Γιάννης Μακρυγιάννης

Με άλλα λόγια, στο πλαίσιο του μνημονιακού προγράμματος των προηγούμενων ετών, επιβλήθηκαν από τους σημερινούς ηγέτες της Ευρώπης – του… Διαφωτισμού παρακαλώ – και εφαρμόστηκαν από ντόπιους  εντολοδόχους τους μέτρα που διακορεύουν το Σύνταγμα της χώρας, στο όνομα μίας υποτιθέμενης «σωτηρίας» - όλοι πια ξέρουμε τι ήταν το έκτρωμα που φορέθηκε στην Ελλάδα ως «αναγκαία συνταγή διάσωσης».

Δεν χρειαζόταν η απόφαση του ΣτΕ για τις συντάξεις για να αντιληφθούμε ότι τροϊκανοί και μνημονιακές κυβερνήσεις μετέτρεψαν τη χώρα σε περίγελο και ξεφτιλισμένη κρατική οντότητα. Ήταν για παράδειγμα η ισοπέδωση του διεθνούς εργατικού δικαίου, που είχε πείσει προ πολλού τους πάντες ότι η Ελλάδα είχε μετατραπεί σε «ειδική ζώνη», χωρίς τα βασικά στοιχεία μίας κανονικής Πολιτείας. Φυσικά και η επί χρόνια σκαιά και ιταμή συμπεριφορά των τροϊκανών έναντι των ελληνικών θεσμών, που συνεπικουρούσε στο παραπάνω συμπέρασμα.

Αυτά και πολλά άλλα αποδεικνύουν ότι ο χαρακτηρισμός προτεκτοράτο, ήταν ο επιεικέστερος που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποιος για την Ελλάδα των μνημονίων, της τρόικας και των κυβερνήσεων του Σόιμπλε.

 

Ρωτάω λοιπόν:

Αυτοί οι τύποι που επέβαλλαν αυτές τις συνταγές, γιατί κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσά μας; Όπως ο Ντάισελμπλουμ και κάτι άλλοι φιρφιρίκοι σαν δαύτον, που το παίζουν «τεχνικά κλιμάκια» και συμπεριφέρονται σαν υπερυπουργοί;

Οι κυβερνώντες που έλαβαν τότε αυτές τις αποφάσεις μπορούν να κυκλοφορούν για πολύ ελεύθεροι; Αν η θέση τους δεν είναι στη φυλακή για κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος και διάλυση της ζωής, με παρανομίες, εκατομμυρίων ανθρώπων, πού είναι; Μήπως στην αρχηγία κομμάτων;

Και είναι δυνατόν να γίνει οποιαδήποτε υποχώρηση σε τέτοια θεμελιώδη ζητήματα, στο όνομα οποιασδήποτε «διάσωσης»; Τι ακριβώς «σώθηκε» δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια, όταν παραβιάστηκε το Σύνταγμα με κάθε ευκαιρία;

Γιατί ακριβώς χρειαζόμαστε μία τέτοια «σωτηρία» που διαλύει κάθε τι που γνωρίζουμε ως «δυτικό πολιτισμό»; Για να μείνουμε «ζωντανοί – ξεφτιλισμένοι»;

Ναι, η πλειονότητα συνήθως επιθυμεί «ένα κομμάτι ψωμί και την ησυχία της».

Αντιλαμβάνομαι την αγωνία αυτή. Αλλά ο κάθε άνθρωπος, όπως και οι χώρες βρίσκονται σε κάποιες στιγμές που πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα στην αξιοπρέπεια, κι ας εμπεριέχει το ρίσκο της ταλαιπωρίας, από την εξευτελιστική επιβίωση και παράδοση. Οι πρώτοι χαράζουν ιστορία, οι δεύτεροι γίνονται απλά ιστορία…

Υπό το παραπάνω πρίσμα, οι λεγόμενες κόκκινες γραμμές μπροστά στον ολετήρα των δανειστών είναι ιστορικό καθήκον, όχι απλά πολιτική ανάγκη. Η Αριστερά, που ανέλαβε αυτό το ιστορικό βάρος ας το τιμήσει ανάλογα.

 
ΥΓ: Η μετατροπή της Ευρώπης σε συμμορία οικονομικών δολοφόνων και δικτατορίσκων υπαγορεύει να επανεξετάσουμε το ρόλο και τη σχέση μας μαζί της. Εάν γι’ αυτούς δεν είναι ταμπού η ισοπέδωση του κράτους δικαίου και του Συντάγματος, γιατί να είναι για μας η συμπόρευση μαζί τους;