Γιάννης Μακρυγιάννης

Τα ίδια και τα ίδια λένε για τους νέους οι μεγαλύτεροι, δεκάδες χρόνια, αιώνες υποθέτω: Τι ασεβείς είναι, τι επιπόλαιοι, τι τεμπέληδες, τι αγράμματοι, τι το ένα, τι το άλλο.

Φυσικά με κάθε κινητοποίηση, με κάθε εξέγερση της νέας γενιάς, η επίθεση αυτή, η απαξίωση και το κυνηγητό γνωρίζει πιένες. Μην ξεχνάμε ότι και την εξέγερση του Πολυτεχνείου – μέρες που είναι – την αντιμετώπισε όχι μόνο το χουντικό καθεστώς, αλλά και ένα μεγάλο συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας με βδελυγμία. Αλήτες τους ανέβαζαν τους κλεισμένους στο Πολυτεχνείου, θρασίμια – τι συνειρμός μου ήρθε στο μυαλό τώρα! – τους κατέβαζαν.

Δεν υπήρξε ΠΟΤΕ μια μαθητική κινητοποίηση, μια διεκδίκηση, ένας αγώνας στα σχολεία, που να μην αντιμετωπίστηκε από την εξουσία της αντίστοιχης εποχής, αλλά και τη συντήρηση, με ιταμό τρόπο, με προσβλητική συμπεριφορά και ολοκληρωτική απόρριψη.

Έτσι και με τις τωρινές μαθητικές κινητοποιήσεις. Αντιμετωπίζουν τους νέους ανθρώπους με τον εισαγγελέα. Επικαλούνται την επιβολή του νόμου, αλλά αδιαφορούν για το τι πραγματικά θέλουν να εκπέμψουν οι μαθητές και για τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η νέα γενιά.

Είναι θέμα οπτικής. Αυτοί βλέπουν σαματατζήδες και κοπανατζήδες. Εμείς – και εννοώ όσοι απλά θέλουμε να ακούσουμε τη βουή που έρχεται από τους νέους – βλέπουμε κραυγή απόγνωσης και καμπανάκι κινδύνου για το αύριο που (δεν) τους φτιάχνουμε.

Αυτοί – όσοι ψάχνουν μέχρι και στο… facebook να βρουν υποκινητές – βλέπουν πολιτικές σκοπιμότητες και κομματικά παιχνίδια πίσω από τις εξεγέρσεις των μικρών. Εμείς πάλι βλέπουμε παιδιά, που θέλουν να έχουν άποψη, λόγο και διεκδικητικό πνεύμα.

Αυτοί βλέπουν φραμπαλά και αδιαφορία για τη γνώση, εμείς βλέπουμε παιδιά, που βιώνουν τις προσπάθειες των οικογενειών τους, οι που χάνονται στην κρίση και χαροπαλεύουν να τα βγάλουν πέρα.

Αυτοί βλέπουν μπελάδες και πολιτικό κόστος, εμείς βλέπουμε ανυπόταχτους νέους, που ψάχνονται δικαίως και λογικά, με μία Πολιτεία που τους επιφυλάσσει χαμηλό επίπεδο γνώσης, κοινωνικό περιθώριο αύριο, ανεργία και μετανάστευση.

Οι νέοι λοιπόν στέλνουν μηνύματα και το ερώτημα είναι αν ακούει κανείς.

Φυσικά υπάρχουν ακραία φαινόμενα, καταδικαστικά ασφαλώς. Όπως για παράδειγμα ότι τις κινητοποιήσεις των μαθητών τις εκμεταλλεύονται περίεργοι τύποι και ομάδες, με όχι αθώες επιδιώξεις. Πρόκειται όμως για περιορισμένα φαινόμενα, που δεν αποτυπώνουν την πραγματική φωτιά που καίει στη νέα γενιά. Δεν είναι λοιπόν αυτά τα φαινόμενα, που τεχνηέντως αναδεικνύονται ως κυρίαρχα, το κυρίως θέμα.

Το κυρίως θέμα είναι ότι μια ολόκληρη γενιά χάνεται και γι’ αυτό κραυγάζει και βγαίνει στους δρόμους. Τι θέλετε δηλαδή, να σας πουν και ευχαριστώ από πάνω; Ή μήπως η λύση είναι να αντικατασταθούν οι εκπαιδευτικοί με δικαστικούς και εισαγγελείς για να ησυχάσουν οι υπουργοί, η κυβέρνηση και οι… νοικοκυραίοι; Έχουν καταλάβει όλοι όσοι καταδικάζουν με ευκολία ότι τη νέα γενιά δεν μπορείς να την έχεις με το βούρδουλα; Ή νομίζουν ότι ο Σαββόπουλος είναι ανεπίκαιρος με το περίφημο «είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα λύκεια»; Που το έλεγε μάλιστα πριν τριάντα χρόνια και όχι σε συνθήκες τέτοιας κρίσης. Εκτός κι αν - δικαίως - φοβούνται ότι οι σημερινοί 16άρηδες δεν θα περιοριστούν στα λύκεια, αλλά θα το πάνε και παραπέρα…