Γιάννης Μακρυγιάννης

Ένα τσούρμο εκκλησιαστικών παραγόντων, κοινωνικών απολιθωμάτων και πολιτικών σαλταδόρων, ολοι τους κατ´ επάγγελμα και συνήθεια υπερασπιστές μίας "φύσης"που δεν υπάρχει, μιας υποτίθεται "καθαρής"κοινωνίας, που δεν εχει σχέση όμως με την κανονική, πολύχρωμη, πολυπολιτισμική, ελεύθερη και ανοιχτή κοινωνια του παρόντος και του μέλλοντος, και μίας δήθεν "εθνικό-θρησκευτικής"ταυτότητας, την οποία περιφέρουν και εμπορεύονται ξεδιάντροπα, κραδαίνουν απειλές, εκρήγνυνται και προσπαθούν να ορθώσουν εμπόδια σκοταδισμού και μεσαιωνισμού. 

Οι ίδιοι και ίδιοι, ακροδεξιών πεποιθήσεων κατά βάση, αντιδραστικοί και φοβικοί τύποι, βρίσκονται μονίμως απέναντι σε οτιδηποτε ριζοσπαστικό προωθείται. Θα προτιμούσαν αντί για σχολείο να είχαμε κατηχητικό και αντί για ελεύθερους πολίτες, στρατιωτάκια τζιχαντικου τυπου - με τη διαφορά οτι σε τούτη την περίπτωση θα μάχονταν για άλλη θρησκεία.

Οι φωνές μίσους, που ακούγονται για την απόφαση του υπουργείου Παιδείας να ενθαρρύνει την εημέρωση και ευαισθητοποίηση σε θεματα Έμφυλων Ταυτοτήτων, ώστε να βελτιωθεί η κατασταση γύρω απο φαινόμενα όπως η ομοφοβία και η τρανσφοβία, αλλά και να ενισχυθεί η αντίληψη και η κατανόηση σχετικα με τον σεξουαλικο προσανατολισμό, μόνο θλίψη και οργή προκαλούν. Και βεβαίως δεν γινεται να καθορίσουν αυτές οι φωνές το εκπαιδευτικό προγραμμα και την αποστολή του υπουργείου να βγάλει στην κοινωνία ανθρώπους, χωρις τα στερεότυπα του παρελθόντος, αλλά πολίτες με επίγνωση των θεμάτων αυτών, με ανοιχτό πνεύμα και σεβασμό στη διαφορετικότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Αυτοί που αντιδρούν, αντιδρούν σε ολα και προάγουν ένα κλίμα απόρριψης του διαφορετικού. Δεν θελουν στα σχολεία τα προσφυγόπουλα, δεν θέλουν μαθητές με άλλες θρησκευτικές πεποιθήσεις, πέραν των δικών τους, θεωρουν διαστροφή οποιονδηποτε σεξουαλικο προσανατολισμό δεν τους ειναι αρεστός -ακομα και υποκρινόμενοι επ αυτού - , δεν θελουν κανέναν που δεν τηρεί το πρότυπο μιας κλασικής, "σωστής"υποτίθεται, οικογένειας, λοιδορούν συχνά οσους δεν ανταποκρίνονται στα σωματικά στάνταρ, απεχθάνονται τελικά καθε ελευθερο και σκεπτόμενο διαφορετικά μαθητή, πολίτη, άνθρωπο. 

Αυτο το, τελικά καθυστερημένο, τμημα της ελληνικής κοινωνιας, με ηγήτορες τσαρλατάνους παλαιάς κοπής κιόλας, δεν μπορει να υπαγορεύσει τα βήματα μιας σύγχρονης ελεύθερης κοινωνίας, με ευαισθησίες. Και το υπουργειο Παιδείας έχει χρεος να μην υποχωρεί σε τέτοιες πιέσεις, ούτε να συμβιβάζεται, αλλά να χαράζει τις πολιτικές του με γνώμονα τη διαμόρφωση χαρακτήρων και συμπεριφορών, που θα επιτρέπουν και θα βοηθούν στην συνύπαρξη, στην ανοχή και την αναγνώριση του διαφορετικού.