Γιάννης Μακρυγιάννης

Το λέει η κυβέρνηση, το λέει και το ΔΝΤ, οπότε ας πάρουμε ως δεδομένο ότι θα γίνουν όλα όπως τα λένε. Θα πει κάποιος ότι κι άλλες αισιόδοξες προβλέψεις στο παρελθόν – και των κυβερνήσεων, μηδέ της σημερινής εξαιρουμένης και του ΔΝΤ – έπεσαν έξω, αλλά τι στον άνεμο, κάποια στιγμή θα το πετύχουν. Ας πούμε ότι αυτή η στιγμή είναι το 2017 και ότι όλοι οι αριθμοί πάνε καλά. Και ανάπτυξη θα έχουμε και πρωτογενές πλεόνασμα θα έχουμε και εξόδους, πειραματικές έστω, στις αγορές θα έχουμε και επιτυχίες να τρώει ο Ευκλείδης και του Σταθάκη να μην δίνει.

Παραμένει όμως ένα θέμα, θεμελιώδες κάποτε για την αριστερά και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Πώς έρχεται, πώς επιτυγχάνεται η ανάπτυξη και ποιοι κερδίζουν από αυτή.

Τα στοιχεία είναι αδιαμφισβήτητα. Πέρα από τα σημερινά εφιαλτικά για τους περισσότερους Έλληνες και πρωτίστως για τα χαμηλά και μεσαία στρώματα φορολογικά βάρη, θα μας έλθουν κι άλλα: Η αύξηση της άμεσης φορολογίας – αφορά και τους αδύναμους αυτό: παράδειγμα η μείωση του αφορολογήτου ορίου – θα αποφέρει 371 εκατομμύρια ευρώ.

Η αύξηση της έμμεσης φορολογίας – της πιο άδικης μορφής φορολόγησης δηλαδή, καθώς χτυπάει όλους, έχοντες και μη έχοντες το ίδιο – θα αποφέρει 1,464 δις ευρώ!

Κοινώς, φορολογώντας ότι περπατάει, πετάει και πηδάει, ξέρω και γω να «πετυχαίνω» πρωτογενές πλεόνασμα, να γλείφεις τα δάκτυλά σου. Είναι άλλο θέμα βέβαια, εάν η φορολογική επιδρομή θα αποδώσει, με εξαντλημένη τη φοροδοτική δυνατότητα του κόσμου. Είναι άλλο επίσης το ερώτημα που προκύπτει για το πώς επιτυγχάνεται ανάπτυξη και μάλιστα με υψηλό ρυθμό 2,7% όταν επιβάλλεις τέτοια φορολογία, που επιβαρύνει και περιορίζει την ανάπτυξη. Αλλά, είπαμε, αυτά ας τα αποδεχθούμε ως δεδομένα.

Όμως, για μία στιγμή. Για τέτοια ανάπτυξη και τέτοια πρωτογενή πλεονάσματα δεν μας έλεγαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις;    

Δεν έλεγαν κι αυτές, βάλτε πλάτη, πληρώστε όσο όσο και ό,τι έχετε σε χαράτσια, έκτακτες εισφορές, ΕΝΦΙΑ, φόρους εισοδήματος, έμμεσους φόρους, για να πετύχουμε τους στόχους και να βγούμε στην ανάπτυξη και να οδηγηθούμε στις αγορές και άρα έξω από τα μνημόνια; Η ίδια συνταγή δεν ήταν; Εκτός κι αν οι έμμεσοι φόροι – ειδικά αυτοί – όταν μπαίνουν από αριστερές κυβερνήσεις δεν πονάνε. Πονάνε μόνο οι δεξιοί έμμεσοι φόροι. Μόνο που ειδικά ο έμμεσος φόρος δεν είναι καβάλος, όπως και να τον βάλεις και όποιος και να στον βάλει πονάει το ίδιο και ειδικά τον πιο αδύναμο οικονομικά.

Το συμπέρασμα είναι τούτο: Τουλάχιστον ως προς το αφήγημα της οικονομίας, της επίτευξης των στόχων, της επιστροφή στην ανάπτυξη και της εξόδου από τα μνημόνια, μας τα είπαν και άλλοι και τα έκαναν περίπου αν όχι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο κι άλλοι.

Μάλιστα για να μην μείνει αδιευκρίνιστο ας πούμε και το εξής. Επειδή στον προϋπολογισμό του 2017 αναφέρεται ένα ποσό 718 εκατομμυρίων ευρώ για κοινωνικές πολιτικές και υποτίθεται ότι αυτό ξεχωρίζει την «ευαίσθητη αριστερή» κυβέρνηση από τις «φιλελέ συντηρητικές», υπενθυμίζεται ότι και η κυβέρνηση Σαμαρά είχε δώσει περί τα 500 εκατομμύρια το 2014 για επιδόματα κοινωνικής αλληλεγγύης. Άρα και σε αυτό το θέμα… μας τα είπαν κι άλλοι. Κάνα νέο αν υπάρχει θα το ακούσουμε ευχαρίστως, αλλά για την ίδια συνταγή, υπάρχουν οι ίδιες απαντήσεις… Μην αλλάξουμε και τη λογική τώρα για να δικαιολογήσουμε τους αριθμούς!