Γιάννης Μακρυγιάννης

Θα παραθέσω απλά μία σειρά γεγονότων και ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.

Μαθαίνουμε κάποια στιγμή ότι η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε (και πλήρωσε) από τον ΟΑΣΑ να της κάνει μία μελέτη και να της καταθέσει προτάσεις για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στη χώρα. Δηλαδή η κυβέρνηση θέλησε να έχει τη βοήθεια του ΟΑΣΑ, ώστε να διαμορφώσει η ίδια ένα μεταρρυθμιστικό (ας αποδεχθούμε τον όρο για την οικονομία της συζήτησης) πρόγραμμα. Μέχρις εδώ καλά. Έλα όμως που μαθαίνουμε κάποια στιγμή ότι οι «μεταρρυθμίσεις» αυτές είναι προαπαιτούμενο, λέει, για τη συνέχιση της χρηματοδότησης από την τρόικα! Ουδείς κατάλαβε πώς και γιατί έγινε αυτό. Πώς και γιατί δηλαδή υποχρεούται η χώρα να αλλάξει το καθεστώς για το γάλα, τα φαρμακεία, τα ταξί, τις εργασιακές σχέσεις στη λεπτομέρειά τους και διάφορα άλλα, για να μην μας κόψει η τρόικα τη χρηματοδότηση. Μέσα από ποια διαδικασία μία δική μας επιλογή, μία δική μας μελέτη (αφού την πληρώσαμε στον ΟΑΣΑ δική μας είναι και ό,τι θέλουμε την κάνουμε) έγινε επιταγή της τρόικας;

Τέλος πάντων προκύπτει με τα πολλά μία συμφωνία με την τρόικα και διαμορφώνεται ένα νομοσχέδιο, που πρέπει να έλθει στη Βουλή. Το είπαν μάλιστα «πολυνομοσχέδιο», ακριβώς επειδή περιέχει παρά πολλές διατάξεις και ρυθμίσεις, που αλλάζουν τη ζωή σχεδόν όλων των Ελλήνων πολιτών, αλλάζουν όλη την κοινωνία και την λειτουργία της οικονομίας, όπως την ξέραμε.

Το νομοσχέδιο αυτό παραδίδεται στους βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου στις 2 μετά τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, με το πρόγραμμα να λέει ότι η συζήτησή του αρχίζει στη μία μετά το μεσημέρι του Σαββάτου, δηλαδή 11 ώρες αργότερα – και ενώ μεσολαβεί η νύχτα! Προβλέπεται δε ότι στις κοινοβουλευτικές επιτροπές η συζήτηση θα κρατήσει δεν θα κρατήσει κάποιες λίγες ώρες και στη συνέχεια, την επομένη ημέρα, δηλαδή την Κυριακή θα συζητηθεί στην Ολομέλεια για άλλες περίπου δέκα ώρες και θα ψηφιστεί το ίδιο βράδυ!

Δηλαδή, για το σημαντικότερο νομοθέτημα εδώ και χρόνια και για πολλά χρόνια ακόμα, κρίθηκαν αρκετές περίπου πέντε ώρες μελέτης από τους βουλευτές και περίπου 12 ώρες συζήτησης στο κοινοβούλιο!!! Με τη διαδικασία λέει του κατεπείγοντος - άγνωστο γιατί επείγει η ψήφιση και δεν έχει σημασία η συζήτηση.

Αν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό θα έλεγε κανείς, δεν πάει στον άνεμο, μας πιέζουν οι καταστάσεις. Αυτό όμως γίνεται τέσσερα χρόνια τώρα. Ακριβώς το ίδιο και για όλες τις μεγάλες δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα και έχει φορτωθεί (και πληρώσει ακριβά) ο ελληνικός λαός.

Ασχέτως λοιπόν εάν είχε δίκιο ή όχι που κατέθεσε ο Τσίπρας την πρόταση μομφής. Ασχέτως εάν απλά βρήκε αυτό τον τρόπο για να προκαλέσει μία συζήτηση και εάν η κυβέρνηση ορθώς αντέκρουσε την πρότασή του, ή απλά προτίμησε να υπεκφύγει.

Εκείνο που ξέρω είναι ότι στους ανθρώπους που αλλάζει βίαια και ξαφνικά η ζωή τους, στους πολίτες που θα βρουν αύριο μια νέα κατάσταση μπροστά τους, αξίζει τουλάχιστον μία ουσιαστική και μακρά συζήτηση και εξήγηση για όσα συμβαίνουν και θα συμβούν στη χώρα και στους ίδιους. Ούτε αυτό δεν μπορεί να κάνει η κυβέρνηση;