Γιάννης Μακρυγιάννης

Ο Ομπάμα έρχεται λέει στην Αθήνα. Ο θρύλος που κυκλοφορεί είναι ότι θα λύσει ως άλλος μάγος, την κατάρα του ελληνικού χρέους. Μέχρι τώρα είχε λέει κάτι άλλες δουλειές και δεν είχε προλάβει να ασχοληθεί με το θέμα. Αλλά τώρα που φεύγει από πρόεδρος – στις 14 Νοεμβρίου θα έχουν γίνει ήδη οι εκλογές στις ΗΠΑ και θα έχει αναδειχθεί ο διάδοχός του – βρήκε επιτέλους κάποια κενά στο πρόγραμμα και έτσι θα επιληφθεί. Θα πιέσει, λέει, τους Γερμανούς και επειδή ξέρει να ασκεί γοητεία, θα καταφέρει επιτέλους να κάνει τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ να ξεχάσουν τις αρνητικές δημοσκοπήσεις και το φάσμα της ήττας τους στις επερχόμενες εκλογές και θα υποχωρήσουν από την δεδομένη στάση τους για συζήτηση του ελληνικού χρέους αργότερα, πολύ αργότερα για την ακρίβεια.

Αυτή είναι η ιστορία, η ωραία ιστορία που κυκλοφορεί. Και θα ήταν ευτυχές γεγονός εάν αποδεικνυόταν και στην πράξη – μακάρι δηλαδή να αποδειχθεί ότι έτσι είναι. Όμως τίποτα δεν επιβεβαιώνει μέχρι τώρα ότι ο Ομπάμα μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο από όσα έχει κάνει ήδη για το χρέος – δηλαδή τίποτα! Οι αμερικάνοι δεν έχουν βάλει λεφτά για το ελληνικό χρέος. Το μερίδιό τους στα δάνεια του ΔΝΤ δεν υπολογίζονται διότι είναι αμελητέα ποσότης. Τα λεφτά τα έχουν βάλει οι ευρωπαίοι. Κυρίως τα κράτη. Και περισσότερο από όλους η Γερμανία. Γι’ αυτό και είναι δύσκολο κάποιος που δεν έχει βάλει λεφτά, να πει σε κάποιον – ειδικά όταν αυτός είναι Γερμανός –  τι ακριβώς θα κάνει με τα λεφτά του. Βέβαια ούτε των Γερμανών είναι τα λεφτά ουσιαστικά, καθότι έχουν ξεζουμίσει όλη την Ευρώπη και ειδικά τη νότια, εκμεταλλευόμενοι την οικονομική κρίση των τελευταίων έξι ετών (την οποία φρόντισαν να φουσκώσουν, να διατηρήσουν και να χειριστούν με τα δικά τους μέτρα και επιδιώξεις), αλλά δυστυχώς έτσι είναι οι πόλεμοι: ο νικητής καθορίζει τις εξελίξεις και νικητής είναι η Γερμανία, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Και δεν βλέπω πώς ένας απερχόμενος αμερικανός πρόεδρος μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα.

Θα ήταν σοφό λοιπόν απ’ όλους και κυρίως από την ελληνική κυβέρνηση να κρατάει μικρό καλάθι για τέτοιες κινήσεις. Αν «βγει» η επίσκεψη, καλώς, πανηγυρίζει τότε και μαζί της όλοι. Αν δεν «βγει» και αποδειχθεί ότι έγινε περισσότερο για τα φωτογραφικά ενσταντανέ της Μισέλ, τότε δεν θα έχει άγχος να αποδείξει τίποτα.

Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, μήπως η κυβέρνηση πρέπει να δει και πώς θα κινηθεί στην περίπτωση που δεν πάρει κάποια πιο σοβαρή συμφωνία για το χρέος; Μήπως θα ήταν χρήσιμο να δει εναλλακτικές, πέραν της ψυχολογικής ένεσης που θα σήμαινε μία τέτοια συμφωνία, για την ανάπτυξη της οικονομίας;

Η κυβέρνηση μοιάζει να τα έχει εναποθέσει όλα στην ρύθμιση του χρέους, με την εξασφάλιση μίας πιο συγκεκριμένης και γενναίας απόφασης από μέρους των δανειστών. Και φαίνεται να μην έχει διόλου στρατηγική εξόδου από τυχόν αποτυχία μίας τέτοιας επιχείρησης.

Εκτός κι αν δεν αναζητά τέτοιου είδους διέξοδο, που εννοούμε εμείς. Αλλά γενική διέξοδο, επειδή υποψιάζεται ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει. Σαν κάτι να ήξερε ο Σκουρλέτης που το έθεσε στο συνέδριο.