Γιάννης Μακρυγιάννης

Για να το ξεκαθαρίσουμε: Αποστασία δεν είναι όταν διαφωνείς επί της πολιτικής κατεύθυνσης και αποχωρείς από το κόμμα σου - αλίμονο. Αποστασία είναι να διαφοροποιείσαι ξαφνικά από το κόμμα σου και ενώ έλεγες άλλα, να πράττεις τελικά διαφορετικά σε μία κρίσιμη καμπή.

Αλλά το θέμα δεν είναι μόνο αυτό με την επικείμενη προεδρική εκλογή. Στο κάτω κάτω δεν είναι η πρώτη φορά που σημειώνονται αποστασίες.

Το κύριο πρόβλημα είναι το πείραμα της Μεταδημοκρατίας για το οποίο μίλησε ο Τσίπρας, που εφαρμόζεται στη χώρα μας από τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις που κυριάρχησαν στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες.

Είναι δηλαδή η πλήρης υποταγή των εκλεγμένων θεσμών στις λεγόμενες αγορές.

Ακούς τους βουλευτές και το πολιτικό προσωπικό που διοικεί τη χώρα να επικαλούνται συνεχώς τη βούληση των περιβόητων πια αγορών.

Οι αγορές θα κάνουν τούτο, οι αγορές θα κάνουν το άλλο, λένε και τρομάζω. Τρομάζω όχι για τα σκληρά, τα άδικα και τα αναποτελεσματικά μέτρα που έρχονται και τις άκρως νεοφιλελεύθερες και αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που προωθούνται, αλλά για τη Δημοκρατία.

 Βλέπω πολιτικούς τρομοκρατημένους, μοιραίους και άβουλους, να περιμένουν τις αγορές για να πουν κι αυτοί τη γνώμη του. Δηλαδή για να συνταχθούν με τις βουλές των αγορών τελικά.

Μα, αν είναι να αποφασίζουν κάθε φορά τα fund και τα επενδυτικά κεφάλαια, έτσι ασύδοτα και χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, τότε τι χρειαζόμαστε τη Βουλή και την κυβέρνηση; Θα μας λέει η Bank Of America και το Capital τι να κάνουμε και έτσι η σεμνή τελετή, που από τα χρόνια του Διαφωτισμού λέμε Δημοκρατικό Πολίτευμα και κοινοβουλευτισμό, λήγει.

Μπορεί πάλι να είναι απλά το πρόσχημα η επίκληση των αγορών. Να έχουν στοιχηθεί πίσω τους όλα τα κοράκια της ακραίας συντήρησης και του νεοφιλελευθερισμού, αξιοποιώντας τες για να περάσουν τις πολιτικές τους.

Με τις αγορές λοιπόν παρέα θα αποφασίσουν και για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και για τις εκλογές. Ή τουλάχιστον έτσι θα προσπαθήσουν.

Δεν ξέρω εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θα πετύχει αυτή τη φορά το στόχο του, δηλαδή να προκαλέσει εκλογές, ώστε να αποκατασταθεί μια εμφανής δυσαρμονία ανάμεσα στη λαϊκή βούληση και την εφαρμοζόμενη πολιτική. Πιθανόν να μην τα καταφέρει, όπως δεν τα κατάφερε και με τις ευρωεκλογές – και γι’ αυτό οξύνει την κριτική ο Τσίπρας. Ίσως πρόκειται για μία άνιση μάχη, αλλά σίγουρα είναι μια αναμέτρηση που αξίζει να τη δώσει κανείς.

Διότι όταν εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού στο κοινοβούλιο όχι απλά δεν παραδέχονται το πρόβλημα με την επικυριαρχία που επιζητούν οι αγορές επί της πολιτικής, αλλά το επικαλούνται ως φυσιολογικό δεδομένο, τότε τα πράγματα είναι πιο σοβαρά και πιο απογοητευτικά απ’ όσο νομίζαμε.