Γιάννης Μακρυγιάννης

Και εντός του ΠΑΣΟΚ και στη λεγόμενη Ελιά, και στις σχέσεις του ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ, αλλά και με την εμφάνιση μιντιακών κατασκευασμάτων, δήθεν «μοντέρνων» σχημάτων, που έχουν ως στόχο να εκφράσουν το κενό στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, όπως είναι το Ποτάμι.

Μόνο με παροιμίες μπορεί να αποτυπώσει κανείς την κατάσταση: «Κακό χωριό τα λίγα σπίτια», «η φτώχεια φέρνει γρίνια», «δυο γάιδαροι μαλώναν σε ξένο αχυρώνα» και πάει λέγοντας. Η πολυδιάσπαση, οι προσωπικές στρατηγικές και φιλοδοξίες, αλλά και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, είναι η μια πλευρά. Η άλλη, η σοβαρή είναι ασφαλώς η πολιτική ουσία των πραγμάτων με την λεγόμενη Κεντροαριστερά. Γιατί εκεί ακριβώς κρύβεται και η διάλυση του χώρου, η απουσία πλέον κοινωνικών αναφορών και εκφράσεων, ο καταποντισμός.

Ας βάλουμε ορισμένα βασικά ερωτήματα για να προσδιορίσουμε λοιπόν το πρόβλημα:

Πώς είναι δυνατόν να θέλει το ΠΑΣΟΚ να εκφράσει οτιδήποτε «αριστερό» ή και «κεντροαριστερό», όταν συμπλέει και υποτάσσεται στην πιο ακραία ΝΔ από την μεταπολίτευση; Όταν συγκυβερνά με μία δράκα ακροδεξιών;

Πώς θέλει το ΠΑΣΟΚ να λέγεται «προοδευτικό» και «κεντροαριστερό» όταν με την ψήφο του, την ανοχή του και τη συμβολή του εφαρμόζεται στη χώρα η πιο σκληρή νεοφιλελεύθερη συνταγή, που έχει εφαρμοστεί ποτέ; Όταν ισοπεδώνεται το κοινωνικό κράτος, διαλύεται το πλέγμα προστασίας της εργασίας, ιδιωτικοποιούνται τα πάντα και επικρατεί η πιο άγρια λογική της νεοφιλελεύθερης ζούγκλας;

Από πότε τα χαρακτηριστικά που αποδίδονται με τις λέξεις «σοβαρότητα», «υπευθυνότητα», «σταθερότητα» και πάει λέγοντας προσδιορίζουν έναν προοδευτικό χώρο από μόνα τους; Σοβαρός, υπεύθυνος και σταθερός είναι και ο Αναστασίου, αλλά δεν σκεφτήκαμε να τον κάνουμε και πρωθυπουργό – μια χαρά είναι στον Παναθηναϊκό

Πώς είναι, από την άλλη τώρα, δυνατόν η ΔΗΜΑΡ να θέλει να εκφράσει μια κριτική στάση απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές, όταν στεγάζει απροκάλυπτα ανθρώπους που μέχρι χθες στήριζαν τις πολιτικές αυτές; ή όταν συγχρωτίζεται με τους παπανδρεϊκούς και τον Παπανδρέου χωρίς να συμβαίνει τίποτα, λες και δεν ήταν ο πρώην πρωθυπουργός που βύθισε τη χώρα στη δίνη του μνημονίου.

Εντάξει, ελπίζει στην εκλογική πελατεία του Παπανδρέου – που είναι δανεική και όχι δική της – για να επιβιώσει. Θεμιτό και αποδεκτό, αλλά τι σχέση έχει αυτό με την Κεντροαριστερά και οποιαδήποτε άλλη πορεία της χώρας προς προοδευτική κατεύθυνση;

Δεν ψηφίσαμε κανένα μνημόνιο, είπε ο Κουβέλης, νομίζοντας ότι όλοι έχουμε κοντή μνήμη. Εκτός κι αν δεν ήταν αυτός που στήριξε τη μνημονιακή πολιτική του Σαμαρά για έναν ολόκληρο, κρίσιμο, χρόνο. Δεν το ψήφισε, αλλά το εφάρμοσε μια χαρά το μνημόνιο.

Η ΔΗΜΑΡ μάλιστα έχει μπει για τα καλά στη λογική «πάμε ξανά στην κυβέρνηση, αρκεί να μην είναι ο Σαμαράς πρωθυπουργός και να μην έχουμε στο κεφάλι μας τον Βενιζέλο». Το εάν η κυβέρνηση θα εφαρμόζει την ίδια πολιτική συνταγή της τρόικας δεν την νοιάζει.

Όλο αυτό το συνονθύλευμα που περιφέρει το σαρκίο του, επιδιώκοντας απλώς την πολιτική του επιβίωση και ρόλος, είναι ένας θλιβερός θίασος και καμία σχέση δεν έχει με οτιδήποτε προοδευτικό, τουλάχιστον όσο η ουσία των πολιτικών που υπηρετεί δεν αλλάζει.

Πρόκειται για έναν πολιτικό αχταρμά που μόνο κατά φαντασίαν είναι Κεντροαριστερά. Και αφού ξεκινήσαμε με παροιμίες και λαϊκές εκφράσεις, στις οποίες ο Βενιζέλος είναι και δυνατός, αναρωτιέμαι και γω τι γυρεύει ένας Υδραίος (κεντροαριστερά) στη Λάρισα (στις δεξιές πολιτικές)…