Γιάννης Μακρυγιάννης

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που και τώρα, οκτώ χρόνια και μετά και ενώ ο κύκλος των “προγραμμάτων σωτηρίας”, άλλως “μνημόνια”, ολοκληρώνεται – χωρίς να εγκαταλείπεται όμως η πολιτική της επιτροπείας, του απόλυτου ελέγχου και των νεοφιλελεύθερων συνταγών στην οικονομία – και πάλι οι τράπεζες έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο.

Η υπόθεση με τους πλειστηριασμούς είναι η απόδειξη τούτης της διαπίστωσης. Μία υπόθεση που απλώς συνεχίζει τη διαδικασία αναδιανομής πλούτου, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τους ισχυρούς και φτωχοποιώντας όλο και πιο πολλούς από τα μεσαία και αδύναμα στρώματα.

Η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί πλήρως τις απαιτήσεις της ΕΚΤ και των δανειστών, όχι απλά να προφυλαχθούν πάση θυσία οι τράπεζες, αλλά να αφεθούν κι ελεύθερες να κάνουν ό,τι θέλουν με τα κόκκινα, τα... κίτρινα, ακόμα και τα πράσινα δάνεια!

Η κυβέρνηση είναι αιχμάλωτη των δεσμεύσεών της. Και απλώς προσπαθεί να κάνει επικοινωνιακή και πολιτική διαχείριση του προβλήματος, για να αποφύγει τις ευθύνες της.

Ο Αλέξης Τσίπρας ισχυρίστηκε στη συνάντησή του με τους τραπεζίτες ότι είναι fake news πως κινδυνεύει η λαϊκή κατοικία. Αν ήταν έτσι, δεν θα χρειάζονταν να φωνάξει τους τραπεζίτες. Θα ανακοίνωνε η κυβέρνηση μόνη της τα πινάκια με τους πλειστηριασμούς και εκεί θα αποδεικνύονταν ότι πρόκειται μόνο για στρατηγικούς κακοπληρωτές και όχι για πρώτες και για λαϊκές κατοικίες, που βγαίνουν στο σφυρί για μικρές οφειλές, ανθρώπων που είναι χτυπημένοι άγρια από την κρίση.

Επειδή όμως δεν είναι έτσι όπως τα λέει, σκέφτηκε φωνάξει τους τραπεζίτες με ένα τριπλό σκοπό: πρώτον, να τους παρακαλέσει μήπως κάνουν το πρόγραμμα των πλειστηριασμών με τέτοιο τρόπο, ώστε να ξεκινήσουν αποκλειστικά από τις πλούσιες κατοικίες μπαταχτσήδων και κερδίσει έτσι χρόνο. Για διάφορους λόγους, οι τράπεζες δεν γοητεύονται από τέτοιες πρακτικές.

Δεύτερον, να ρίξει σε αυτούς το αποκλειστικό φταίξιμο για πλειστηριασμούς και την αρπαγή σπιτιών, που προκαλούν και προσβάλλουν την κοινωνία. “Εμείς τους τα είπαμε, αλλά αυτοί είναι παλιόπαιδα, βαράτε τους” είναι η λογική που πλασάρει το Μαξίμου.

Και τρίτον, να πιέσει τις τράπεζες, ώστε κι αυτές με τη σειρά τους να πιέσουν μέσα ενημέρωσης να μην αναδεικνύουν το πρόβλημα. Σατανικό, αλλά δύσκολο να έχει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.

Διότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό, μεγάλο και σε λίγους μήνες εντελώς ανεξέλεγκτο. Ιδίως όταν τα Funds θα αρχίσουν να αγοράζουν σωρηδόν κοκκινοπράσινα δάνεια και να τα χειρίζονται όπως θέλουν.

Το πρόβλημα είναι τόσο σοβαρό, που το καταλαβαίνουν ακόμη και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ – εξ ου και οι δηλώσεις πολλών βουλευτών ότι χρειάζεται νομοθετική ρύθμιση και δεν επαρκεί το υπάρχον πλαίσιο προστασίας.

Αλλά, νομοθετική ρύθμιση για την οποιαδήποτε προστασία δεν πρόκειται να κάνει η κυβέρνηση, γιατί δεν μπορεί λόγω των δεσμεύσεών της προς τους “Θεσμούς”. Διότι το θέμα είναι η ΕΚΤ, οι δανειστές και οι μεγάλοι ξένοι μέτοχοι, που μπήκαν στην τελευταία ανακεφαλαιοποίηση στις ελληνικές τράπεζες. Και θέλουν πλήρη ελευθερία στους πλειστηριασμούς.

Γι' αυτό ο Τσίπρας, αντί να πάει στη Βουλή ως πρωθυπουργός ανεξάρτητης χώρας και να νομοθετήσει αυτό που είναι κοινωνικά επιβεβλημένο, καταφεύγει παρακαλώντας και εμμέσως πιέζοντας τους τραπεζίτες.

Γι' αυτό και η κατά τα άλλα λαλίστατη ΝΔ, κάνει την... κουφή και αφήνει την κυβέρνηση να λουστεί το όλο θέμα.

Διότι, ναι μεν η κυβέρνηση φέρνει νομοσχέδια στη Βουλή, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να φέρει προτάσεις νόμου και να στριμώξει την κυβέρνηση. Αλλά, όσο θα δείτε νομοσχέδιο από την κυβέρνηση, άλλο τόσο θα δείτε πρόταση νόμου από τη ΝΔ για την προστασία των αδύναμων. Όμηροι και οι δύο δανειστών και τραπεζών.