Γιάννης Μακρυγιάννης

Όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία, το υπερπλεόνασμα που προέκυψε και φέτος δεν είναι αποτέλεσμα, ούτε της ανάπτυξης, ούτε της πάταξης της φοροδιαφυγής, όπως διατυμπανίζει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Ναι, υπήρξαν και αυτά τα στοιχεία, όμως δεν ήταν τα καθοριστικά για να φτάσει το συνολικό πλεόνασμα κοντά στα 5,5 δις ευρώ και το υπερπλεόνασμα, από το οποίο θα δοθεί το λεγόμενο κοινωνικό μέρισμα κοντά στα 2 δις ευρώ.

Κυρίως το υπερπλεόνασμα προέκυψε από την υπερφορολόγηση (προφανώς), αλλά και από την περικοπή κρίσιμης σημασίας δαπανών: από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, αλλά και από κοινωνικές δαπάνες.

Είναι κατ' αρχάς εμφανές ότι η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων εξαντλείται. Κι όταν έχουμε υστέρηση εσόδων (και μάλιστα κοντά στα 3 δις ευρώ), αυτό σημαίνει ότι οι ίδιοι και οι ίδιοι “μεσαίοι” πληρώνουν όλο και περισσότερα.

Μάλιστα φέτος την πλήρωσαν τη δουλειά όχι μόνο οι “μεσαίοι”, αλλά και φτωχότερα στρώματα, λόγω αύξησης των έμμεσων φόρων.

Κατά δεύτερο, όταν κόβεις από τις δημόσιες δαπάνες και τα κάνεις έκτακτα επιδόματα, είναι σαν να βάζεις το άλογο μπροστά από το κάρο από οικονομικής, αλλά και κοινωνικής άποψης: Αντί να χρηματοδοτήσεις έργα, τα οποία έχουν διπλό όφελος (θέσεις εργασίας και υποδομές, που βελτιώνουν γενικά τα πράγματα), πριμοδοτείς μία άπαξ καταναλωτική δράση.

Θα μείνουν μεν ευχαριστημένοι πρόσκαιρα όσοι πάρουν μερικά κατοστάρικα, αλλά ο οικονομικός κύκλος που θα τροφοδοτηθεί θα είναι μικρός και ξέπνοος.

Είναι λογικό βέβαια να θες να τονώσεις την ψυχολογία και να δώσεις την αίσθηση ότι όλα πάνε καλά – αναγκαίο στοιχείο και αυτό για την οικονομική ανάκαμψη -, αλλά η επιλογή του επιδόματος δεν είναι η πλέον ενδεδειγμένη. Και είναι κρίμα η αριστερά να υποβαθμίζει τόσο τη σημασία των δημοσίων επενδύσεων. Διότι την πολιτική των επιδομάτων μπορεί κανείς να την καταλάβει, ειδικά σε μία περίοδο με μεγάλα τμήματα της κοινωνίας στο όριο, αλλά την άγνοια των βασικών οικονομικών λειτουργιών, πώς μπορεί να την κάνει δεκτή;