Γιάννης Μακρυγιάννης

Έστω και αρκετά πίσω στις γραμμές μας – τι πίσω, βαθιά στο έδαφός μας πρέπει να παραδεχθούμε -, ήλθε η ώρα να γίνει πραγματική μάχη με τους πιστωτές γκάγκστερ και τους εταίρους νταβατζήδες. Όλοι αυτοί κάνανε το κλασσικό λάθος, αυτό με το γαϊδούρι που, επειδή δείχνει υπομονετικό, το παραφορτώνεις μέχρι που κλατάρει.

Είδαν δηλαδή την κυβέρνηση πρόθυμη να εφαρμόσει σκληρά μέτρα, να κάνει ιδιωτικοποιήσεις, να εγκαταλείψει προς το παρόν μεγάλο μέρος του προγράμματός της και πίστεψαν ότι μπορούν να της ζητήσουν να κάνει περίπου στριπτίζ σε δημόσια θέα και χωρίς καν αντίτιμο, αφού δεν δίνουν ούτε αναδιάρθρωση χρέους, ούτε σοβαρό αναπτυξιακό πακέτο – τουλάχιστον ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ έδινε κι ένα εκατομμύριο στη Ντέμι Μουρ στην περίφημη ταινία.

Της ζήτησαν λοιπόν αυτά τα αδιανόητα, για την ισοπέδωση των συντάξεων, τις τρομακτικές αυξήσεις, μέσω ΦΠΑ, σε είδη πρώτης ανάγκης και άλλα παρόμοια. Και ουσιαστικά έδωσαν την ευκαιρία στην κυβέρνηση, εκεί που είχε έτοιμη την υποχώρηση με τα σκληρά μέτρα, να ορθώσει ανάστημα και να φτιάξει αναχώματα, έχοντας και πάλι μαζί της το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.

Τώρα την πρεμούρα την έχουν οι δανειστές. Διότι το μεγάλο όπλο της κυβέρνησης είναι η ίδια η αδυναμία της να πληρώσει τους δανειστές. Μέχρι τώρα είχαμε ένα τρελό φαύλο κύκλο, που έκανε τον κάθε κανονικό άνθρωπο να σηκώνει ψηλά τα χέρια: Μας δάνειζαν για να μπορούμε να τους πληρώνουμε κι από πάνω ασκούσαν κυριαρχία στη χώρα, επιβάλλοντας μία καταστροφική και αδιέξοδη συνταγή που μας κρατούσε καθηλωμένους στην ανάγκη τους, ουσιαστικά υπό οικονομική και πολιτική κατοχή. Τους πληρώναμε για να μας καταστρέφουν δηλαδή! Ωραία δουλειά είχαν στήσει για πάρτι τους, δεν μπορώ να πω. Τώρα όμως που η Ελλάδα αρνείται να μπει στη λογική αυτή, το πρόβλημα δεν το έχει ο γάιδαρος, αλλά όσοι τον φόρτωναν. Τα κορόιδα πέθαναν.

Η παύση πληρωμών προς το ΔΝΤ έπρεπε να είχε γίνει από τον Μάρτιο, για να μην χαθεί τόσος χρόνος με την οικονομία σε στασιμότητα. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Έτσι όπως έχει πάει το πράγμα η Ελλάδα δεν έχει να χάσει τίποτα, αν είναι να συνεχίσει την ίδια αδιέξοδη μνημονιακή πορεία. Θέλω να δω όμως πόσο αντέχουν οι, εκ του ασφαλούς μέχρι τώρα, μάγκες της διεθνούς οικονομικής μαφίας τον κίνδυνο να μην πληρωθεί από μία χώρα της ευρωζώνης, το ΔΝΤ. Ας τους πει η Μέρκελ, που τους έφερε εδώ πριν πέντε χρόνια αυτούς τους οικονομικούς δολοφόνους ότι δεν θα πληρωθούν. Θα μου άρεσε να δω τις θα απαντήσει όταν τη ρωτήσουν πού είναι τα λεφτά τους.

Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι κυκλοφορούν ήδη σενάρια περί πληρωμής του ΔΝΤ από την ΕΚΤ, ώστε να μην υπάρξει πρόβλημα με τα λεφτά του Ταμείου.

Ο Τσίπρας έχει ένα εκπληκτικό υπερόπλο, που είναι η αδιαλλαξία των κρετίνων της ευρωζώνης και του ΔΝΤ. Και μπορεί να απαιτήσει μία βιώσιμη λύση για το ελληνικό πρόβλημα. Χωρίς άλλες περικοπές, ρύθμιση του χρέους και αναπτυξιακό πακέτο ικανό να ισοσκελίσει και να υπερβεί το όποιο υφεσιακό κενό προκαλέσουν τα άγρια φορολογικά μέτρα που έχει δεχθεί να πάρει.

Όσο για τις απειλές περί ελέγχου κεφαλαίων και άλλα φληναφήματα έχω να παρατηρήσω μόνο τούτο: Ας κοιτάξει ο Ντράγκι τα πραγματικά δύσκολα προβλήματα που έχει μπροστά του, όπως για παράδειγμα η μεγάλη φυγή κεφαλαίων από τα κρατικά ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης και η συνεπακόλουθη αύξηση επιτοκίων, που αναγκάζονται να κάνουν η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και άλλες για να διατηρήσουν ελκυστικούς τους τίτλους τους. Διότι εάν δεν προσέξει τότε όχι μόνο το πρώτο, αλλά ούτε το δεύτερο πακέτο ποσοτικής χαλάρωσης δεν θα του αρκεί. Η Ελλάδα είναι το μικρότερο και πιο εύκολο θέμα στην εξίσωση της κρίσης: Συμφωνούν σε μία βιώσιμη και δίκαιη λύση και βρίσκουν όλοι την ησυχία τους. Αλλιώς καλό είναι να θυμούνται ότι ο γάιδαρος μπορεί να κλατάρει, αλλά μερικές φορές αρχίζει και τις κλωτσιές…