Γιάννης Μακρυγιάννης

«Είχες ενοχλήσεις και παλιότερα», τον ρώτησε. «Ναι» του απαντά και τον αφήνει άναυδο. «Γιατί δεν μου το είπες τότε; Θα έπρεπε να το δούμε νωρίτερα. Θα μπορούσε να έχει γίνει μεγάλη ζημιά» τον κατσάδιασε.Πονούσε κάποιες στιγμές, αλλά επειδή δεν επέμεινε ο πόνος, προτιμούσε να μην μιλάει, αλλά να συνεχίζει την προπόνηση ο παίκτης. Μόνο, που τελικά παραλίγο να καταλήξει στο χειρουργό (χτύπα ξύλο) και όχι στον φυσικοθεραπευτή.

Είναι λοιπόν μερικές στιγμές που πρέπει να μιλάς. Όχι επειδή αντέχεις ή δεν αντέχεις τον πόνο. Αλλά επειδή τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα, πολύ χειρότερα, εάν δεν μιλάς την κατάλληλη στιγμή. Τον έβλεπε ο προπονητής του ασταμάτητο και τον έβαζε σε πιο εντατικούς ρυθμούς.

Κάπως έτσι είναι τα πράγματα παντού. Οι ευρωεκλογές για παράδειγμα είναι μια τέτοια στιγμή. Εάν οι Έλληνες δεν μιλήσουν τώρα, εκείνοι - ξένοι και εγχώριοι - που χαράζουν, επιβάλλουν και εφαρμόζουν την πολιτική της λιτότητας, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας (βλέπε τι γίνεται με τις παραλίες, ξεπουλάνε ολόκληρα νησιά), της διάλυσης του κοινωνικού κράτους και πάει λέγοντας θα εισπράξουν την αφωνία ως συναίνεση. Ότι μπορούμε κι άλλο να αντέξουμε, άρα ας γίνει πιο έντονη αυτή η πίεση.

Όταν πονάς και δεν μιλάς τότε ο πόνος θα γίνει αφόρητος και το πρόβλημα μεγαλύτερο και άλυτο. Αφήστε που μετά μπορεί να σου πει και κάποιος «εσύ φταις, δεν μίλησες ποτέ». Ακόμα χειρότερα: Η ψήφος δεν είναι ουδέτερη, ειδικά όταν τα πράγματα είναι αρκετά έντονα: Ή εγκρίνεις ή αποδοκιμάζεις αυτό που γίνεται. Δικαιολογίες του τύπου «να, ξέρετε, δεν μου αρέσει, αλλά τι να κάνω» δεν έχουν σημασία. Κάνε αυτό που νιώθεις και άσε τις ενοχές σε αυτούς που έχουν επιβάλλει αυτή την πολιτική.

Ας μεταφέρουμε σε αυτούς το πρόβλημα για το τι θα γίνει και τι θα κάνουν την επόμενη μέρα. Γιατί είναι σαφές τι θα κάνουν, εάν δουν ότι εγκρίνονται οι επιλογές τους. Είναι σαν να βλέπω τη Μέρκελ το βράδυ των εκλογών. Είναι φανερό τι θα πει εάν οι κάλπες των ευρωεκλογών βγάλουν ένα «ναι» στις πολιτικές της. «Τούτοι δω αντέχουν, δώστους κι άλλο κάρβουνο, το αξίζουν» θα είναι το περιπαικτικό ύφος της.

Προχθές έβλεπα αυτή την ταινία με τον Κλάιβ Όουεν (και την αδιανόητα γοητευτική Κίρα Νάιτλι) στον Αρθούρο. Όταν ο Αρθούρος λοιπόν συναντά πριν τη μάχη τον αρχηγό των Σαξόνων και ο τελευταίος καταλαβαίνει ότι δεν έχει να κάνει με κάνα μπαγλαμά, μονολογεί επιστρέφοντας στο στρατό του «να κι ένας που αξίζει να σκοτώσω». Σε σέβονται, σε αναγνωρίζουν, όταν αντιστέκεσαι λοιπόν - στο τέλος ο Αρθούρος σκοτώνει τον Σάξονα βέβαια.

ΥΓ: Μία οφειλόμενη απάντηση στα φούμαρα περί ανάπτυξης, με τα οποία μας πρήζουν εσχάτως. Διάβαζα ότι η Ρουμανία έχει το πρώτο τρίμηνο του 2014 ανάπτυξη 3,5%. Διάβαζα επίσης ότι ένα τμήμα του πληθυσμού της ζει στην απόλυτη εξαθλίωση και μάλιστα χιλιάδες άνθρωποι ζουν κυριολεκτικά μέσα στους υπονόμους του Βουκουρεστίου. Ανάπτυξη λοιπόν, ναι, αλλά για όλους. Η ανακατανομή του πλούτου είναι το στοιχείο, που καθορίζει τι κοινωνία είμαστε, όχι απλά η παραγωγή του πλούτου (σσ: Και στην Κίνα υπάρχουν εξωφρενικοί ρυθμοί ανάπτυξης, αλλά οι εργαζόμενοι αυτοκτονούν ή ζουν σε υπόγεια διαμερίσματα σαν ποντίκια).