Γιάννης Μακρυγιάννης

Καταδεικνύει όμως το πολιτικό αδιέξοδο και το δράμα που ζει η κυβέρνηση. Φανερώνει τα όριά της, την αδυναμία σοβαρής πειθούς για την πολιτική της και κάτι ακόμη, πιο εντυπωσιακό: Ότι ζει στον κόσμο της, ένα κόσμο πλασμένο με παραμυθένια «success story» που ενώ ξεκίνησαν για να αποχαυνώσουν τους πολίτες, τελικά κοίμισαν τους εμπνευστές τους.

Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι… πέτυχαν! Ότι η χώρα δεν κάνει χωρίς αυτούς! Πιστεύουν ότι μας… έσωσαν. Το πιστεύουν αυτό και μας το λένε, την ίδια ώρα που μας λένε ότι είμαστε μπροστά σε τεράστιους κινδύνους, που απειλούν να καταστρέψουν και να.. αφανίσουν τη χώρα. Βρίσκονται δηλαδή σε παραλήρημα μεγαλείου, όχι απλά σε κρίση αλαζονείας, αυθυποβάλλονται δε σε ψευδαισθήσεις! Πίστευαν δηλαδή ότι μόλις φωνάξουν τον… δράκο και βάλουν μερικούς θλιβερούς φίλους τους από την Ευρώπη να υπερασπίσουν τη σημερινή κυβέρνηση και να αποκηρύξουν στον ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό με την πτώση του χρηματιστηρίου, θα καθαρίσουν τη… δουλειά: Οι ανεξάρτητοι βουλευτές θα τρέξουν να παρατείνουν την ζωή της κυβέρνησης, ώστε να μην έλθει ο… «μπαμπούλας», που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ και όλα καλά και ωραία. Δηλαδή ότι ο κ. Σαμαράς,

-      χωρίς να παραδεχθεί ότι χρειάζονται διορθώσεις στην πολιτική του και στη γραμμή της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές,

-      χωρίς να παρουσιάσει το πραγματικό του σχέδιο για την επόμενη ημέρα, ήτοι τι δεσμεύσεις και τι μέτρα προτίθενται να αναλάβει έναντι της τρόικας,

-      χωρίς να επιδιώξει ουσιαστική διεύρυνση του κυβερνητικού μπλοκ με τους «πρόθυμους» να τον ακολουθήσουν σε νέα μνημονιακά μονοπάτια,

-      χωρίς να μιλήσει καν για το χρόνο των εκλογών, μιας και όλοι αντιλαμβάνονται – πλην του επιτελείου του – ότι δεν μπορεί να πάει μακριά αυτή η κυβερνητική βαλίτσα,

-      χωρίς να συζητήσει και να συμφωνήσει με κανέναν για έναν υποψήφιο πρόεδρος Δημοκρατίας ευρύτερης αποδοχής, έστω στο χώρο των μνημονιακών δυνάμεων,

θα έπαιρνε τα πάντα: Ενάμισι χρόνο ακόμη στην εξουσία, με λευκή επιταγή για τις πολιτικές του και έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας του κεφιού του.

Με αυτή τη λογική λοιπόν και παρά το ότι οργίασαν οι απειλές περί επερχόμενης… Αποκάλυψης στη χώρα, δεν έπεισε ούτε τον… Κουράκο, ούτε τον Γιοβανόπουλο, ούτε τον Βασίλη Οικονόμου, ούτε καν τον Πάρι Μουτσινά, που έχει όλη την καλή διάθεση ο άνθρωπος να βάλει πλάτη για να μην έλθει στα πράγματα εκείνος ο… τρισκατάρατος ΣΥΡΙΖΑ.

Όλη αυτή η ιστορία είναι ενδεικτική μίας αρρωστημένης νοοτροπίας ενός συστήματος εξουσίας, που ούτε τη χώρα βοήθησε, αλλά δεν μπορεί ούτε τον εαυτό του πλέον.

Ακόμη και στην περίπτωση που βρεθούν τελικά 180 βουλευτές να ψηφίσουν Πρόεδρο Δημοκρατίας από τη σημερινή Βουλή, πιστεύει στ’ αλήθεια κανείς ότι θα υπάρχει την επομένη μια κυβέρνηση με στέρεη βάση και ηθική νομιμοποίηση για να υλοποιήσει τις νέες επώδυνες δεσμεύσεις προς την τρόικα και να καθορίζει τις τύχες της χώρας;

Οι εκλογές ήταν και είναι η ενδεδειγμένη διέξοδος. Και έχει σημασία να βαδίσει κανείς με όση αξιοπρέπεια μπορεί σε αυτές…