Γιάννης Μακρυγιάννης

Δεν είναι καν οι ακραίες απόψεις τους, που ξεπερνάνε πολλές φορές και την κριτική που δέχεται η κυβέρνηση από σκληρούς κύκλους της αντιπολίτευσης. Άλλωστε η επιπολαιότητα, η ελαφρότητα και η επιδίωξη να κάνει κανείς εντύπωση, είναι στη φύση πολλών που βρέθηκαν ξαφνικά και χωρίς ιδιαίτερο κόπο σε κρίσιμες θέσεις.

Δεν είναι ούτε η σπουδή με την οποία σχολιάζουν τα πάντα, επιδεικνύοντας μία ιδιότυπη «ακράτεια». Η ακόρεστη δίψα για δημοσιότητα δεν είναι ασύνηθες φαινόμενο, ειδικά για ανθρώπους που ήταν ο ένας μάλλον αδιάφορος, ο δε άλλος άγνωστος παντελώς στο ευρύ κοινό.

Δεν είναι ούτε η αισθητική που εκπέμπουν: Να βρίσκονται διαρκώς σε κανάλια ή στο facebook και να προκαλούν με διάφορες «εμπνεύσεις» και ευφυολογήματα.  

Είναι ότι προσβάλλουν το ίδιο το κόμμα εξαιτίας του οποίου βρέθηκαν να καταλαμβάνουν από το πουθενά υπουργικούς θώκους. Δεν μιλάμε απλά για αχαριστία, αλλά για την αφοπλιστική δικαίωση του ρητού «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου».

Αυτό που συμβαίνει με τους δύο αναπληρωτές υπουργούς Πανούση και Μάρδα, δεν έχει ξανασυμβεί στη σύγχρονη πολιτική ιστορία: Εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί, που ουσιαστικά εκφράζουν τους εαυτούς τους και τίποτα στην ευρύτερη κοινωνία, να επιτίθενται με σφοδρότητα εναντίον και του κόμματος, που τους έκανε υπουργούς, αλλά και εναντίον προσωπικά κορυφαίων και ιστορικών στελεχών του κόμματος αυτού. Χωρίς αιδώ, χωρίς μέτρο, χωρίς ντροπή. Και χωρίς συναίσθηση του τι λένε και τι επιπτώσεις μπορεί αν έχουν αυτά που λέει. Καταλαβαίνει για παράδειγμα ο Πανούσης τι μπορεί να σημαίνει για το ίδιο το υπουργικό συμβούλιο και τον πρωθυπουργό, τα περί εσχάτως προδοσίας που προσάπτει στον Βαρουφάκη;
 
Αντιλαμβάνονται άραγε ότι είναι υπουργοί σε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ή νομίζουν ότι είναι… θεόσταλτοι και τους χρωστάνε όλοι… χάρη, που δέχθηκαν να γίνουν  υπουργοί; Καμία σεμνότητα, κανένας σεβασμός σε ένα χώρο και σε στελέχη που έδωσαν μάχη για να προκύψει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία βρήκαν αυτοί καρέκλες. Αντιλαμβάνεται άραγε ο Πανούσης ότι η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε μάχες και έλιωσε σόλες για να κερδίσει το κόμμα τη νέα γενιά στις εκλογικές αναμετρήσεις και έτσι να βρίσκεται αυτός από το πουθενά υπουργός.
 

Ασφαλώς και δεν εννοώ ότι ένας υπουργός εγκαταλείπει τις απόψεις του ή κάνει τα στραβά μάτια και «υπακούει» τυφλά στο κόμμα σε περιπτώσεις που υπάρχει σαφής διαφορά απόψεων, όπως για παράδειγμα του Πανούση με τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, ή του Πανούση και του Μάρδα με την αριστερή πτέρυγα και άλλα στελέχη του κόμματος. Αλλά πρώτα και κυρίως ως υπουργός τα λέει στον πρωθυπουργό, τα λέει στους συνεργάτες του πρωθυπουργού, τα λέει στο υπουργικό συμβούλιο, τα λέει ακόμη και σε αρμόδια κομματικά στελέχη. Σεμνά, ήρεμα και δημιουργικά. Δεν επιδίδεται σε δημόσιους καβγάδες και σε εντυπωσιασμούς.

Αν δε του αρέσει το πώς λειτουργεί το κόμμα που τον έκανε υπουργό σηκώνεται και φεύγει από την κυβέρνηση.
 
Πρόκειται άραγε για μία επικίνδυνη αμεριμνησία, ενδεδυμένη με σοβαροφάνεια, που τους έχει μετατρέψει σε κήνσορες και τιμητές των πάντων ή έχουν κάτι άλλο στο μυαλό τους;

Πρόκειται απλά για την επιτομή της αμετροέπειας ή συμβαίνει κάτι άλλο, πιο περίεργο; Μήπως για παράδειγμα έχουν αναλάβει ή νομίζουν ότι επιτελούν το ρόλο εκείνων που θα σύρουν το καράβι του ΣΥΡΙΖΑ όσο πιο κεντρώα και δεξιά γίνεται; Μήπως νομίζουν κιόλας ότι… «σώζουν» τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα με όσα λένε;

Διότι είναι περίεργο ακόμη και πώς βρέθηκαν στην κυβέρνηση. Με τον Πανούση είναι κάπως πιο εξηγήσιμα τα πράγματα. Έγινε ο άνθρωπος μια φορά βουλευτής, έστω και με το ζόρι – βέβαια σε ένα κόμμα «κομήτη», τη ΔΗΜΑΡ, την οποία εξαέρωσαν ο ίδιος και οι άλλοτε σύντροφοί του σε χρόνο ρεκόρ – αλλά τουλάχιστον βοήθησε στο να προκληθούν εκλογές με την προεδρική εκλογή (καημένε Φώτη λένε εδώ, αλλά άλλξη ιστορία).

Ο Μάρδας όμως; Πώς από περιφερόμενος εθελοντής αρθρογράφος με διάφορες θεωρίες και αναλύσεις, περιορισμένης απήχησης και κινούμενος ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, όπου αναζήτησε επιμόνως πολιτική στέγη βρέθηκε να κατέχει κορυφαία θέση στην κυβέρνηση και να θεωρεί ότι μπορεί να λέει ό,τι θέλει – ενίοτε να κάνει και διάφορα γραφικά όπως τότε που βρήκε κάτι εκατομμύρια στο… δρόμο για το γραφείο του!!!

Κάποιος να τους μαζέψει λοιπόν. Είναι στοιχειώδης κανόνας πολιτικής συμπεριφοράς – και αισθητικής.