Γιάννης Μακρυγιάννης

Τα μνημόνια ήρθαν και θα μείνουν, αφού η πολιτική τάξη της χώρας δεν είναι έχει κανένα σοβαρό, επεξεργασμένο και πειστικό εναλλακτικό σχέδιο. Κανενός είδους και καμίας κατεύθυνσης εναλλακτικό σχέδιο. Ήδη, πριν τελειώσει το τρίτο μνημόνιο, ένα τέταρτο είναι προ των πυλών. Διότι μνημόνιο είναι η συνέχιση της επιτροπείας και η λήψη μέτρων λιτότητας για μετά το 2018, όπως και η δέσμευση για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα. Επιπλέον, ούτε «αριστερό», ούτε καλό μνημόνιο υπάρχει, κι ας έχουν ειπωθεί διάφορα κατά καιρούς.

Με δεδομένο λοιπόν το μνημόνιο, μέχρι νεωτέρας, θα ήλπιζε κανείς ότι τα όσα μπορούσε να κάνει μία κυβέρνηση και ειδικά μία κυβέρνηση της αριστεράς,  «παράλληλα» και πέρα από τις αυστηρές μνημονιακές της δεσμεύσεις, θα έκαναν τη διαφορά και θα έδιναν την αίσθηση ότι τουλάχιστον στα πεδία που καθορίζονται αποκλειστικά από την ικανότητα και τη διάθεση των ανθρώπων της θα ήταν μία θετική νότα.

Κι όμως. Και δω απογοήτευση, λάθη, ανικανότητα και αδιανόητες προκλήσεις.

Τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Πρώτον ο ΕΦΚΑ και η (μη) οργάνωση του νέου ασφαλιστικού συστήματος: Η συγκρότηση του νέου υπερταμείου φανερώνει την κραυγαλέα ανικανότητα, που ταλαιπωρεί εκατομμύρια πολίτες. Είχαν τόσους μήνες και τόση ευχέρεια για να φέρουν σε πέρας μία κρίσιμη αποστολή και τα έκαναν θάλασσα. Από την αδυναμία υπολογισμού των νέων συντάξεων, έως το χάος με τον ΕΦΚΑ, όπου χάνονται φάκελοι και γελά ο κόσμος.  

Δεύτερον, η συζήτηση που έχει ξεκινήσει για τις αλλαγές στον ΚΟΚ μετά τις τραγωδίες στην άσφαλτο. Αντί να αυστηροποιήσουν με κάθε τρόπο τον ΚΟΚ, να ενισχύσουν την αστυνόμευση και τον έλεγχο, ή να δουν δράσεις, όπως η εισαγωγή μαθήματος οδικής συμπεριφοράς στα σχολεία, σκέφτονται κάτι κολοσσιαίες βλακείες, όπως η επιβολή λέει… κοινωνικής εργασίας στους παραβάτες, η μείωση των προστίμων και ο καθορισμός τους με… εισοδηματικά κριτήρια. Ας τους μαζέψουν, γελοιοποιούνται.

Και τρίτον, η υπόθεση με τις φοροαπαλλαγές και τις ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους βουλευτές και το πολιτικό προσωπικό. Αντί να πάνε προς την κατεύθυνση των περικοπών, ώστε να δώσουν το παράδειγμα, πάνε προς την αντίθεση, αυτή των προνομίων. Μειώνοντας ακόμη περισσότερο το όποιο κύρος τους και εξευτελιζόμενοι.

Έτσι όπως πάει το πράγμα, αυτά που φέρνει το μνημόνιο, μπορεί να είναι και λιγότερο προκλητικά από τις πολιτικές και τις ενέργειες του «παράλληλου» προγράμματος.