Γιάννης Μακρυγιάννης

Το άνοιγμα και το κάλεσμα που απηύθυνε ο Αλέξης Τσίπρας στην κεντροαριστερά – και αφού προηγήθηκε η συνεργασία με πρόθυμες δυνάμεις της λεγόμενης καραμανλικής δεξιάς και υπολείμματα των ΑΝΕΛ – δεν υπηρετεί απλώς κάποιες εκλογικές σκοπιμότητες. Προφανώς υπηρετεί και τέτοιες, αλλά δεν είναι αυτό το κυρίαρχο. Το κυρίαρχο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάσσεται σε ένα παραδοσιακό, συστημικό κεντρώο κόμμα, χωρίς καμία προοδευτική και ανατρεπτική ορμή.

Η ισορροπία την οποία προσπαθεί να τηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα σε τόσο διαφορετικές, ιδεολογικά και πολιτικά, δυνάμεις, με τις οποίες επιδιώκει να διαμορφώσει το νέο πολυσυλλεκτικό σχήμα, είναι ταυτόχρονα παραλυτική και εντελώς αδύναμη να διατηρήσει οτιδήποτε ριζοσπαστικό και αντισυστημικό. Ενδεικτικό παράδειγμα η άτολμη συνταγματική αναθεώρηση, με εξόχως αποκαλυπτική την θεαματική αναδίπλωση στο θέμα του διαχωρισμού κράτους – εκκλησίας.

Μέσα στον ιδεολογικό και πολιτικό αχταρμά, που φτιάχνει το νέο κόμμα του, όσες ψευδεπίγραφες ετικέτες να του δώσει περί προοδευτικού μετώπου και πάει λέγοντας, ο Αλέξης Τσίπρας, δεν μπορεί να διατηρήσει καμία ριζοσπαστική αιχμή. Πρόκειται απλώς για άθροισμα δυνάμεων με κύρια συγκολλητική ουσία την διατήρηση της εξουσίας – ή την επάνοδο σε αυτή σε περίπτωση ήττας στις επόμενες εκλογές.

Τι μπορεί άραγε να ενώνει τόσο διαφορετικές δυνάμεις, ώστε πραγματικά αυτή η νέα συμμαχία να αντιπροσωπεύει μία προοδευτική εναλλακτική, απέναντι στο ακραίο συντηρητισμό της ΝΔ; Πιστεύει κανείς ότι ξαφνικά μπορεί να ενωθούν σε ένα μεγάλο προοδευτικό στόχο, ο Φλαμπουράρης, ο Κουβέλης, η Παπακώστα, ο Κουίκ, ο Μουζέλης με κάτι περίεργους παλιούς φίλους του Σημίτη, οι παπανδρεϊκοί τύπου Τόλκα και κάθε λογής παλαιοπασόκοι ή και άλλοι καραμανλικοί; Είναι αυτό μέτωπο για να πάει τη χώρα σε ρήξεις και τομές, σε συγκρούσεις και ανατροπές; Ναι, είναι λίγο περισσότερο προς το κέντρο από τον Μητσοτάκη όλο αυτό, αλλά τίποτε περισσότερο.

Και μην επιμένει να επικαλείται κανείς το Μακεδονικό και τη συμφωνία των Πρεσπών ως καταλύτη αυτού του διεμβολισμού, που λέγεται ότι πέτυχε ο Αλέξης Τσίπρας σε ένα αστικό ακροατήριο.

Πιστεύει αλήθεια κανείς ότι εάν ήταν στην κυβέρνηση ο Μητσοτάκης και οι αμερικάνοι μαζί με σύσσωμους τους ευρωπαίους του ζητούσαν να προχωρήσει στην επίλυση του Μακεδονικού, όπως ζήτησαν από τον Αλέξη Τσίπρα, δεν θα το έκανε; Απλώς θα είχε περισσότερες δυσκολίες στο κόμμα του. Άλλωστε και στον Αλέξη Τσίπρα κόστισε η συγκεκριμένη επιλογή, αφού έχασε τον αγαπημένο του εταίρο, τον Πάνο Καμμένο και αναγκάστηκε να συγκροτήσει αυτή την παρδαλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Σε κάθε περίπτωση κάποιες πραγματικές, αλλά κυρίως οι τεχνητές διαφορές με τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ δεν μπορούν να θολώσουν τη βύθιση ουσιαστικά του νέου σχήματος πέριξ του ΣΥΡΙΖΑ στον οπορτουνισμό του κέντρου.

Η ρήξη του ΣΥΡΙΖΑ με οτιδήποτε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αριστερό είναι οριστική. Δεν έχει πλέον καμία σχέση με την παράδοση του ακτιβισμού και των κοινωνικών κινημάτων, που κάποτε εξέφραζε. Το ότι θέλει άλλωστε να εξαφανίσει οτιδήποτε ριζοσπαστικό και κινηματικό – ακόμα και κυνηγώντας δικαστικά παλαιούς συντρόφους - είναι απλώς ενδεικτικό του φόβου του μήπως αναγεννηθεί ένας πραγματικά αριστερός πόλος στην πολιτική σκηνή. Το πρόβλημά του άλλωστε δεν είναι από δεξιά – εκεί τα καταφέρνει μία χαρά. Το πραγματικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι από αριστερά. Η οποία, για κακή του τύχη, επιμένει να υπάρχει…