Γιάννης Μακρυγιάννης

Είναι «ουδέτερες» τέτοιες εμφανίσεις; Αρκεί το «πνευματικό» κύρος που μπορεί να διαθέτει κανείς για να έχει αξία και η παρέμβασή του; Προφανώς όχι, όσο κι αν βαυκαλίζονται περί του αντιθέτου πολλοί.

Απλά κάποιες καίριες επισημάνσεις του Ράμφου μου προκάλεσαν ιδιαίτερη εντύπωση. Για την κυνικότητά τους, αν όχι για την ογκώδη άγνοια, ίσως και ηθελημένη, που φανέρωναν. Γιατί όταν ισχυρίζεται κανείς ότι «τα μνημόνια έσωσαν μισθούς και συντάξεις» αποκρύβει μια σειρά από πράγματα: Ότι τελικά δεν σώθηκαν ούτε οι μισθοί, ούτε οι συντάξεις. Δεν έσωσαν από τη φτώχεια τελικά ένα τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας. Δεν έσωσαν από την παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας. Δεν οδήγησαν σε καμία ουσιαστική αλλαγή, που να διασφαλίζει το μέλλον – για το οποίο τόση αγωνία εξέφρασε ο Ράμφος.

Βλέπετε, οι περιβόητες «μεταρρυθμίσεις» ήταν απλά το μέσο για την αναδιανομή πλούτου και ισχύος. Από την άλλη, αγνοεί ο Ράμφος ότι τα μνημόνια, αν κάτι έσωσαν στα σίγουρα, ήταν τα συμφέροντα των δανειστών και της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας. Ακόμα και ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν άντεξε εκεί και τους επισήμανε ότι τα μνημόνια έσωσαν και το παλιό σύστημα – το φτύσιμο αυτό όμως το πήρε σαν βροχή ο Ράμφος.

Κατά τον Ράμφο λοιπόν για την κρίση φταίμε όλοι. Είναι η… «νοοτροπία» μας το μέγα πρόβλημα!!! Ενώ η νοοτροπία των Γερμανών, ας πούμε, - των μεγαλύτερων λαδιάρηδων στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία – δεν είναι πρόβλημα. Δεν είναι πρόβλημα ότι στην Ελλάδα πληρώνουν οι μικροί και αδύναμοι, αλλά ποτέ οι ισχυροί - τουλάχιστον όχι τα ανάλογα – για τον κ. Ράμφο. Για τον κ. Ράμφο είναι η κακιά μας η συμπεριφορά που φταίει – προσέξτε, όχι κάποιων που πραγματικά μπορούν και διαμορφώνουν πράγματα και καταστάσεις, αλλά ΟΛΩΝ μας, ακόμη και του τελευταίου κακομοίρη! Τι ωραία, που είναι να τα βάζεις με όλους, κάνοντας τον «πνευματικό καθοδηγητή», αλλά αφήνοντας τους πραγματικούς φταίχτες έξω από την κριτική σου.

Δεν με απογοήτευσε όμως ο Ράμφος, γιατί είναι σαφές ότι δεν πρεσβεύει καμία προοδευτική σκέψη.  Είναι στην λογική Πάγκαλου: Εφευρίσκει διαρκώς λεκτικά σχήματα πάνω στη βασική παραδοχή «τα φάγαμε όλοι μαζί – φταίμε όλοι». Μέσα από την εύκολη συνταγή της συλλογικής ευθύνης, διάφοροι «πνευματικοί» πλασάρουν τον μύθο του ανθρώπου που «λέει αλήθειες και δεν χαρίζεται», αλλά στην ουσία είναι οι χειρότεροι λαϊκιστές και οι πιο θλιβεροί κόλακες της εξουσίας.

Στο πλαίσιο αυτό ο Ράμφος έχει ένα χαρακτηριστικό στιλ: Διαρκώς μας «μαλώνει». Μαλώνει σχεδόν τους πάντες, κυρίως όμως τους απλούς, αδύναμους να αντισταθούν στη μοίρα που φτιάχνουν οι ισχυροί. Τα ρίχνει όλα στη… «νοοτροπία» μας, ποτέ όμως στο πραγματικό των πανίσχυρων κέντρων, που ελέγχουν σχεδόν τα πάντα – και κυρίως την «κουλτούρα» που διαχέεται στις μάζες και καθορίζει εν πολλοίς τη συμπεριφορά τους.

Δεν χρειαζόταν καν μάλιστα να επισημάνει από την αρχή ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει να ολοκληρώσει τη θητεία της – το καταλάβαμε απ’ όλα όσα είπε στη συνέχεια με ποιους είναι.

Ίσως αυτό που δεν έχει καταλάβει, είναι ότι και ο ίδιος ο Ράμφος είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα γιατί η χώρα πάει κατά διαόλου.