Γιάννης Μακρυγιάννης

Σε μία κανονική χώρα η «προειδοποίηση» που εκτόξευσε προς βουλευτές, ότι θα τους… αφορίσει εάν ψηφίσουν για τη θεσμοθέτηση συμβολαίου συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, θα έπαιρνε μία και μόνη απάντηση: «Ε, και;».

Δυστυχώς όμως, εδώ δεν είμαστε καν χώρα, πόσο μάλλον κανονική χώρα! Μόλις βρυχήθηκε ο μητροπολίτης, με το γυάλινο βλέμμα, η κυβέρνηση – για την ακρίβεια το δεξιό της κομμάτι – έβαλε την ουρά στα σκέλια και δήλωσε περίπου μετανοημένη, που άνοιξε το θέμα!

Μιλάμε για ιλαροτραγωδία. Τα πιο καθυστερημένα τμήματα μίας εκκλησίας που προσπαθεί να καταλάβει τη σύγχρονη πραγματικότητα (βλέπε και πώς συμπεριφέρεται ο Πάπας την ίδια ώρα), να υπαγορεύουν τη νομοθεσία και τις σχέσεις του Κράτους με τους Πολίτες του.

Τα έχουν μπερδέψει ο Σεραφείμ και οι όμοιοί του. Δεν είναι δική τους δουλειά οι σχέσεις του Κράτους με τους Πολίτες του. Εάν αποδοκιμάζει τους γάμους, τα σύμφωνα συμβίωσης των ομόφυλων, ή οποιαδήποτε άλλη σεξουαλική και γενικότερη συμπεριφορά των πιστών της θρησκείας του ο Σεραφείμ, ας απευθυνθεί σε αυτούς και ας αφορίσει αυτούς. Ας τους προειδοποιήσει και απειλήσει ότι δεν θα βρουν θέση στον παράδεισο, να έχουν το νου τους λοιπόν, με τις επιλογές τους. Ας τους ρίξει και προκαταβολικά ένα ανάθεμα, να μην πάνε απροειδοποίητοι οι πιστοί στον Άγιο Πέτρο και πέσει όλη η δουλειά σε εκείνον να τους εξηγεί γιατί πάνε στα… καζάνια.

Αλλά με τις κρατικές υποθέσεις τι ζόρι τραβάει ο Σεραφείμ και κάθε Σεραφείμ; Οι βουλευτές δεν είναι εκεί που είναι για να κάνουν τους παπάδες – χειρότερα ζητάει ο Σεραφείμ: τους μουλάδες – αλλά για να χειριστούν τις κρατικές και κοινωνικές υποθέσεις με βάση τις ανάγκες των πολιτών. Να λάβουν απόφαση με βάση τη σύγχρονη πραγματικότητα της κοινωνίας και πώς διαμορφώνονται οι συμπεριφορές και οι ανάγκες των Πολιτών. Να δώσουν τη δυνατότητα στους Πολίτες της χώρας να κάνουν τις επιλογές τους μέσα στο καλύτερο δυνατό πλαίσιο.

Να κρίνουν και να αποφασίσουν δηλαδή, όχι με βάση το τι λέει η κάθε θρησκεία, αλλά τα δεδομένα, που καλείται να χειριστεί ένα κοσμικό κράτος.

Ο Σεραφείμ τι ζόρι τραβάει; Εάν θέλει να πείσει τους χριστιανούς – πελάτες της θρησκείας του, ας ασχοληθεί με εκείνους. Όχι να απειλεί πολιτικές δυνάμεις ότι θα χάσουν ψήφους (γιατί αυτό κάνει στην πραγματικότητα) για να ελέγξει τη λειτουργία του Κράτους, που ουσιαστικά το αντιμετωπίζει ως παρακλάδι και υποτακτικό της θρησκείας του και της εκκλησίας του.

Και το μεγάλο ερώτημα είναι για τους βουλευτές και τους αρμόδιους κυβερνητικούς παράγοντες, που έσπευσαν να υποταχθούν στον Σεραφείμ: Είναι εκπρόσωποι ενός κοσμικού κράτους και μίας σύγχρονης κοινωνίας ή «παπαδοπαίδια» και φοβισμένα ανθρωπάκια. Εκτός κι αν υποκρίνονται απλώς ότι σέβονται δήθεν τους παπάδες, ενώ ξέρουν ότι στο τέλος η διάταξη θα ψηφιστεί, αφού είναι κοινοτική υποχρέωση της χώρας…