές, η μεγάλη μάζα των πολιτών, δεν θα πάει στην κάλπη με βάση κάποιο πολιτικό κριτήριο ή ιδεολογία. Τι να πει άλλωστε ο Άρης Βελουχιώτης στους Ρομά, οι οποίοι κατάκλυσαν από όλα τα μέρη της Ελλάδας την πλατεία της Λαμίας, για να ακούσουν τον πρωθυπουργό, ο οποίος φρόντισε να πάρουν τόσα επιδόματα; Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ψήφο τιμωρητική, προς αυτούς που θεωρούν υπεύθυνους για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Εκτός από τις ομάδες, οι οποίες στοχοποιημένα βοηθήθηκαν από την επιδοματική πολιτική της κυβέρνησης, υπάρχουν και εκείνοι, οι οποίοι είδαν τη ζωή τους να αλλάζει προς το χειρότερο τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Όλοι, λοιπόν, θα κάνουν το δικό τους...ταμείο. Το κακό με την κάλπη, είναι ότι το λάθος σε ακολουθεί για χρόνια, όσο κι αν απομακρύνεσαι.