Γιάννης Μακρυγιάννης

Η κυβέρνηση ζητάει νέες θυσίες, υποσχόμενη ότι οσονούπω θα προκύψει μπροστά μας μία νέα, ευρωπαϊκή αυτή τη φορά, Γη της Επαγγελίας. Η οποία θα αρχίσει να αχνοφαίνεται από τις γαλλικές εκλογές, σε κάνα δίμηνο, για να εμφανιστεί ολόκληρη, σύμφωνα με τα κυβερνητικά λεγόμενα, το φθινόπωρο μετά τις γερμανικές εκλογές.
Θα δεχόμουν τα λεγόμενα αυτά, εάν είναι να συμφωνήσουμε ότι έχουν τόση αξία όση και οι δηλώσεις του πρωθυπουργού ότι «δε θα λάβει ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα» - δηλαδή καμία. Που απλώς λέγονται για να σηκώσουν λίγη σκόνη και να περάσει η ώρα, με ασκήσεις επαναστατικότητας, έως την τελική πτώση.

Θα δεχόμουν τα κυβερνητικά λόγια, εάν είναι συμφωνήσουμε ότι πρόκειται απλώς για ένα εφεύρημα, που λειτουργεί απλώς ως φερετζές, για να περάσει ό,τι μέτρο πρέπει να περάσει. Έτσι είναι η κάθε φορά κυβερνητική πολιτική, κυνικά παραμυθατζίδικη, θα πει κανείς – θα το δεχθώ.
Αλλά να πλασάρεται όλη αυτή η θεωρία ως σοβαρή ανάλυση, πάνω στην οποία μπορεί να βασιστεί μία κυβερνητική στρατηγική, προφανώς είναι το λιγότερο ένα κυνήγι μίας ακόμη χίμαιρας, αν όχι μία καταφανής κοροϊδία.

Διότι είναι αφενός εξαιρετικά αμφίβολο εάν αλλάζει όντως η Ευρώπη και αφετέρου, ακόμη κι αν αλλάζει, δεν αλλάζει προς το καλύτερο για μας. Ακόμη κι αν φύγει ο Σόιμπλε – το νέο κοσκινάκι μας – από υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, οι συσχετισμοί δεν θα είναι πιο ευνοϊκοί για την Ελλάδα, ούτε επίσης οι συμφωνίες και οι δεσμεύσεις που θα έχει αναλάβει η Ελλάδα θα αλλάξουν επειδή θα φύγει ο Σόιμπλε. Η θεωρία ότι οι συμφωνίες αλλάζουν όπως ο αέρας το χειμώνα, ήδη διαψεύστηκαν παταγωδώς. Η αντίληψη ότι δεν έχει σημασία τι υπογράφουμε, αλλά πώς να βρούμε τρόπο να παρακάμψουμε ό,τι υπογράφουμε, κάνοντας μάλιστα ότι το εφαρμόζουμε, οδηγεί τελικά σε αυταπάτες, αν δεν κρύβει τεχνηέντως και πολιτικές απάτες. Δυστυχώς.

Ας δούμε συνοπτικά τι «αλλάζει» στην Ευρώπη τους επόμενους μήνες, αφού συμφωνήσουμε όμως ότι την τελευταία διετία τίποτα ουσιαστικό δεν άλλαξε, παρά τις προσδοκίες: Κατ’ αρχάς στην Ολλανδία, που έχει πρώτη εκλογές. Ο κίνδυνος να βρεθεί εκτός κυβέρνησης το Εργατικό κόμμα του Ντάισελμπλουμ και να ενισχυθούν οι ακροδεξιοί του Βίλντερς είναι υπαρκτός, οδηγώντας πιθανόν σε αλλαγή του σημερινού κυβερνητικού συνασπισμού Κεντροδεξιάς – Εργατικών. Κοινώς, μπορεί να φτάσει στο σημείο η κυβέρνηση «Γερούν να λέει και να κλαίει»!!!

Στη Γαλλία μπορεί να γλιτώνουμε από τον απίστευτο Φιγιόν, αλλά ο λεγόμενος «κεντρώος» Μακρόν, ένας τύπος της επιχειρηματικής ελίτ, θεωρείται δείγμα «νεοφιλελέ» γιάπη. Δεν αντιλαμβάνομαι τι καλύτερο μπορεί να περιμένει κανείς από δαύτον, σε σχέση με όσα έκανε ο Ολάντ, έστω κι αν δεν πέτυχε και πολλά.

Στη Γερμανία τώρα. Μπορεί να χάσει η Μέρκελ (δύσκολο), μπορεί να βρεθεί εκτός ο Σόιμπλε (λιγότερο δύσκολο). Είναι υποθέσεις που έχουν μία βάση, έστω και μικρή. Στη γερμανική Βουλή όμως θα μπουν κόμματα, όπως οι Ελεύθεροι Δημοκράτες και η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), τα οποία τάσσονται αναφανδόν υπέρ του Grexit, είναι δηλαδή πιο ακραία κι από τον Σόιμπλε. Πιστεύει λοιπόν κανείς ότι όποιος κι αν είναι ο κυβερνητικός συνασπισμός μετά τις εκλογές του Φθινοπώρου, το κλίμα θα είναι τόσο καλύτερο στο Βερολίνο, που θα μας διευκολύνουν; Ιδίως εάν συμφωνηθούν νωρίτερα και πλεονάσματα 3,5% για σειρά ετών και συγκεκριμένα μέτρα λιτότητας;   

Η Ευρώπη μπορεί να αλλάζει λοιπόν, αλλά δεν αλλάζει με τρόπο, που να φέρνει αισιοδοξία. Είναι μάλλον πιο πιθανό (αν δεν φύγει ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Σόιμπλε τελικά) τα πράγματα να είναι χειρότερα.

Το να ζητάει η κυβέρνηση υπομονή και ανοχή ενόψει αλλαγών στην Ευρώπη, ακούγεται μόνο ως διαπραγματευτικό χαρτί. Στη διαπραγμάτευσή της με τους εσωκομματικούς αμφισβητίες, όμως. Με κανέναν άλλο.