Γιάννης Μακρυγιάννης

Αντιλαμβάνομαι βέβαια το πρόβλημα υπό την έννοια ότι οποιαδήποτε λύση πρέπει να απαντά στον κίνδυνο του αλυτρωτισμού. Το ονοματολογικό νοείται μόνο ως μέρος αυτού του προβλήματος και φυσικά ένας συμβιβασμός στο όνομα είναι ενδεδειγμένος.

Θεωρώ δε ότι το μεγάλο λάθος της κυβέρνησης στην όλη υπόθεση δεν είναι ότι συζητά σύνθετη ονομασία ή οτιδήποτε άλλο σχετικό. Πάνω κάτω συζητά αυτά που συζητούσαν και οι προηγούμενοι – τουλάχιστον οι πιο σοβαροί από τους προηγούμενους και όχι όσοι έκαναν εμπόριο εθνικιστικής υστερίας.

Το μεγάλο λάθος της κυβέρνησης είναι ότι έκανε ηθελημένα ή αθέλητα ένα μείζον εθνικό θέμα, που απαιτεί ευρεία συναίνεση και κοινωνική ωριμότητα, ζήτημα εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης και, πιθανόν, παρασκηνιακών παζαριών με τον διεθνή παράγοντα.

Ότι η δική της «μεγάλη ιδέα» ήταν η υπεροπτική προσέγγιση της υπόθεσης και η εκμετάλλευσή της για κομματικές σκοπιμότητες. Εάν, όπως λέει, διαπραγματεύεται με βάση την «εθνική γραμμή», δεν είχε κανένα λόγο να πλακωθεί με τους πολιτικούς της αντιπάλους (εξαιρείται η Χρυσή Αυγή, με την οποία είναι λογικό και επιβεβλημένο να πλακώνεται κανείς, ειδικά σε τέτοια θέματα).

Έτσι δε όπως εξελίσσονται τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, μάλλον βολεύουν την κυβέρνηση, παρά την ενοχλούν. Ειδικά όταν σε αυτά δεν προσέρχονται τελικά ένα και ενάμισι εκατομμύριο κόσμος, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες πολλών πλευρών.
Τη βολεύουν γιατί καταδεικνύουν ότι το μπέρδεμα των ανιδιοτελών ευαισθησιών των πολιτών για ένα εθνικό θέμα, με άλλες πολιτικές επιδιώξεις δεν οδηγεί στη δημιουργία κάποιου εκρηκτικού μίγματος, αλλά πιθανόν σε μία ανέξοδη εκτόνωση μίας υπαρκτής λαϊκής δυσφορίας για την κυβερνητική πολιτική ή έστω στην αποθάρρυνση των κινητοποιήσεων.

Διότι το Σκοπιανό δεν πρόκειται να στριμώξει την κυβέρνηση, εάν η κυβέρνηση δεν θέλει να στριμωχτεί.

Αντιθέτως, αυτό που λείπει και θα είχε νόημα είναι ένα πατριωτικό και κοινωνικό κίνημα κατά της εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές. Ενάντια στη μετατροπή της Ελλάδας από κυρίαρχο κράτος σε αποικία χρέους, την εξάρτησή της και τον έλεγχό της για μερικές δεκάδες χρόνια ακόμα. Ένα κίνημα κατά των πολιτικών της λιτότητας, της φτωχοποίησης, του ξεπουλήματος της δημόσιας (και ιδιωτικής παρακαλώ) περιουσίας, της διακόρευσης της εργασίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως η απεργία.

Με τις διαδηλώσεις για το όνομα (λέει) της Μακεδονίας είναι σαν να καταπίνει η ελληνική κοινωνία την κάμηλο και να διυλίζει τον κώνωπα!

Αν υπάρχουν λοιπόν ιδέες για τέτοια συλλαλητήρια, τότε ο δρόμος έχει ενδιαφέρον. Αν είναι να φωνάζουμε με τον Ζορό Ψωμιάδη και άλλους τέτοιους, νομίζοντας ότι περισώνουμε κάτι, την ώρα που το μέλλον συνολικά της χώρας υποθηκεύεται, καλύτερα να ξεσκονίσουμε τα διαβατήτια – δεν υπάρχει γιατρειά!