Γιάννης Μακρυγιάννης

Στην Ελλάδα του 2015, μετά από επτά χρόνια ύφεσης, 26% ανεργία, μέση  απώλεια εισοδήματος 30%, διάλυση του κοινωνικού κράτους, ισοπέδωση της εργασίας και με το χρέος να παραμένει σε δυσθεώρητα επίπεδα παρά τις θυσίες, ασφαλώς η οικονομία καθορίζει τη συμπεριφορά όλων.

Αλλά σε τούτη την εκλογική αναμέτρηση, την ιστορική στιγμή της Κυριακής, το θέμα δεν είναι κυρίως ή μόνο η οικονομία. Το θέμα είναι και η Δημοκρατία. Είναι το δικαίωμα ενός λαού στην αξιοπρέπεια, στην  αυτοδιάθεση, στην επιλογή. Να μην του επιβάλλουν επιλογές άλλοι με φθηνά και προσβλητικά επικοινωνιακά παιχνίδια και εκφοβιστικά τεχνητά διλήμματα.

Ο ελληνικός λαός εκβιάστηκε άγρια ήδη από το 2012 όταν οδηγήθηκε στις κάλπες μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας και απειλών. Στο μεσοδιάστημα, έως τούτες τις εκλογές έδωσε πρωτοφανή ανοχή σε μία κυβέρνηση που του συμπεριφέρθηκε με σκαιότατο τρόπο: Εγκατέλειψε κάθε σκέψη για διαπραγμάτευση, παρότι εξελέγη με αυτή τη σημαία, επέλεξε το μοντέλο του καλού και πειθήνιου μαθητή απέναντι στην Μέρκελ, φτάνοντας να ζητάει γονυπετής συγνώμη, υλοποίησε το πιο σκληρό και άδικο μέρος των λεγόμενων δεσμεύσεων προς τους δανειστές, έκανε την πιο άγρια φοροεπιδρομή που έγινε ποτέ στη σύγχρονη ιστορία και οδήγησε την κοινωνία στα βράχια και τη χώρα στο αδιέξοδο: Στα τέλη του 2014 βρέθηκε να συζητά με την τρόικα για νέες περικοπές, δημοσιονομικά μέτρα και προληπτική γραμμή στήριξης, ανίκανη να σταθεί στα πόδια της.

Το κυριότερο; Όχι μόνο επί δύο χρόνια πουλούσε φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες, έστηνε φθηνές θεατρικές παραστάσεις, όπως η δήθεν έξοδος στις αγορές και χόρευε το χορό της διαφθοράς και της διαπλοκής, αλλά εκκόλαψε την ακροδεξιά στον κόρφο της, είτε συμπεριφερόμενη (η ΝΔ) για ένα μεγάλο διάστημα σαν μεγάλη αδελφή της Χρυσής Αυγής, είτε υιοθετώντας ρητορική, πρακτικές και πολιτικές αυτού του χώρου – η παρουσία του Μπαλτάκου σε ρόλο αντικυβερνήτη είναι ενδεικτική της… δημοκρατικότητας του κύκλου που κυβέρνησε τη χώρα.

Το χειρότερο; Προσπάθησε να υφαρπάξει την ψήφο του ελληνικού λαού σε αυτές τις εκλογές, με κινδυνολογία, εκφοβισμό, απειλές, εθνικιστικά και ξενοφοβικά παραληρήματα. Ο Σαμαράς έβγαλε από την ντουλάπα όλους τους παλιούς σκελετούς, όπως το grexit, ενώ έκανε ό,τι μπορούσε για να σπείρει τον πανικό, σε συνεργασία με τον Στουρνάρα και άλλους αστέρες όπως ο Άδωνις, στους καταθέτες. Καταστροφολόγησε, κατέφυγε σε εμφυλιοπολεμικά κηρύγματα, προσπάθησε να διχάσει. Έδινε την εντύπωση ότι είναι ικανός να ισοπεδώσει, αν τον άφηναν, τη χώρα, προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές! Να κλείσει ακόμη και τα ATM, για να δείξει ότι χωρίς αυτόν έρχεται σκότος και περιμένουν δεινά τη χώρα!

Αυτή τη φορά βρήκε ελάχιστους συμμάχους στο εξωτερικό και σχεδόν τη θυμηδία στο εσωτερικό. Όσοι φίλοι του επιχείρησαν από το εξωτερικό να παρέμβουν στην εκλογική διαδικασία αποδοκιμάστηκαν και μαζεύτηκαν. Και όσοι είχαν κάθε καλή διάθεση στο εσωτερικό να τον στηρίξουν, γρήγορα κατάλαβαν το γελοίο του πράγματος να κάνει κανείς προεκλογική εκστρατεία με εικονίσματα, λιτανείες και επίκληση της… Βόρειας Κορέας!

Την ίδια ώρα ο Τσίπρας εμφανίστηκε πιο ώριμος από ποτέ και ο ΣΥΡΙΖΑ πιο έτοιμος από κάθε άλλη φορά. Όσο καιρό ο Σαμαράς έπαιζε ακροδεξιά παιχνίδια μέσα και τον υπάκουο έξω, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τις αναγκαίες προσαρμογές στην πολιτική του και διαμόρφωνε μία ρεαλιστική εναλλακτική κυβερνητική πρόταση. Ίσως με αντιφάσεις και ασάφειες σε ορισμένα σημεία, αλλά πάντως με καθαρή την κεντρική κατεύθυνση και δεδομένη την πολιτική βούληση για μια άλλη στρατηγική της χώρας.

Όσο ο Σαμαράς βυθιζόταν στο παρελθόν υπό το βάρος της κυβερνητικής αποτυχίας και της ακροδεξιάς φύσης του, ο Τσίπρας ενσάρκωνε το νέο και την ελπίδα. Ενώ ο Σαμαράς απέφυγε το διάλογο και κρυβόταν σε ασφαλή επικοινωνιακά περιβάλλοντα με στημένα σκηνικά και ερωτήσεις, ο Τσίπρας εμφανιζόταν έτοιμος για ντιμπέιτ και πήγαινε από συνέντευξη σε συνέντευξη για να εξηγήσεις τις θέσεις του. Υπόσχεται πολλά; Θα κριθεί. Έχει όντως σχέδιο; Πάλι θα κριθεί. Αλλά στο φως της ημέρας και στο πλαίσιο του δημοκρατικού παιχνιδιού.

Είναι λοιπόν θέμα δημοκρατίας η επιλογή των πολιτών την Κυριακή. Θέμα αξιοπρέπειας και του σεβασμού, με τον οποίο ζητά ο κάθε πολίτης να τον αντιμετωπίζουν. Διότι το ερώτημα είναι αν έχει ο πολίτης το δικαίωμα να αποφασίσει για το μέλλον του χωρίς ξένες παρεμβάσεις και παραπλανητικά διλήμματα. Αναλαμβάνοντας ασφαλώς ο ίδιος και την ευθύνη της επιλογής του. Ευτυχώς για τη Δημοκρατία, σε αυτή τη χώρα ψηφίζουν ακόμη πολίτες, όχι ΑΤΜ, ούτε τα ξένα funds.