Γιώργος Χελάκης

Με τους διορισμούς της, τα πήγε καλά. Οταν στο πλαίσιο της βίαιης ωρίμανσης βρέθηκε “εις την πολιτικήν κονίστραν” αναδείχτηκε μόλις τέταρτη. Η ήττα της ήταν συντριπτική αλλά εκείνη όταν ρωτήθηκε σχετικώς, τόνισε ότι δεν βρήκε να έκανε κάποιο λάθος και το μόνο που άφησε να κρίνουμε οι υπόλοιποι είναι μήπως της στοίχισε που κάποιες φορές έβαλε ροζ γόβες! Θα μου πείτε, η κυρία Νοτοπούλου στερείται πολιτικής εμπειρίας και δεν μπορεί να διακρίνει τα πολιτικά λάθη που ενδεχομένως έχει κάνει.

Να συγχωρεθεί λοιπόν η αποτυχούσα υποψήφια δήμαρχος. Οταν όμως, ένα ολόκληρο κόμμα και μάλιστα κόμμα εξουσίας όπως ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να δει τα λάθη που το οδήγησαν σε μια μεγάλη εκλογική αποτυχία, τότε υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα μεγάλο. Πρόβλημα που αφορά το ίδιο αλλά σχετίζεται απολύτως και με την πολιτική ζωή της χώρας. Ετσι συμβαίνει όταν ένα μεγάλο κόμμα αδυνατεί να κατανοήσει το μήνυμα που του στέλνουν οι πολίτες. Ολα τα ακούσαμε ως αίτια της ήττας. Οτι στοίχισε η αποχή που σημειωτέον ήταν μικρότερη εκείνης των εκλογών του Σεπτέμβρη του 2015. Οτι ο κόσμος δεν... αντιλήφθηκε το κυβερνητικό έργο. Πως επηρέασαν αρνητικά αλαζονικές συμπεριφορές όπως αυτή του κ. Πολάκη, πως ο αντίπαλος υπερείχε επικοινωνιακά και άλλα τέτοια.

Για την οικονομία της συζήτησης να μην αρνηθούμε ότι όλα τα παραπάνω έπαιξαν κάποιο ρόλο σε ότι αφορά την έκταση της ήττας που για κανέναν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αναμενόμενη. Εντυπωσιακό όμως παραμένει το παρακάτω: Συνεδρίασαν από κοινού η Κεντρική και η Εκλογική Επιτροπή, συνεδρίασε η Πολιτική Γραμματεία, δηλώσεις έγιναν από πλείστα όσα στελέχη. Από κανενός το μυαλό δεν πέρασε ότι η κυβέρνησή τους έπαθε ότι ακριβώς έπαθαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις που εφάρμοσαν μνημόνια. Οτι η μεταστροφή του κόσμου σημειώθηκε διότι είδαν να διαψεύδονται οι προσδοκίες για αλλαγή πορείας που και στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις (με διαφορετικό τρόπο) είχε δημιουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οτι το να υπερφορολογείς, να κατάσχεις και να πλειστηριάζεις δεν συνιστά διαφορετική πολιτική από τους προηγούμενους. Οτι να δέρνεις και να συκοφαντείς απεργούς και διαδηλωτές είναι συνέχεια της πολιτικής των προηγούμενων. Οτι να βγάζεις ένα μεγαλοεπιχειρηματία από την πόρτα σου και να βάζεις τέσσερις και πέντε από το παράθυρο είναι η επιτομή της διαπλοκής. Οτι ο εκμαυλισμός των “πολιτικά αδιάθετων” προκειμένου να διατηρηθούν κοινοβουλευτικές πολιτικές παραπέμπει στις πλέον καταδικασμένες μορφές παλαιοκομματισμού που άνθησαν πριν από μισό αιώνα. Οτι το να συμμαχείς, με τον σφαγέα αμάχων Νετανιάχου, να μην χαλάς κανένα χατίρι του Τραμπ και να κάνεις την χώρα μια απέραντη στρατιωτική βάση είναι απόδειξη δουλείας και υποταγής.

Ολα αυτά και άλλα τέτοια δεν ακούστηκαν από κανέναν στις συνεδριάσεις των κομματικών οργάνων και στις δηλώσεις των στελεχών. Για όλους αυτούς τους λόγους η προσπάθεια πολιτικής και εκλογικής ανάκαμψης στις εκλογές της 7ης Ιουλίου είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα; Εχει πολιτικό μέλλον ο ΣΥΡΙΖΑ; Ασφαλώς έχει στο πλαίσιο ενός νέου δικομματισμού που σταθεροποιεί το πολιτικό σύστημα όπως το γνωρίζουμε τόσα χρόνια. Ενα σύστημα υποτακτικό στους δανειστές και στους συμμάχους, σταθερά προσανατολισμένο στις πολιτικές της λιτότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ -υποτίθεται πως- ήρθε για να αμφισβητήσει αυτές τις πολιτικές και κατάντησε να υποταχθεί απολύτως και να τις εφαρμόσει μέχρι κεραίας. Παλιότερα είχε την αυταπάτη ότι θα έπειθε τους Ευρωπαίους να μας απαλλάξουν από τα μνημόνια που μας είχαν επιβάλλει. Πριν από την εκλογική αναμέτρηση είχε την αυταπάτη ότι μπορεί και να νικήσει. Τώρα, αν νομίζει ότι μπορεί να αποφύγει νέα εκλογική ήττα, αυταπατάται οικτρά. Ο πιστός υπηρέτης των μνημονίων επιχειρεί να εξηγήσει το (εκλογικό) κακό που τον βρήκε με δικαιολογίες που προσιδιάζουν στις αντίστοιχες της κυρίας Νοτοπούλου για τις ροζ γόβες...